Útvarpstíðindi - 31.05.1948, Blaðsíða 18

234
ÚTVARPSTÍÐINDI
forstjóri með sjálfum sér, og þegar
hann kom heim, mælti hann við
konu sína:
„Þú hefur aldrei sýnt mér það,
sem þú keyptir fyrir fimm hundruð
krónurnar, sem ég lét þig hafa á
dögunum."
„Ég keypti heldur ekkert fyrir
þær,“ svaraði frúin. „Ég skal segja
þér sannleikann um þessa peninga.
Ég kenndi svo mikið í brjósti um
Pétur vesalinginn og konuna hans.
Ég gat ekki hugsað til þess að kaupa
mér föt fyrir peningana, sem þau
áttu að fá, einmitt á þeim tíma,
þegar þau höfðu ef til vill ekkert
að borða. Ég sendi þeim peningana,
án þess að geta þess hver sendand-
inn væri. Þú verður að lofa því að
segja Pétri aldrei frá þessu. Finnst
þér, að þetta hafi verið rangt af
mér?“
„Nei, það var ljómandi fallega
gert,“ mælti Lindelin ánægjulega og
brosti. „Ég hefi um skeið verið
þeirrar skoðunar, að þú hugsaðir
mest um sjálfa þig, en nú hefi ég
sannfærst um að svo er ekki, og
að þú vilt gera öðrum gott. Þetta
gleður mig mjög mikið.“
Þetta sama kvöld fóru þau Pétur
og kona hans í kvikmyndahús og
sáu kvikmyndina um fátæka lista-
manninn, sem unni listinni af heil-
um huga, en hlaut sína fyrstu við-
urkenningu í dauðanum.
Pétur varð ekkert hrifinn af
kvikmyndinni, og þegar hann gekk
heim á leið að sýningunni lokinni,
mælti hann: „Þetta er alltof sorg-
leg mynd. Maðu'r hefur ekkert gott
af því að sjá svona myndir. Það
ætti helzt ekki að sýna þær. Eina
bótin er, að það trúir þeim engin
og tekur þær ekki alvarlega.
Hann vissi það ekki, að hefði frú
Lindelin ekki séð þessa mynd og
tekið hana alvarlega, myndi hann
ef til vill en vera fátækur og óþekkt-
ur listamaður.