Útvarpstíðindi - 19.04.1948, Blaðsíða 18

102
ÚTVARPSTÍÐINDtf
vangann að barmi mér. Ég strýk
mjúkt og gljáandi hár hennar, létt
og hikandi.
Skyndilega fer Brynhildur að gráta
— og hörfar fótmál aftur á bak. Hún
horfir fast á mig.
— Ó, þið þessir karlmenn, segir
hún, — þið eruð grimmir, eigin-
gjarnir og kaldlyndir — þið eruð
dýr!
— Ég hef ekki gert þér mein,
þess vegna hefðir þú getað sparað
þér þessi orð. En það er annars gam-
an, að heyra þig segja þetta. Það
gefur tilefni til þess að álíta, að
kennslan hafi ekki gengið sem bezt.
— Já, ég átti von á því — en
hæddu mig, grýttu mig og særðu mig
— þér líður þá betur á eftir! Það
er kunningsskapur okkar Dicks, ég
veit það, Ég skal segja þér, hver er
munurinn á þér og honum. Hann er
hungrað dýr — en þú ert mett dýr
— það er allt og sumt.
Ég stari á hana, ég átti ekki von
á þessari rökfærslu af hennar hálfu.
Svo nær geðshræringin valdi á
henni. Hún gengur þétt að mér, og
slær mig utanundir um leið og hún
segir: — Þú ert skræfa! — Þá rífur
hún í hár mitt og hrindir mér frá
sér.
Ég verð bæði hryggur og undr-
andi. Þetta kom mér engu síður á
óvart en rökfærsla hennar áður.
Og ég verð þegar sannfærður um,
að nú hafði ég glatað henni fyrir
fullt og allt. Hún gengur hægt frá
mér. Ég heyri ekkann, sem hún byrg-
ir niðri. Ég horfi á hana fjarlægj-
ast, hægum, mjúkum skrefum. Hver
hreyfing hennar, angan hennar og
skóhljóðið grefur sig inn að hjarta
mínu. Hún hverfur inn í þokuna. —
f annað skipti á ævinni er mér þann-
ig farið innanbrjósts, að mig langar
til þess að steypa mér 1 vatnið.
*
Ég geng til baka, í öfuga átt við
Brynhildi, og niður að vatninu. Ég
ætlaði að líta eftir bátnum, ganga
betur frá honum. Ég sest á vatns-
bakkann. Þeir synda í torfum upp
við bakkann, litlu fiskarnir, þéttuna
og löngum torfum. Tugþúsundir lif-
andi agna, sindrandi í dimmbláu,
lágdauðu vatninu.
Á yfirborði vatnsins myndast ör-
smáir hringir þe^ar þeir stinga haus-
oddunum upp úr, opna litlu kjaftana
og gleypa æti, sem flýtur á yfirborð-
inu. Aðeins litlu sporðarnir sjást
hreyfast, uggarnir eru svo litlir, að
ógerningur er að aðgreina þá.
Torfurnar renna hratt eins og risa-
vaxinn orrnur, sem hlykkjast áfram.
Stundum rétt undir yfir’borðinu, og
stundum niður undir botni, niður í
slíið og vatnagróðurinn.
Svo hverfa torfurnar inn undir
bakkana. Ef til vill liggja gjár langt
undir yfirborði jarðarinnar, ókunn-
ugar mönnunum, en að einhverju
leyti heimkynni þessara litlu fiska?
Eða kannske liggja fiskarnir rétt
undir bökkunum í vatnagróðrinum?
19Jf3.