Kristilegt stúdentablað - 01.12.1953, Blaðsíða 10

Réttlæti þitt — synd þin
Cftlr Cju&niLind 01 Oíafááon: cancl. tLeoí.
„Og svo bar til, er liann sat að borði i húsinu,
sjá, þá komu margir tollheimtumenn og syndarar
og sátu aS borSi meS Jesú og lærisveinum hans;
og er farisearnir sáu þaS, sögSu þeir viS læri-
sveina hans: „Hví etur meistari ySar meS toll-
heimtumönnum og syndurum?“ En er liann heyrði
þaö, mælti hann: „Ekki þurfa heilbrigSir læknis
viS, heldur þeir, sem sjúkir eru; en fariS og læriS
hvaS þetta þýSir: Miskunnsemi þrái ég, en ekki
fórn; því aS ég er ekki kominn til þess aS kalla
réttláta, heldur syndara." — (Matt. 9, 10.—13.)
Ég veit ekki, hvort þér hefur nokkurn tíma
orðið það algerlega Ijóst, livað þessi gamalkunnu
og margendurteknu orð Jesú stinga gersamlega
í stúf við venjulegan, mannlegan hugsunarhátt,
— þann aldarhátt, sem umlykur þig? — Eða
sérðu ekki, að þau eru eins og kolsvart strik
yfir allar skynsamlegar og rökréttar bollalegg-
ingar um innbyrðis afstöðu Guðs og manns? —
Sérðu ekki, að Jesú svo að segja skopast að hug-
myndum okkar mannanna um eigið rétlæti fyr-
ir Guði.
Það er að vísu auðsær sannleikur, að heil-
brigður maður þarf ekki læknis við, — er hitt
ekki jafnauðsætt, að Jesús er engan veginn að
gefa út neilt heilbrigðisvottorð fyrir mennina?
— Heilbrigði og réttlæti eru þvert á móti, að
hans dómi, ekki lil meðal mannkynsins. Því til
staðfestu ætti að nægja að nefna hina afdráttar-
lausu yfirlýsingu, sem Jóhannes hefur eftir lion-
um: „Ég er vegurinn, sannleikurinn og lífið.
Enginn kemur til Föðurins nema fyrir mig.“
arfélagi guðfræðinema lil sameiginlegrar kvöldsamvcru.
Hélt séra Bjarni Jónsson vigslubiskup þar ágæit erindi
um Pál postula. Voru veitingar síðan bornar fram og
loks endaði Ólafur Ólafsson kristniboði ineð hugleiðingu.
Var það þeirra mál, er fundinn sóttu, að hann hafi verið
með ágætum.
Félagsmenn ráðgerðu fundi hálfsmánaðarlega í vetur.
Bænastundir félagsins erii á miðvikudögum kl. G c. h,
Cand. tlieol. Guðm. Ól. Ólafsson er fæddur 5. des.
1927. Stúdent með I. eink. 1949. Cand. theol. með I.
eink. 1953. Er nú við framhaldsnám í Osló.
En þetta má líka öllum vera ljóst af því, við
hverja Jesús er að tala, þegar liann segist vera
kominn til þess að kalla syndara, en ekki rétt-
láta. — Hann var að tala við hina réttlátustu af
öllum réttlátum, — fariseana, sem iineyksluðust
á þvi, að hann skyldi saurga sig á samneyti við
tollheimtumenn og syndara.
„Gott og vel,“ segir þú, „Jesús hafnaði að vísu
réttlæti fariseanna, en — með hverjum rélti er
liægt að fullyrða, að hann liafi þar með hafnað
réttlæti nútímamannsins, — minu réttlæti?“
Ég segi: Svarið getur þú tekið úr þínum eigin
vasa. — Þú ert ekki manngerð með aðrar eigind-
ir og eiginleika heldur en farisearnir. Þú ert
aðeins annar einstaklingur sömu legundar. —
Eins er farið réttlæti þínu og réttlæti fariseans-
Tegundin er hin sama. Að visu kann réttlæti
þitt að hafa tekið á sig aðra mynd, en réttlæti
fariseans, en eðlið, — uppruninn og stefnan er
cins og sama kyns — mannleg.
Þelta getur engum dulizt, sem les guðspjöllin
opnum augum. En ef til vill kann þér að verða
þetta ljósara, ef þú liorfir ekki aðeins á farise-
ann, heldur einnig á tollheimtumanninn og
syndarann og liugleiðir það, að þeir, sem Jesús
samneytti, voru ekki önnur tegund guðleysingja
og syndara heldur en við þekkjum. Syndir þeirra
voru e. t. v. að sumu leyli í annarri mvnd, en
þær voru með sama vörumerki — mannlegar. - —
Ef svo væri ekki, þá væri mannkynið þar með
dregið á tálar með fagnaðarerindinu um fyrir-
gefningu syndanna.
Nei, orð Jesú um réttláta og syndara eiga
áreiðanlega ekki síður heima í okkar samtíð
heldur en i samtíð fariseans og tollheimtumanns-
ins. — Meinið er aðeins það, að við veigrum okk-
10
KRISTILEGT STUDENTABLAÐ