Útvarpstíðindi - 11.10.1948, Blaðsíða 13
ÚTVARPSTÍÐINDI
373
betur holl berum koll er blíða þín
en kóróna yfrið fín
eðalsteinum búin sín
sem Ófírs gulli öll í skín,
öll í skín, öll í skín.
(Endurtekningarnar eiga senni-
lega við um lag, sem kvæðið er ort
undir).
Um ána sína yrkir Björg:
Vantar sápu svörtu Kápu mína
um hana drápu yrkja skal
er um rápar fjallasal.
Hún kann ekki hrings að blekkja
þilju,
hún vel þekkist heims um bý,
hennar flekkir valda því.
Og um hryssu, sem hún átti, orti
hún þessa hringhendu:
Skjóna sprangar skriðulétt
skeifna bangar löndin.
Háls og vanga hringar nett
hún við stanga böndin.
Formaður einn var að sögn á
Fjörðum, er þótti þungur til vinnu
og lítill sjósóknari. Hann kvað um
Björgu:
Finnst á Hóli faldaeyk
fallega skjót á láði.
Hún um dagmál heiman veik,
um hádegi að Botni náði.
En Björg svaraði aftur og er þó
fleirum einnig eignuð sú alkunna
vísa:
Latur maður lá í skut,
latur var hann, þegar hann sat,
latur fékk oft lítinn hlut,
latur þetta kveðið gat.
Oft bregður Björg á glens og
yrkir mörg grínkvæði. Eitt er um
það, er hundur sveikst frá Jóni
nokkrum:
Jón kallar hátt á hund
hundurinn gegnir ei.
Ei ber hann ljúfa lund,
lundillt er þetta grey,
greyið, sem hljóðar hátt,
hátt eins og grenji Ijón,
ljóns ber hann geðið grátt,
gráttu’ ekki rakkann Jón.
Mikið er til eftir Björgu af vísum
um sjóinn og sjósókn, enda hefur
hún þar liaft reynslu mikla, þar eð
hún réri til fiskjar lengi framan af
ævi. Get ég að þessu sinni aðeins
tekið örfáar:
Grenjar hvala grundin blá
geðs af kala stórum.
Berg við gala og brotna þá
bylgjur Valakletti á.
Storðar linda stökkur mær
sterk á Rindaelju
skorðum hrinda nökkva nær
norðanvindur klöklcva fær.
Eitt sinn er Björg var á sjó og
tók andróðri svo nær lá skipverjar
mundu eigi landi ná, kvað hún
þessa skrítnu vísu:
Ég má amla jálki hlés
jafnt og svamla um bálka flés
fínt er að damla fálka trés
fyrir gamla Kjálkanes.