Kristilegt stúdentablað - 01.12.1967, Blaðsíða 17

ingu fyrir samlíf mannanna. Lögmálið er nauð-
synlegt í syndugum heimi, af Guði gefið til
þess að halda illsku hans í skefjum. Þú skalt
ekki morð fremja. Guð vill heldur, að menn séu
neyddir til þess að hlýða þessu, en illskan fari
um þetta að sinni fýst og löngun. Sama máli
gegnir um hvert ákvæði lögmálsins. Þau hafa
sína ómetanlegu þýðingu fyrir samlíf mann-
anna, og Guð er engan veginn hlutlaus um það,
hvort þau eru haldin í liefð og gildi eða ekki.
Þau eru það lágmark kærleikans, sem fram-
kvæmt verður í heiminum, eins og hann er á
sig kominn. En hlýðni við boð og bönn, sem
sprottin er af ótta við refsivönd, jarðneskan eða
guðdómlegan, eða von um laun, borgai'alegan
eða himneskan velfarnað, slíkt er aðeins ábata-
vænleg vex’zlun, gjöf, sem sér til gjalda, og eng-
an veginn góð breytni. Slík mangax-aafstaða til
Guðs og hins góða ber ekki eilífðina í sér, ger-
ir enga sál helga í Guðs augum og honum þókn-
anlega.
Rómverska kirkjan hafði sagt: Þú verður
að vinna góð vei’k til þess að geta orðið sæll og
hólpinn. Lúther sneri þessu við: Þú verður að
vei’a sæll og hólpinn til þess að geta unnið góð
vei’k, þ. e. þú verður að trúa, hafa fundið Gnð,
fyrii’gefninguna, kæi’leikann. Þá fyrst eignastu
þá innri auðlegð, sem bindur endi á starsýni
hvata og vilja á sjálfan þig, eigin velfei’ð og
örlög. Þú gerir ekki lengur öðrum gott vegna
þess, að þú telur þig sjálfan munu gi-æða rnest
á því, þú gerir það blátt áfram vegna þess, að
neisti hins eilífa elds hefur snoi’tið þig og kveikt
á dauðu skari þínu logann, sem ekki er af þess-
um heimi, loga kæi’leikans, sem ekki leitar síns
eigin, spyr ekki um laun. Himinn Guðs er hærri
en svo, að þú getir til hans unnið. Þú átt hann
samt, ef þú vilt þiggja hann, því að hann kom
til þín í Kristi, án allrar þinnar vei’ðskuldunar
eða tilverknaðar. Sjálfhverf og síngjöi’n elting
við eigin sáluhjálp er jafnóvænleg til árangurs
og sams konar eltingarleikur við jai’ðneska ham-
ingju. Sú hamingja flýr þann, sem eltir hana,
en kemur óboðin til hins, sem gleymir henni
vegna þess, að honurn er starsýnna á annað en
sjálfan sig. Syndug sjálfshneigð færir ekki
himninum ávöxt, hvernig sem hún birtist, þótt
hún komi fram í ljósengilsmynd hinna kostu-
legustu vei'ka. Ávextir þess hjai’ta, sem herp-
Lúthersstofa í Wartborg. — Hér vann Lúther að
Biblíuþýðingu sinni 1521.
ist í krampa um sjálft sig, eru aðeins glingur
á dauðri grein. Viðjar þess þurfa að falla. Það
þai’f að opnast fyrir lífi Guðs. Þá fyrst getur
það borið „gott fram úr góðum sjóði.“
Og þetta er verk trúarinnar, þeirrar sem
fx’elsar. 1 sami’æmi við þetta segir Lúther í
prédikun: „Þetta er mín kenning ... Hún segir
ekki: Þetta skaltu gera og þetta láta ógert,
heldur: Þetta skaltu verða.“ — Það er persónan
sjálf, maðurinn, sem verður að taka breytingu,
þeii’ri sem trúin ein fær til vegar komið. Trúin
frelsar, hún ein, það er rétt, því hélt Lúther
fram. Eða eins og hann oi’ðar það á einum
stað: „Trúiix ein réttlætir. En hún er aldrei ein.
(Fides sola justificat, sed íxuixqvam est sola.)“
„Það er ómögulegt að greina verkin frá trúnni,
Framh. á bls. 29.
KRISTILEGT STÚDENTABLAÐ
17