Arkir - 01.02.1922, Blaðsíða 8

8
AEKIR
var talsvert lægra en í hinu. Jeg sá
fljótt orsökina til þess. „Svarti Jack“
hafði lokað krananum að stjórnborðs-
katlinum.
Nú skal jeg segja yður eitt, læknir,
og það er það, að þegar lokað er fyrir
vatnsrensli að gufukatli, verður óhjá-
kvæmilega sprenging þegar vatnið er
gufað upp. þjer getið máske ímyndað
yður þær kringumstæður, sem jeg var
í. Bundinn á höndum og fótum og troð-
ið upp í mig, svo að jeg gat ekki kall-
að á hjálp — horfandi fram á ketil-
sprengingu, sem mundi sökkva skip-
inu með öllu, dauðu og lifandi!
Jeg reyndi að standa á fætur, en
óðara sparkaði „svarti Jack“ mjer flöt-
um aftur. pað var talsverður sjógang-
ur þessa nótt, og enn í dag skil jeg
ekkert í, að „svarti Jack“ skyldi ekki
hröklast inn í vjelina og tætast sundur.
— paðan sem jeg lá gat jeg sjeð á
klukkuna; hún var tvö. — Tveir tímar
voru liðnir og ekki líkindi til að 1. vjel-
stjóri mundi koma niður áður en vakt-
in væri á enda. Aðeins þrír menn voru
uppi á þilfari, tveir á stjórnpalli og
vörður fram á. Enginn þeirra hafði
grun um það sem fram fór niðri í
vjelarúminu — þá hættu sem vofði
yfir skipinu og okkur öllum. Innan
frá eldstónum heyrðist ekkert hljóð.
Jeg hugsaði með hryllingi til afdrifa
hins kyndarans. Var hann eins á sig
kominn og jeg — eða máske dauður?
— Á glasinu sá jeg að vatnið í katlin-
um minkaði jafnt og þjett — og aldrei
hefir mjer sýnst mínútuvísirinní klukku
hreyfast eins ört og þessa stund. Jeg
þorði ekki að hreyfa mig því að „svarti
Jack“ gætti mín eins og rándýr bráð-
ar sinnar.
—- í vjelarúminu var lítill skápur,
sem fyrsti vjelstjóri átti, þar sem hann
geymdi ýmislegt smávegis. Meðal ann-
ars átti hann þar fulla flösku af visky
Til allrar hamingju rak „svarti Jack“
augun í flöskuna.
það var viskyflaskan sú, sem bjarg-
aði lífi mínu og allra hinna þá nótt. —
Hann þreif flöskuna og slokaði úr
henni á svipstundu.
Jeg vissi, að hjer um bil stundar-
fjórðungur mundi vera liðinn síðan
lokað hafði verið fyrir vatnið. Meira
en hálftíma gat vatnið ekki enst á
katlinum, og þá var sprengingin óum-
flýjanleg, ef ekki yrði opnað fyrir
vatnið. Með einhverjum ráðum varð að
opna kranann. En hvernig? það var
«,purning, sem jeg árangurslaust braut
heilann um, og hætti að síðustu alveg
við, svo vonlaust fanst mjer ástandið.
En nú byrjaði hið sterka visky að
verka á „svarta Jack“. Jeg sá, að hann
misti meira og meira valdið yfir lík-