Morgunblaðið - 07.12.2008, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. DESEMBER 2008
ennþá eftir að læra svo margt um
þau og ennþá á ég eftir að þroskast
og vaxa í samskiptum mínum við
þau. En staðreyndin er sú að ég er
ekki fullkomin móðir, verð það aldrei
og þarf að sætta mig við það. En er
það ekki einmitt sú staðreynd sem
gerir mig hæfari til að hjálpa þeim í
þeirra lífsbaráttu? Hjálpar mér að
takast á við lífið með þeim og taka
þeim eins og þau eru án þess að
dæma? Vitandi það að enginn er full-
kominn og allra síst ég.
Prinsessan kallar og ég herði upp
hugann, þurrka burt tárin og geng
inn til hennar með bros á vör.
Á morgun kemur nýr dagur og ég
veit að hann hefst á því að sex ára
drengur, hamingjusamur á sinn
hátt, ráfar fram í eldhús með svefn-
drukkin augu og úfið hár og biður
um brauð með smjöri, sultu og osti.
Hálftíma seinna mun hann standa
alklæddur með töskuna sína á bak-
inu og þegar skólabíllinn kemur mun
hann ekki gefa sér tíma til að kyssa
mömmu bless. Svo mikið liggur hon-
um á. Og með stolti og gleði mun ég
horfa á eftir honum upp í bílinn.
Hjartað er heilt og tilbúið að tak-
ast á við nýjan dag.
Augnæfingar ókunnugra
Laugardagur, 9. ágúst 2008.
Í gær skaust ég á Domino’s að
sækja pitsur. Sá Einhverfi vildi
(aldrei þessu vant) koma með mér í
bílinn og ég var bara ánægð með
það. Rólegur tími á Domino’s (að ég
hélt) og tilvalið að koma drengnum
út úr húsi, þó ekki væri nema í stutt-
an bíltúr.
En þegar ég nálgaðist innganginn
á Domino’s leist mér ekki á blikuna.
Það var röð út úr dyrum.
Átti ég að fara í þessa röð og eiga
á hættu að krakkinn myndi fríka út á
biðinni, eða átti ég að snúa við?
Ég valdi fyrri kostinn og til að
byrja með var ekki að sjá að Sá Ein-
hverfi væri öðruvísi en önnur níu ára
börn. En það átti eftir að breytast.
Miðja vegu að afgreiðsluborðinu
var hann farinn að halda uppi stuð-
inu með litlu atriði úr Brúðubílnum
og fólk fór að gefa honum … og
mér … auga. Á þennan lúmska hátt.
Undan húfu eða hártoppi, á ská upp
á við eða útundan sér. Þær eru ótrú-
legar augnæfingarnar sem ég hef
séð í gegnum tíðina.
Ég spennti greipar og bað í hljóði.
„Góði Guð, ekki láta hann henda sér
á gólfið og leika atriðið þar sem Lóa
(ó)kurteisa dettur á hjólinu.“ Því
fylgja svo mikil óhljóð. Lóa grætur
og gólar og ég þarf alltaf að leika á
móti honum.
Það gengur þannig fyrir sig að Sá
Einhverfi lætur sig falla afar varlega
í gólfið, því ekki vill hann meiða sig.
Svo vælir hann: „Er ég dáinn, er ég
dáinn?“ Þetta skilur reyndar enginn
nema ég, því ég hef svo oft horft á
Söngvaborg.
Og ég á að segja: „Nei, nei, Lóa
mín, það er ekki skrámu að sjá á
þér.“
Þá ljómar Sá Einhverfi af gleði yf-
ir undirtektunum og rymur djúpri
röddu: „Hjúkk, eins gott, eins gott.“
En ekki kom til þess að ég þyrfti
að fara í karakter. Það hjálpaði til að
ég strauk bakið á Þeim Einhverfa
allan tímann til að dreifa athygli
hans og svo kom inn unglings-
drengur sem var miklu skrítnari og
miklu meira áberandi en guttinn
minn.
Ég var hálfþvöl af stressi þegar
við komum aftur í bílinn heilu og
höldnu með tvær stórar pitsur. Sá
Einhverfi var hinn kátasti.
En ég fór að velta því fyrir mér
hvað orsakaði þessa óþæginda-
tilfinningu. Af hverju finnst mér
svona erfitt að krakkinn hagi sér
„undarlega“ á almannafæri? Og svo
náði ég að tengja þessa tilfinningu
við aðrar aðstæður. Strætó!
Á árum áður þegar ég ferðaðist
með strætó, þá komst ég aldrei yfir
kvíðatilfinninguna sem fylgdi því að
þurfa að ganga inn eftir vagni fullum
af fólki og finna mér sæti. Fannst
allra augu hvíla á mér. MÉR. Ég
meina … hvað á maður að horfa á
annað í strætó en fólkið sem kemur
inn í vagninn?
Minnimáttarkenndin og mik-
ilmennskubrjálæðið eru semsagt ná-
skyld. Annars vegar er ég hrædd um
að gera mig að fífli. Hins vegar held
ég að ég sé miðpunktur athyglinnar.
Frekar sjúkt.
Bókin Sá Einhverfi og við hin er
gefin út af Sögum útgáfu.
Mæðgin Jóna Ágústa Gísladóttir og sonurinn Ian á góðri stund.
sumardagur á landinu, þótt enn sé
snjór í fjöllum á Austurlandi. Haf-
ísmyndir er líka að finna í bókinni og
risastórir borgarísjakar á Grænlands-
sundi blasa við sjónum. Dýpstu lægðir
eru tilkomumiklir snúðar þegar horft
er utan úr geimnum, stundum fyllir
þokan firði og dali og svo sést mold-
rok eða sandfok út frá suðurströnd-
inni, eftir langvarandi þurrkakafla.
Gosið í Grímsvötnum árið 2004 litaði
Vatnajökul svartan að hluta og enn
varð skuggalegt um að litast í maí
2006 þegar mikið og daunillt meng-
unarský barst frá Rússlandi. Þör-
ungablómi í hafinu á þjóðhátíðardag-
inn 17. júní 2004 var sem olíubrák í
hafinu.
Bókin Ísland utan úr geimnum er
gefin út af bókaforlaginu Veröld.
Sumar og sól
Dæmigerður
íslenskur góð-
viðrisdagur að
sumarlagi og allar
lægðir víðs fjarri.