Útvarpstíðindi - 31.05.1948, Blaðsíða 17

Otvarpstíðindi
233
yfirgefinn af öllum nema sinni trú-
föstu eiginkonu. En þá var það, að
virðulegur og velbúinn maður kom
inn í herbergið og tók að virða fyrir
sér myndir listamannsins, og eftir
skamma stund var hann orðinn
gagntekinn af hrifningu. Þegar í
stað festi hann kaup á öllum mynd-
um unga listamannsins, skrifaði
ávísun fyrir upphæðinni, sem hann
greiddi fyrir þær og rétti honum
hana. Maður þessi var forstöðumað-
ur þjóðlistasafnsins.
En þetta skyndilega fjármagn,
sem listamaðurinn hlaut, kom hon-
um þó að litlu gagni — það hafði
komið of seint. Að vísu var hann
nú búinn að fá viðurkenningu, og
nafn hans varð frægt, en hann naut
frægðarinnar skammt, því þetta
sama kvöld lézt hann í örmum konu
sinnar í litla kvistherberginu þeirra.
Að vísu voru þeir ekki margir,
sem horfðu á þessa sýningu, sem
komust við; en frú Lindelin grét.
Þetta var svo sorglegt, svo hræði-
lega átakanlegt, fannst henni. Og
þegar hún kom út úr kvikmynda-
húsinu, varð henni ósjálfrátt hugsað
til Péturs, og að ef til vill væri
margt líkt um hann og listamann-
inn, sem myndin hafði fjallað um.
Hann bjó í raun og veru við sams
konar kjör. Engin trúði á hann eða
skildi hann nema konan hans og
engin vildi hjálpa honum. Ef til vill
var hann orðinn aðframkominn af
skorti, og á sama tíma gekk hún,
frú Lindelin, með peninga þá 1 tösk-
unni, sem honum höfðu verið ætl-
aðir.
Frú Lindelin var stundum tilfinn-
inganæm og áhrifagjörn. Að sönnu
hafði henni aldrei verið neitt um
Pétur gefið, en á þessu augnabliki
meðan hún var undir áhrifum frá
kvikmyndinni, hugsaði hún hlýtt til
hans. Skammt frá kvikmyndahúsinu
var pósthús. Þangað fór hún og
skrifaði í skyndi póstávísun að upp-
hæð fimm hundruð fcrónur, sem
skyldi send Pétri. Þegar hún gekk
aftur út úr pósthúsinu fann hún
notalega tilfinningu streyma um sig.
N ú sannfærðist hún um, að hún væri
brjóstgóð kona, sem hafði gleði af
því að fórna einhverju fyrir aðra.
Mánuður leið, en þá hitti Linde-
lin forstjóri Pétur frænda sinn á
götu.
,,Þú ert ekki ennþá dauður úr
hungri,“ sagði Lindelin. „Var þér
ekki fleygt út af vinnustofunni ?“
„Nei,“ svaraði Pétur.
„Þá hlýtur einhver blábjáninn að
hafa orðið til þess að hjálpa þér
um peninga," mælti hann kuldalega.
„Það fór eins og ég bjóst við,“
sagði listamaðurinn. „Forlögin réttu
mér hjálparhönd. Einhver velgerðar-
maður minn sendi mér fimm hundr-
uð krónur, svo að nú hef ég getað
haldið sýningu á verkum mínum.“
„Og varstu ekki settur á geð-
veikrahæli til rannsóknar, þegar
fólk sá þessi óslcöp? Mig undrar
hversu fljótt þú hefur verið látinn
laus aftur!“
„Lest þú ekki blöðin, Lindelin
frændi?“ spurði Pétur dálítið hreyk-
inn. „Hefur þú ekki séð, að ég fæ
einróma lof listgagnrýnendanna, og
ég hefi selt þrjú málverk fyrir geysi
mikið fé?“
„Fimm hundruð krónur, fimm
hundruð krónur!" tautaði Lindelin