Útvarpstíðindi - 03.05.1948, Blaðsíða 17

ÚTVARPSTÍÐINDI
185
BLAÐAMANNAVAKAN
Jóh. B. Jóh. skrifar: „Fyrir mörgum ár-
um hafði Blaðamannafélag íslands kvöld-
vöku í útvarpinu og hef ég alltaf álitið að
þetta hafi verið ein bezta kvöldvakan, sem
við höfum átt kost á að hlusta á. Ég var
alltaf að bíða eftir þvi að félagið hefði
aftur svona kvöldvöku, en ég beið og beið,
en ekki bólaði á blaðamönnunum. Loksins
komu þeir svo fyrir nokkru, og þó að mér
þætti þetta ekki eins góð kvöldvaka og sú
fyrri, þá stóð hún þó fyllilega á sporði
öðrum kvöldvökum, sem við höfum haft kost
á. Þátturinn um þróun blaðamennskunnar
var ágætur, nema livað músikin á milli
atriðanna var ekki góð og skilst mér, að
þar hafi valdið tæknilegir ágallar útvarps-
ins sjálfs, svo að þar er ekki um að saka
blaðamennina. Kvæðalesturinn var líka góð-
ur og myndi mörgum þykja vænt um, ef
vísur Lofts Guðmundssonar yrðu birtar í
Útvarpstíðindum við tækifæri. Samtalið
milli Hannesar á horninu, Víkverja, og
hvað hinir nú hétu, var að vísu fróðlegt og
dálítið fjörugt, en skorti þann sannleiksblæ,
sem á að vera á samtölum, en okkur virðist
ganga erfiðlega að koma fram með í út-
varpinu sannarlegt rabb milli nokkurra
manna. Þau bera alltaf of mikinn svip af
því, að þau séu búin til fyrirfram. Erindi
það, er Jónas Árnason flutti var gott og
gaman að því. Það var ekki birt Lsamtals-
foi-mi, en hefði þó átt að gera. — Loks var
þátturinn um blaðamennskunna góður. —
Ég vil, þó að ég sé ekki fyllilega ánægður,
þakka blaðamönnunum fyrir þessa kvöld-
vöku. Og vil ég mælast til þess, við útvarps-
ráð, að það feli Blaðamannafélaginu að
sjá um eina kvöldvöku að minnsta kosti,
á hverjum vetri".
SUMARDAGURINN FYRSTI
Sumarmaður skrifar: „Dagskráin á
sumardaginn fyrsta var nú ekki siðri en
dagskrá undanfarandi ára þennan dag. Hún
var vel flutt og vel gjörð, og margar þakkir
mun útvarpsráð og þjóðkórinn hljóta fyrir
að hann skyldi koma fram um kvöldið.
Það er nú orðið langt síðan að maður
hefur fengið að heyra í honum, en ég efast
um að nokkuð í útvarpinu njóti eins mik-
illa vinsælda og hann. En nú er hann risinn
upp frá dauðum og þar með er það úr
sögunni, að hann sé ekki tiltækilegur við
hátíðleg tækifæri".
UM ÞÁ, SEM TALA UM SKÁLDSKAP
Þ. M. skrifar: „Það er nú svo um Raddir
hlustenda að þar er setinn Svarvaðardalur
af fleiri mönnum en mér, svo ég hafði hugs-
að mér að þegja, enda alla tíð hjáróma,
þar að auki hef ég um alllangt skeið verið
einn af þeim ánægðu en þeir ánægðu segja
aldrei neitt. Raunar er ég ekki alls kosta
ánæður með suma þætti, en þeir þættir eru
allir staðbundnir og hefðbundnir, svo um
það þýðir ekki að sakast. En einn er sá
ljóður á sem mér finnst tilfinnanlegastur.
Það er eins og enginn hinna menntuðu
manna kunni að ræða eða rita um skáld
og skáldskap, og til skýringar máli mínu
vildi ég fá að skrifa nokkur orð um það
atriði. Er þá síðast á að minnast erindi
Ragnars Ásgeirssonar um skáldið Pál
Ólafsson, flutt laugardaginn 13. marz. Það
var strax auðheyrt á framburði og fram-
setningu að R. Á. hafði hugsað sér að nú
skyldi skáldið fá maklegt lof og meira ef
með þyrfti. En það fór eins og fyrri daginn
mjög í handaskolum. Það er eins og þessir
menn tali af handafli og beiti kröftum, en
það er mjög fjarri lagi þegar um ljóðagerð
ræðir. Ég býst við að R. Á. hafi sagt allt
satt og rétt og átti allt að verða skáldinu
til lofs og dýrðar, en það er ekki ætíð
sama hvernig sannleikurinn er sagður, og
það var einmitt það sem R. Á. mistókst.
Vísur Páls um vinnumenn hans eru honum
ekki til sóma. Án greinargerða gefa þær
fyllilega í skyn að Páll hafi verið minna
en meðal húsbóndi. Sá skuggi hefur hvílt
frá upphafi yfir baendum þessa lands að