Kristilegt stúdentablað - 01.12.1953, Blaðsíða 13

Ueyvilt' \JaLlimariion, átad. med.:
Lífsviðhorf nýstúdents
í 10. kapítula bréfs þess, er Páll postuli ritaði
til Rómverja, standa þessi orö meðal annars:
„Þvi að, ef þú játar með munni þínum Drottin
Jesúm og trúir með lijarta þínu, að Guð hafi
uppvakið liann frá dauðum, muntu hólpinn
verða, því að með hjartanu er trúað til réttlætis,
en með munninum játað til hjálpræðis; þvi að
ritningin segir: Hver, sem trúir á hann, mun
ekki til skammar verða.“
Ef til vill munu sumir spyrja sem svo: „Hafa
þessi orð nokkra þýðingu, þegar um er að ræða
viðhorf einhvers manns til lífsins?“
Fylgdist þú nálcvæmlega með því, sem ritn-
ingarorðið 1‘jallaði um? Jú, þar var rætt um leið
mannssálarinnar til hjálpræðis. Það var hinn
óskeikuli vegvísir að markinu mikla. Og þá liöf-
um við i raun og veru náð inn að kjarna máls-
ins, þvi að viðhorf mitt til þessa lífs mótast fyrst
og fremst af þeirri afstöðu, sem ég lief til ann-
ars lifs.
Fyrir mér er það undursamlegur hoðskapur,
fullur náðar og miskunnar, þegar manninum,
sem gerzt hefur marghrotlegur við skapara sinn,
er hoðin fyrirgefning og fyrirheit um eilífa sælu
í dýrðarríki Drottins. Fyrir mér er ekkert í
þessu lífi dýrmætara en vitneskjan um hjálp-
ræði það, sem ég á i Kristi og fengin reynsla í
samfélaginu við hann. Fyrir mér liefur hámark
kærleika Guðs og náðar hans opinberast í Kristi,
því að „i því birtist kærleikur Guðs meðal vor,
að Guð liefur sent sinn eingetinn son í heiminn,
til þess að vér skyldum lifa fyrir hann. 1 þessu
Framhald á bls. 19.
En dauðinn liefur misst hrodd sinn. Margir
kristnir menn hafa dáið glaðir í trúnni- Nú var
að því komið, að þeir fengju að fara lieim,
heim til síns elskaða föður, sem elskaði þá svo
mikið, „að hann gaf son sinn eingetinn, til þess
að liver, sem á hann trúir, glatist ekki, heldur
hafi eilíft líf“ (Jólis. 3, 16).
Og þannig vil ég lifa. Ég vil fá að lifa í trúnni
á Jesúm Krist, sem gaf „líf sitt til lausnargjalds
fyrir marga“ (Matt. 20, 28) — einnig mig. „Þvi
að hvað stoðar það manninn, þótl hann eignist
allan heiminn, en fyrirgjöri sálu sinni?“ (Matt.
16, 26).
Hvers virði væri lífið mér án Krists? í Kristi
fær lífið nýjan tilgang. Guð sjálfur hefur í
Kristi gengið til móls við okkur synduga menn
og veitt okkur fyrirgefningu syndanna. Frá Guði
er líf okkar, og til hans hlýtur það að stefna,
ef rétt er að farið.
En hver verður svo afstaða samtíðarmann-
anna í þessum efnum? Hér á landi eru margir
nafnkristnir. Þeir telja sig til kirkjunnar, eru
skírðir og fermdir, en hafna hoðskapnum um
fyrirgefningu syndanna. Og þó er hann megin-
atriði lcristindómsins.
Hvers virði væri kristindómurinn okkur, ef
ekki væri þar syndafyrirgefning? Ilann skildi
okkur eftir á sama stað og gamli sáttmálinn,
lögmálið: Þú skalt — þú slcalt ekki.
En kristindómurinn er meira en siðalærdóm-
urinn einn. Erindi Krists í heiminn var meira
en það að færa okkur nýjar siðareglur og sýna
okkur með fordæmi sínu, hvernig við skyldum
hegða okkur. Hann kom til að hoða okkur lausn
frá syndum og eilift líf. Og það er fyrst og fremst
sá boðskapur, sem gefur kristindóminum gildi.
Kristindómurinn er fyrir alla. Hann er jafnt
fyrir unga sem gamla, fátæka sem ríka. Enginn
er þar undan skilinn- Kristur segir við sérhvern
mann: „Fylg þú mér.“ Okkar er að svara.
„Lífið er mér Kristur og dauðinn ávinning-
ur,“ sagði Páll. Þelta var hans reynsla af krist-
indóminum. Sérhverjum manni stendur til hoða
að reyna liið sama, aðeins ef hann trúir, trúir
að Jesús liafi verið Kristur, Guðs sonur, sem
birtist til að afmá syndir.
KRISTILEGT STUDENTABLAÐ
13