Útvarpstíðindi - 11.10.1948, Blaðsíða 12
372
ÚTVARPSTÍÐINDI
Um Látrakleifar yrkir hún svo:
Látrakleifarnar ljótu
iítast mér nær því hvítar.
Fullar af fönn að innan
og frosti, er eyða kann kosti.
Svellur að Eilífsám illa, •
olla því skollar óhollir.
Kvöi er að Kartnanna giljum,
því kórónað hefur þær snjórinn.
Ekki hefur Látra-Björgu orðið að
vandræðum, þótt hún glímdi við
þungar og erfiðar rímþrautir:
Boli alinn baulu talar máli,
bítur og heitir Litur, nautið hvíta.
Stingur á engjar ungur sprangar
laungum
undan stundum skundar grund
til sprundar.
í gufu kofa kræfur sofið hefur,
kul ei þolir bola svalur skolijm.
Exin vaxinn uxann loksins saxar
ýtar nýtir éta ket í vetur.
Björg kom í Viðey. Voru þar
bræður tveir, Egill og Gunnar, og
höfðu ráðskonu eina. Björg kom
þar í eldhús, sem gerður var grautur
og sleikti hún grautinn með fingri,
en ráðskona reiddist, sem ekki var
að undra. Þá kvað Björg og gerði
ráðskonu upp orðin:
Slíkt má ei líðast lengur,
lystug svaraði .menjabrú.
Ilver ólukkinn að þér gengur
ofan í pottinn veður þú
grautnum svo gerir stela
með gráðugri þjófahönd.
f maganum muntu hann fela,
mér sýnast efnin vönd.
Gunnar og Egill ekki
úr þínum eta klóm
seimsrunna svo ég þekki,
sjáðu nú hér minn dóm.
Björg átti tvo bræður, hét annar
Björn, en hinn Jón. Þegar Jón bróð-
ir hennar kvæntist, hélt hann veizlu,
en bauð eigi Björgu. Sendi hún þá
brúðkaupsvers og bað syngja það
áður staðið yrði upp frá borðum.
Kvað hún það þakklæti fyrir veit-
ingar. Er kvæðið svona:
Orð og hendur mér falla fljótt
af freku sælgæti því,
er dynur yfir mig dag og nótt,
þá dett ég veizluna í
burðugur þegar baugatýr
beskikkar heiðursdag
og jötunsraddar jörðin skýr
játar þeim ráðahag.
Öldrukknir sitja ýtar þar
einninn konur og meyjarnar.
Skörugt þá lætur skenkja á
skálamar brúðguminn.
Af ákavítinu eg sit hjá
öldungis fordrukkin,
hljóðfæri og bumbur hljóma þá,
harpan og simfóninn.
Eitt sinn kom Björg heim frá
kirkju og sagði svo tíðindi:
Maður keypti motrarþöll
mengrund barn sér græddi.
Kona leidd var Krists í höll,
kálfinn baula fæddi.
Og um hettuna sína mórauðu
yrkir hún:
Hettan mín, hettan mín, æ hettan
mín,