Kristilegt stúdentablað - 01.12.1953, Blaðsíða 17
Norrænt stúdentamút
cdj^tir Cjúótap J/óL annóóon, ótud.
oecon.
Dagana 2.—7. júlí var haldið norrænt kristilegt
stúdentamót að Framnesi í Harðangursfirði.
Við vorum þrír, sem áttum þess kost að sækja
þetta mót frá íslandi. Er það ætlun mín með
þessum línum, að gera ykkur, lesendur góðiv,
þátttakandi í nokkrum minningum þaðan.
Árla 1. júlí lögðum við af stað frá Osló. Farið
var með Björgvinjarbrautinni. Það var ekki laust
við, að örlaði á eftirvæntingu. Þetta var fyrsta
járnbrautarferðin. Ekið var um blómleg béruð,
þar sem skiptust á akrar og þéttir barrskógar.
Víða gat að líta fóllc við heyvinnu og ýmis önnur
störf, enda bábj argræðistíminn. Af einskærri for-
vitni rákum við liöfuðin stöku sinnum út um
opinn glugga, en böfðum lítið upp úr því, nema
sól og reykjarsvælu, sem gaus i sífellu frá eim-
vagninum. Af þessu leiddi, að á andlitum okkar
mynduðust bér og þar annarlegir blettir og rákir,
sem voru síður en svo til prýði.
f Voss skiptum við um lest. Þar hófst ferðin
niður Harðangursfjörðinn. Var það undurfögur
sýn, sem blasti við okkur, er geislar kvöldsólar-
innar léku um spegilsléttan vatnsflötinn, sem
beggja vegna var girtur liáum fjöllum, klæddum
slcógi upp á topp. I Granvin skiptum við aftur um
farartæki. Seinasta spölinn til Norheimsund ók-
um við með áætlunarbílum.
Þegar til Framness kom, var mjög liðið á dag-
inn og þvi hafizt banda um að skipa okkur niður
á berbergin, sem skyldu vera lieimili okkar yfir
mótstímann. Þar á staðnum eru byggingar mikl-
ar og reisulegar, og skorti eklci húsrými, þótt
mótsgestir væru margir. Sá báttur var hafður á,
að við vorum sitt í hvoru herbergi. Var það gert
til að flýta kynnum okkar við aðra þátttakendur.
Það var gott að leggjast til hvildar eftir langt og
þreytandi ferðalag.
2. júlí rann upp bjartur og fagur. Þann dag
skyldi mótið liefjast. Ilafði stúdentunum óðum
sem sér ekki annað í trúarsetningum kirkjunnar
en dauðan bókstaf.
Þrjár sterkustu livatir mannsins eru sjálfs-
bjargarbvötin eða lífsbvötin, æxlunarbvötin og
bvötin til andlegs þroska, sem lýsti sér bæði í
listhneigð bans þegar á Cro-Magnon stiginu fyr-
ir 30 þúsund árum síðan og í trúhneigð iians, sem
er jafnvel enn eldri, ef til vill vöggugjöf hans,
þegar bin mikla stökkbreyting varð frá frum-
apa til manns.
Við getum ekki breylt líffræðilegum arfi oklc-
ar, ekki upprætt þá hvöt, sem er ævaforn þáttur
í eðli okkar, þroskabvötina, sem leitar þess fagra
og góða, leitar fullkomnunar og samræmis, leit-
ar að uppliafi ig innsta kjarna tilverunnar, Guði.
Margir reyna samt að gleyma henni eins og
óþægilegri staðreynd, kaffæra hana í hyljum
djúpvitundar sinnar, ljúga því að sjálfum sér og
öðrum, að liún sé ekki til í fari þeirra, af því að
þá brestur lcjark eða vilja til þeirrar sjálfsafneit-
unar, sem hún krefst. En baráttan gegn þessari
bældu livöt skapar örygg'isleysi og komplexa í
sálarlífinu, veikir mótstöðuaflið í erfiðleikum
og mannraunum, orsakar geðveilur og sálsýki,
grefur undan andlegri og líkamlegri lieilsu ein-
staklinga og þjóða. Trúleysið er bættulegasti
menningarsj úkdómur nútímans.
Þetta befur verið að renna upp fyrir æ fleiri
hugsandi mönnum hin síðustu fjörutíu ár, og
því er liin hrokafulla efnishyggja ekki lengur
ráðandi innan vísindanna, þótt bennar gæti þar
enn. Menn liafa ekki aðeins ráðið ýmsa leyndar-
dóma frumeindanna og þeirrar orku, sem þær
búa yfir, beldur einnig komizt nær leyndardóm-
um mannssálarinnar og beyrt þar bergmál af
Ijóði bins forna sálmaskálds:
Eins og bindin þráir vatnslindir,
þráir sál mín þig, ó, Guð.
P. V. G. Kolka.
KRISTILEGT STUDENTABLAÐ
17