Útvarpstíðindi - 03.05.1948, Blaðsíða 14

182
ÚTV ARPSTÍÐINDI
„Nei, hún hefur brugðist mér ...“
„Leyfðu mér að hjálpa þér til þess
að gleyma henni“, mælti Rita, og
fleygði sér í faðm hans. „Vertu kyrr
hjá mér, við skulum byrja nýtt líf.
Þú gleymir henni þegar tímar líða.
Ég elska þig Charley, meira en nokk-
ur önnur kona getur elskað".
Vikurnar liðu og urðu að mánuð-
um. Charley hélt áfram að rnála
Djöflahellirinn. Og nú þurfti Rita
ekki lengur að fara með honum, hann
var orðinn svo kunnugur, að hann
gat forðast hætturnar hjálparlaust.
En Rita bjó til matinn fyrir hann,
og beið hans dag hvern. Þannig mundi
það verða, þegar þau væru gift, hugs-
aði hún oft. Úr glugganum sá hún
föður sinn við vinnu í garðinum. Og
úr þessum sama glugga sá hún til
ferða mannsins, sem átti alla ást
hennar. Hún veifaði til Charley, þeg-
ar hann nálgaðist húsið, og hann
heilsaði henni með kossi, þegar hann
kom inn til hennar.
Hún var farin að vona, að Charley
myndi giftast sér, en þó hvíldi skuggi
á hamingju himni hennar. Ókunna
konan, ekkjan, dvaldi enn í þorpinu;
hún bjó í kaupmannshúsinu. Rita
hafði frétt að hún hefði fengið þar
leigt til hálfs árs.
Rita andvarpaði, er henni varð
hugsað til þessarar fyrri unnustu
Charley. Hún vissi að hann var ekki
búinn að útrýma henni úr huga sér
né hjarta.
Loks kom sá tími er þau Rita og
Charley opinberuðu trúlofun sína.
Faðir hennar gaf samþykki sitt, en
þó með nokkrum semningi.
Karlinn var vel stæður, og hafði
ætlað að láta mikinn heimanmund
með Ritu, en hann vissi að málarinn
átti nóga peninga og mundi því ekki
meta það að verðleikum. Auk þess
var Charley ekki úr byggðarlaginu.
Loks var svo brúðkaupsdagurinn
ákveðinn. Það voru aðeins fjórtán
dagar þar til hann skyldi verða. Rita
sat við gluggan og beið. Charley var
í hellinum að mála. Þennan dag ætl-
aði hann að ljúka málverkinu.
Sólin var að hníga til viðar, og
ekki kom Charley. Rita var orðin
óttaslegin. Ef til vill hefði hann
gleymt sér við vinnuna og kæmist
ekki út úr hellinum vegna aðfalls-
ins.
Þessi hugsun kvaldi hana: „Má
vera, að Charley kjósi heldur dauðan
en mig!“
Hún reis á fætur. Henni leið óum-
ræðilega illa. Hún var sem á nálum.
Loks var barið að dyrum. Gat það
verið Charley?
Hann var þó ekki vanur að drepa
á dyr er hann kom heim.
Hún gekk til dyra, og opnaði hurð-
ina.
Glæsileg, hávaxin, ljóshærð hefðar-
kona stóð úti fyrir. — Það var hún!
„Hvert er erindi yðar?“ mælti
Rita kuldalega.
„Bjargið honum!“ hrópaði konan.
„Bjargið Charley; hann er úti í
Djöflahellinum. Hann hefur misst
bátinn frá sér. Báturinn er rekinn
á land. Það er stórstreymt, en þér
ratið, þér þekkið skerin, farið og
bjargið Charley!"
Rita starði á konuna. Grunur henn-
ar hafði verið á rökum byggður.
Charley mundi hafa látið bátinn fara!
Hann hafði valið dauðann! Hún
hnykklaði brýnnar og spurði harð-
neskjulega: „Hvers vegna á ég að