Útvarpstíðindi - 11.10.1948, Blaðsíða 10

370
ÚTVARPSTÍÐINDI
er hún var róin frá Látrum að hafa
kveðið þessa vísu, þá lítið aflaðist:
Sendi drottinn mildur mér
minn á öngul valinn
flyðru þá sem falleg er
full hálf þriðja alin.*)
Eitt haust réri Björg á Látrum,
þótt lítt væri það þá venja nyrðra,
að konur réru að fiski. Var það þá
í sátri, að stormur var sunnan og
báðu þá skipverjar Björgu, að hún
léti þá njóta listar sinnar og kvæði
niður kreppu þá, er erfið mundi á
landi, ef hún væri kraftaskáld og
mætti því orka. Björg létzt ei vita
hvað því liði, en kvað þá:
Bið ég höddur blóðugar
þótt bregði upp faldi sínum
Ránardætur reisugar
rassi að vægja mínum,
og lygndi sem á daginn leið, því
.fjallakast hafði verið um morgun-
in, en gekk í útnyrðing, er á leið,
svo byr varð í land.
Sagt var, að kona ein á næsta bæ
við Látra ætti ær svo óspakar í
högum, að hún fékk eigi hamið og
fengi af Björgu að spekja þær með
vísu, en hún hefði komið á stöðul-
inn og kveðið nokkrar vísur og sé
þetta ein:
Kxæfst ég allra krafta lið
kvæðið sé eflandi
að aldrei fjalla fálur þið
farið úr heimalandi,
og færi þá svo, að heim kæmu ærnar
hvert mál á haust fram, en þetta
var nokkru eftir fráfænxr.
*) Sumir hafa síðustu ljóðlínuna þannig:
fyrir sporðinn alin.
En á þeim tímum voru hjátrú og
ýmsar bábiljur mjög ofarlega í hug-
um fólks og lítið þurfti til að styrkja
það í trúnni á kraftaskáldskap og
önnur slík hindurvitni.
Um kaupmann á Akureyri, er
Kristján Bastján var nefndur og
þótti dýrseldur á tóbak, yrkir Björg
þessa glettilegu vísu:
Tjáir ekki að biðja Bast,
Bastján kemur ekki fyrst
laufið selur hann með hast
og hastai’lega sver við Krist.
Um annan kaupmann, sem oft
hafði vikið að henni góðu og Lauritz
Barmer var nefndur, yrkir Björg
fyrst þetta kvæði, þá er hann flytur
burtú af landi:
Far nú burt með Fróða mél
frjáls við krambúðina
borðið, met, kvarða, pund sem pel
pennan og bókina
fyrr sú myndi fagrahvel
flgy bera’ um kólguna
Lauritz kaupmann svo lifi vel
lukku upp á reisuna.
Far vel kaupmann með frið og náð
fluttur af englunum
þín ferð um jarðar glýju gráð
greidd sé af vindunum
elti þinn knörr með afli og dáð
að Eyrarsundshöfnunum
fylgi þér jafnt um lög og láð
lukkan með heiðrinum.
Og annað sinn yrkir Björg, þegar
annar er tekinn við eftir Barmer,
sem henni líkar rniður, líklega eftir
lát hans: