Kristilegt stúdentablað - 01.12.1960, Blaðsíða 13

kristinna manna skráðir: 1. Þeir sem skírðir
voru fullorðnir. 2. Þeir sem skírðir voru börn að
aldri. Nú kom það fyrir að sumir komu þvi aldrei
i verk að lála ferma sig. Þá varð útkoman sú að
þessir menn héldu áfram að vera „börn“ alla
ævi samkvæmt bókum kirkjunnar, hve gamlir
sem })eir urðu.
„Barnaskapurinn“ hirtisl ekki lijá oss á þenn-
an liátt, þvi fræðsla er ennþá veitt hörnum i
kristnum dómi og þau eru flest fermd og er það
í sjálfu sér gleðilegt. En barnaskapurinn kemur
fram síðar. Menn hætla að auka við þekkingu
sina í kristnum dómi þegar eftir ferminguna og
gleyma jafnvel ýmsu af því, sem þeir áður
kunnu. Þannig verður afturfall niður i barna-
skapinn — regression toAvards infantilism — lijá
öllum fjölda kirkjunnar manna. Því lcirkjunnar
menn eru fyrst og fremst leikmenn; þeir eru hús-
hændur i kirkjunni, en prestarnir þjónar, kall-
aðir og vígðir til þjónustu. En hinn mikli fjöldi
kirkjunnar manna i söfnuðunum tekur aldrei út
í'ullan vöxt sem kristnir menn, hversu miklir
sem þeir kunna að vera á velli. Hér á við orð Páls
postula: Bræður, verið ekki börn í skilningi,
heldur verið sem unghörn í illskunni, en verið
fullorðnir i skilningi (I. Kor. 14,20).
Hver á sök á þessu, kirkjan eða skólinn? Elest-
ir skólamenn eru jafnframt kirkjunnar menn —
og kirkjunnar menn hafa að miklu leyti mót-
að skólann og hyggt liann upp. En hilið milli
þessara stofnana hefur stöðugt verið að breikka.
Þegar litið er á skólakerfið eftir 1930 og 1944
—40, þá veitir skólinn elcki framlialdsmenntun
í kristnum fræðum að jafnaði öðrum en sérfræð-
ingum, þ. e. kennurum og prestum. Þegar lokið
er skyldunáminu, þá hendir liugsjón skólafræðsl-
unnar og framkvæmd liennar hurt frá kirkju og
kristindómi. Þetla hefur, jafnframt niðurfell-
ingu heimilisguðrækninnar, alið á infantilisma
og fáfræði í kirkjulegum efnum.
llvaða áhrif hefur þetta á kirkjulífið? í fyrsta
lagi verður það mjög dauft, einkum í þétthýl-
inu, þar sem skilyrðin fyrir blómlegu kirkjulifi
ættu að vera bezt. Margir kvarta undan deyfð-
inni í kirkjulífinu. Menn vilja lítið leggja inn
af andlegum verðmætum.
í öðru lagi mun ekki hjá því fara að starfs-
mannahópur kirkjunnar hættir að endurnýj-
ast. Það er jafnvel skortur á mönnum, sem fást
til að lesa bæn í kirkju, þótt þetta sé mjög ein-
föld athöfn. Það verður skortur á ungum mönn-
um, sem vilja gerast kennimenn og kennarar i
kristnum fræðum. Og það mun verða skortur á
mönnum sem hefur verulegan skilning á kirkju-
legum málefnum. Og þekkingarskorturinn á
sambandi lýðræðis og kristindóms, á skyldum
manna við þjóð og kirkju, er þegar orðinn á-
berandi.
Ungir menn i menntaskólum verða betur bún-
ir undir öll önnur störf en þjónustu lcirkjunnar
af því að þeir fara á mis við þá fræðslu, sem
einmitt þarf að veita í trú og siðgæði á þessum
námsárum, og annað er látið ganga fyrir. Á
sögu, tungumálum, eðlisfræði, stærðfræði og
ýmsu öðru vita þeir allgóð skil, en vita sáralítið
um eina lielztu stofnun þjóðfélagsins, kristna
kirkju, sem þeir heyra þó sjálfir flestallir frá
harnæsku. Þótt kirkjan hafi öldum saman verið
einn lielzti merkisheri þjóðlegrar menningar,
þá eru margir menntamenn eins og „börn í
skilningi ‘ á því lwað kirkjan er í raun og veru.
Þótt menn tali stundum fagurlega á hátíðleg-
um stundum og segi þá að menning vor sé grund-
völluð á kristindóminum og hinni grísku lieim-
speki, þá stoða slílc fögur orð liarla litið ef eng-
inn hljómgrunnur er fyrir liendi í skilningi áheyr-
endanna. I öðrum löndum læra menn ekki að-
eins að þetta er á þennan veg, heldur kynna sér
hvernig á þessu stendur, eins og samboðið er
bugsandi mönnum, sem vilja vita skil á grund-
velli menningar, lýðræðis og kristindóms.
„Hvað höfðingjarnir hafast að“.
Ungir menntamenn dagsins í dag eru „höfð-
ingjar“ framtíðarinnar, og vonandi verða þeir
föðurbetrungar. En það fordæmi, sem þeir fá
af feðrum sínum, er í stuttu máli á þessa leið:
1) Menn eru meðlimir kirkjunnar, skirðir,
fermdir, greiða sitt kirkjugjald, eiga atkvæðis-
rétt í málefnum kirkjunnar og eru þar með
kirkjunnar menn.
2) Menn kaupa af kirkjunni hátiðablæ yfir
ákveðnar fjölskyludhátíðir, skírn, fermingu,
hjónavígslu og jarðarfarir. Og það er lcirkjunni
sizt til sæmdar hér á landi að hún heldur yfir-
Ieitt í það gamla hátterni, sem aðrar kirkjur hafa
fyrir löngu lagt niður, að láta greiðslu koma
fyrir þessa þjónustu sérstaklega, í stað þess að
öll fjármál séu óháð hinum helgu athöfnum.
3) Menn ganga flestir fram hjá þungamiðju
hins kirkjulega stai'fs, hoðun orðsins og veitingu
sakramentanna i guðsþjónustu kirkjunnar, en
KRISTILEC3T STUDENTAS LAÐ
13