Stundin - 01.10.1940, Page 23

STUNDIN
23
Bahamaeyjaskeggjar
kampakátir.
Skipun hertogans af Wind-
sor í hið nýja landstjóraem-
bætti á Bahamaeyjum hefur
vakið mikla athygli í Banda-
ríkjunxun, einkanlega meðal
heldra fólksins og milljóna-
mæringanna, er nú munu þyrp-
ast til eyjanna
Bahamaeyjarnar eru skammt
undan gullströnd Florída, og
eru eyjaskeggjar ákaflega á-
nægðir með hinn nýja land-
stjóra sinn og gera sér miklar
vonir um að græða á honum of-
fjár með auknum ferðamanna-
straum til eyjanna.
***
Þeffæri fílsins.
Ef spurt vasri um það,
hver væru þeffæri fílsins
mundu flestir svara því til, að
fíllinn þefaði með rananum. En
þetta er ekki rétt. Þeffæri fíls-
ins eru í neðri gómnum, svo í
raun og veru finnur hann bæði
lykt og bragð með munninum.
Eins og kunnugt er, þá er ran-
inn aðeins efri vör fílsins.
* * *
Siðavant járnbrautarfélag.
Siðavandasta járnbrautar-
félag í heimi mun vera félags-
skapur sá, er stendur að járn-
brautarlínunni milli Due-West
og Donalds í Suður-Carolínu- t
ríki. Eigendur þessarar jám-
brautarlínu hafa lagt blátt
bann við því, að flytja nokk-
urntíma áfenga drykki og enn-
fremur, að aldrei sé hreyfður
vagn frá laugardagskvöldi til
mánudagsmorguns. Einu sinni
var þó brugðið út af hinu síð-
— Mig, ha, gerðirðu þaö?
— Já, þú ert vænti ég ekki hjátrúarfullur? Heldtu'öu
aö þaö séu draugar hérna, eða hvaö? Þegar þú reifst
upp dyrnar aö skonsunni, bjózt ég við aö sjá að minnsta
kosti vopnaðan glæpamann eöa alténd þó draug.
— Eg var nú ekki beinlínis að leita aö draugum.
— En aö hverju?
— Komdu með mér, þá skaltu fá að sjá nokkuö.
Nú gerði ég mér vonir um að fá lausn, sem fyllilega
jafnaðist á viö morðgátu í svæsnasta reifara, en ég varö
mjög vonsvikinn. Ekki af því að lausnin væri kannske
ekki svo óvænt og spennandi, en blátt áfram af því aö
ég fékk hana ekki. Eg fylgdi á eftir meö skipstjóran-
um niöur í skipiö, en einn og einn kjötbiti á víð og
dreif í göngum og dimmum hornum var allt og sumt,
sem ég sá. Skipstjórinn var þögull, en smátt og smátt
var mér ljós, aö kjötið mundi vera úr pakkanum, sem
ég sá hann með undir hendinni nóttina áöur. Hann
teymdi mig alla leið inn í kjölfesturúm skipsins, benti
mér á rifur og vota og skítuga afkima, en allt þetta
bar ekki annan árangur en þann, aö ég fór aö óttast,
að þessi gamli vinur minn og skólabróöir væri orðinn
ofurlítið ringlaöur í kollinum.
— Eg er ekki sérlega hjátrúarfullur, tautaöi hann, og
auðvitaö veit ég, aö þetta hefur svo sem ekki neina þýö-
ingu.
— Þetta hvað?
— Veiztu þaö ekki? Þá getur þú veriö rólegur.
Aö svo búnu snerist hann á hæl og skildi mig eftir
einan í dimmum iörum þessa dularfulla skips.
En einmitt næstu nótt fékk ég lausnina á öllu. Viö
vorum á leið inn til HornafjarÖar. Ég haföi lagst til
svefns og sofið í eina tvo tíma, en allt í einu hrökk
ég upp eins og áöur og undraðist kyrrðina. Eins og oft
á fyrri ferðum snéri ég mér til veggjar og trommaöi
meö hnúunum á skilrúmiö milli klefa míns og lestar-
innar. Eg varö undrandi, bankaöi aftur, hlustaöi, en
eitthvaö var bogiö viö þetta. Ég heyröi ekki þaö, sem ég
bjóst viö aö heyra. Skipiö var ekki eins og í gamla
daga. Og skyndilega datt mér nokkuö í hug:
ara, vegna þess að koma þurfti
dauðvona konu á sjúkrahús,
og gat það riðið á lífi hennar,
að hún kæmist strax undir
læknishendur, svo ekki þótti
rétt að geyma það til mánu-
ðagsmorguns.
Rotturnar.
Hérna var þá skýringin á leyndardómnum. Þegar
fyrstu nóttina haföi hin óvænta kyrrö, sem orsakaöist
af því, aö engar rottur nöguöu eöa hlupu um þiljurnar,
gert mig órólegan. Sama máli var aö gegna um skipstjór-
ann, en hann haföi frá upphafi vitað, aö rotturnar voru