Útvarpstíðindi - 14.06.1948, Blaðsíða 9

ÚT V A RPSTÍÐINDI
240
una sína. „Við erum búin að útræða
það mál“, sagði hún um leið og hún
steig út úr bifreiðinni. „Þú ert kom-
inn af léttasta skeiði". Hann jók
ganghraða vélarinnar örlítið. „Af
hverju gengurðu ekki með hanzkana
þína? Ertu búinn að týna þeim?“
Walter Mitty dró hanzkana upp
úr vasa sínum. Hann lét þá á sig,
en þegar hún var farin inn í húsið
og hann þurfti að stoppa við rautt
umferðaljós, tók hann þá aftur af
sér.
„Áfram með þig, kunningi", hreytti
lögregluþjónninn út úr sér, þegar
græna ljósið kom. Hann kippti aftur
á sig hönzkunum og steig á benzínið.
Svo ók hann stefnulaust u.m bæinn
nokkra stund, en fór svo framhjá
sjúkrahúsinu á leiðinni að bílastæð-
inu.
.... „Það er vellauðugi banka-
stjórinn, Wellington McMillan“,
sagði fallega hjúkrunarkonan.
,,Nú, einmitt“, sagði Walter Mitty
og tók af sér vettlingana. „Hvers
sjúklingur er hann?“
„Dr. Renshaw og dr. Benhow hafa
með hann að gera, en svo eru komnir
hingað tveir sérfræðingar, dr. Rem-
ington frá New York og dr. Pritc-
hard-Mitford frá London. Hann
flaug hingað í skyndi“.
Hurðin fram á langan, svalan
gang opnaðist og inn kom Renshaw
læknir. Hann virtist áhyggjufullur
og þreytulegur.
„Halló, Mitty!“ sagði hann. „Okk-
ur gengur bölvanlega með McMillan.
Þú veizt, vellríkur bankastjóri og
einkavinur Roosevelts ....... Hvað
segirðu um að líta á hann?“
„Gjarna“, sagði Mitty.
1 skurðastofunni var hvíslast .á
kynningum. Dr. Remington, — dr.
Mitty. Dr. Pritchard-Mitford, — dr.
Mitty.
„Ég hef lesið bók yðar um strep-
tothricosis“, sagði Pritchard-Mitford,
þegar þeir tókust í hendur. „Afburða
rit, herra minn“.
„Þakka yður fyrir“, sagði Walter
Mitty.
„Ég vissi ekki, að þú værir í Banda-
ríkjunum, Mitty“, tautaði Remming-
ton. „Það er hreinn óþarfi að sækja
mig og Mitford hingað, þegar þú ert
við“, sagði hann.
„Þakka lofið“, sagði Mitty.
Stór og margbrotin vél, sem tengd
var við skurðarborðið tók nú að gefa
frá sér annarleg hljóð: pokketa,
pokketa, pokketa.
„Nýja svæfingavélin er að bila“,
hrópaði læknanemi. „Það er ekki
maður í landinu, sem getur lagað
hana!“
„Hljóð, maður“, sagði Mitty lágri
röddu. Hann gekk að vélinni, sem
nú glamraði í: pokketa, pokketa,
kvíp, pokketa, kvíp. Lipurlega þreif-
aði hann á nokkrum gljáandi tökk-
um.
„Fáið mér sjálfblekung", sagði
hann. Einhver fékk honum sjálfblek-
ung. Svo dró hann út bilaðan vélar-
hluta og stakk lokinu af sjálfblek-
ungnum inn í hans stað. „Þetta dug-
ar í tíu mínútur", sagði hann. „Hald-
ið áfram með uppskurðinn“.
Hjúkrunarkona gekk hvatlega að
Renshaw lækni og hvíslaði einhverju
í eyra hans, en Mitty sá hann fölna
upp.
„Coreopsie hefur komizt í skurð-
inn“, sagði Renshaw hikandi. „Ef
þú vildir taka við, dr. Mitty .... “
Mitty leit á hann og hinn aum-