Útvarpstíðindi - 19.04.1948, Blaðsíða 17

1 ^tvarpstíðindi
161
Ég hefi róið drjúga stund, þegar
bokunni fer að létta. Nú heyri ég
Sieinilega kallað nafnið mitt. Ég
^óa á móti og legg inn árarnar.
Þokunni er nú skyndilega svift
burt af stóru svæði, eins og af
ósýnilegri máttarhendi. Við mér
blasir velþekkt töfrasýn. Ég er nú
staddur mjög nærri landi, beint
framundan víkinni. Vingjarnlega
óesið, sem endurnar flugu yfir
í gærkvöldi, teygir sig í blátært
vatnið, vaxið lágum kjarrrunnum,
°g gróðurinn alveg fram á bakkana.
Og hraunið daggvott og litförótt,
^Oosa- og kjarrgróið, teygir hrika-
tega arma sína út*í vatnið. Þokan
^iggur ennþá yfir upplandinu og
fjöllunum, andvarinn stendur af
iandi og drífur þokuna norðvestur
yfir.
Ég sezt undir árar og ræ — ég
sný bakinu að landi og horfi út yfir
hafið.
Sólin er að koma upp, hún brýzt
í gegnum þokuna. Geislar hennar
flæða brennandi heitir og kyssa,
dansandi, silfurbláan vatnsflötinn.
Og nú heyri ég aftur kallað nafnið
mitt.
Þegar báturinn rennur að vatns-
bakkanum, sé ég hver hefur verið
að kalla.
í litlu rjóðri situr Brynhildur.
Hún krossleggur fæturna og leikur
sér að smárablómi.
I sömu svifum og báturinn rennur
að, rís Brynhildur upp.
— Þú hefur villzt í þokunni, segir
hún.
— Nei, svara ég.
— Af hverju ertu svona undar-
legur, segir hún, hefurðu sofið?
— Já, ég hef sofið og mig hefur
dreymt, laug ég að henni.
— Segðu mér drauminn.
— Nei, en hvernig gekk kennslan?
Þögn.
Við göngum hlið við hlið. Við er-
um þögul. Á milli okkar er fjarlægð.
I undirvitund minni dvelja hljóm-
brot úr sjöundu hljómkviðunni. Þau
ná nú smátt og smátt valdi á til-
finningum mínum. Ég tek í hendi
Brynhildar og finn, að hún er þvöl!
Minningin um sorgaratburðinn á-
sækir mig nú aftur. Samvizlcubitið
og sektarmeðvitundin lama mig, enni
mitt úðast köldum svita.
Við nemum staðar, og ég horfi á
Brynhildi, en hún er mér svo fjar-
læg, það er einhvern veginn alveg
óhugsanlegt að samrýmast henni nú,
finnst mér! Og þó er hver hreyfing
hennar, angan hennar og bros mér
svo hugleikið.
Ég horfi framan í hana og sé, að
það hrynja tár niður kinnar hennar.
Mig langar til þess að þerra þau —
en geri það ekki!
Við horfum þegjandi hvort á ann-
að góða stund. Mig langar til þess
að taka hana í faðm minn, kyssa
hana og vera henni góður. En fjar-
lægðin virðist óbrúanleg á milli okk-
ar. —
— Þú spurðir mig um kennsluna,
segir hún svo loks.
— Já, svara ég fremur dræmt.
— Það varð ekki mikið úr kennslu.
— Því trúi ég vel.
— Af hverju ertu svona undar-
legur?
— Af því að mig dreymdi — laug
ég að henni aftur.
— Segðu mér hvað þig dreymdi.
Hún leggur höndina á öxl mér, og