Faxi - 01.12.1975, Blaðsíða 10

Einnig voru okkur afhentar gjafir, jap-
anskir hlutir; ég fékk meðal annars jap-
anska skó, að vísu of litla, og silfur-
festi.“
„Ég var dauðuppgefin eftir þessa
fyrstu samkomu, en slíkar ferðir eru
ekki teknar út með sældinni, næstum
hverri stund er ráðstafað með langri
dagskrá, þar sem allir keppendur verða
að mæta. Annan daginn í Tokyo var okk-
ur ekið um borgina og sýnt það marak-
verðasta. Ætlunin var að aka til eld-
fjallsins JFujiama, en af því varð ekki,
mér til nokkuraa vonbrigða, og var það
eina áætlunin sem ekki stóðst í allri
ferðinni. í Tokyo er fólkið mjög vina-
legt, en þar eru allir að flýta sér, þótt
þeir komist kannski ekki mikið áfram
í allri umferðinni, sem er gífurleg.“
„Frá Tokyo flugum við seinasta dag
okótbermánaðar, með Jumbo-þotu, áleið-
is til Okinawa í blíðskaparveðri. Við
komum til Naha-newport í eftirmiðdag-
inn í 25 stiga hita, sem hélzt allan tím-
an sem ég dvaldi þar. Við keppendurnir
gistum á glæsilegu hóteli, Moon-Beach,
sem sérstaklega var byggt fyrir Expó-
sýninguna sem nú stendur þar yfir og
allt til 18. janúar 1976, og keppnisstað-
ur ungfrú alþjóð var einmit valinn með
tilliti til sýningarinnar.“
Annan daginn sem Þorbjörg dvaldist
á Okinawa var keppendum gefinn tími
til að skoða sig dálítið um eyjuna, áður
en keppnin hófst „Yfirleitt virtist fólk
lifa vel, en þó sáum við, eins og alls-
staðar, að fátæktin er ekki útlæg af
þessari eyju. Utan við fallegi hverfi
mátti sjá timburkofa, en allir voru mjög
þægilegir í umgengni við okkur."
„Svo byrjaði amstrið aftur. 2. nóv.
komum við fram í þjóðbúningum, og
þá var miss Aquapolis valin, og féll sig-
urinn finnsku stúlkunni í skaut. Þennan
dag var keppendum ekið með viðhöfn
í margskonar vögnum, með tilheyrandi
lúðrablæstri og skrauti, efíir aðalgötum
borgarinnar niður að ströndinni að
Aquapolis, sem var keppnsstaðurinn, og
þar komum við fram fyrst í þjóðbún-
ingum, en seinna um kvöldið í síðum
kjólum.“
„Sjálfsagt hefur hjartað slegið örar
hjá mörgum stúlkunum, þann 3. nóv.,
sjálfan úrslitadaginn. Eftirvæntingin
um það, hver hlyti hnossið, átti sök á
því. Sjálf var ég kvíðalaus. Eftir að
hafa séð og kynnst öllum þessum fall-
egu stúlkum, sá ég strax að mínir mögu-
leikar voru ekki miklir, svo ég gerði
mér ekki neinar vonir um verðlaun og
tilgáta mín reyndist rétt. Ég var ekki
meðal hinna 15 útvöldu sem fengu við-
urkenningu."
„Dagurinn var tekinn snemma. Árla
fór fram æfing á keppnissvæðinu, til að
allt gæti gengið eftir áætlun þegar stóra
stundin rynni upp. Það sem eftir var
af deginum fór í undirbúning okkar
sjálfra. Hárgreiðslu, málningu og þama
var lært snyrtingarfólk til taks ef á
þurfti að halda. Fyrsta atriði keppn-
innar hófst klukkan sex, — keppni um
fallegasta þjóðbúninginn. Þar sigraði
stúlka frá Mexico, enda var búningum-
inn ákaflega fagur, mikið höfuðskraut
og langar slæður, sem lyfta varð frá
gólfi þegar að tröppum kom, til þess að
hún stigi ekki í slæðumar.“
„Sviðið sem við komum fram á, var
flotsvið sem vaggaði á sjónum fyrir
framan áhorfendapallana í fjömnni, en
við höfðum aðsetur í snekkju þar við,
til að hafa fataskipti. Ekki var laust við
að ég kenndi sjóriðu, þegar ég varð
eins og allir hinir, að arka á milli
snekkju og sviðs. Á meðan við höfðum
búningaskipti, skemmtu japanskir lista-
menn með þjóðlegum dönsum og tón-
list við mikinn fögnuð áhorfenda, sem
flestir vom japanskir, en þar voru einnig
bandaríkjamenn, en herstöð þeirra var
þama skammt frá.“
„Ég var ekkert taugaóstyrk að koma
fram í sundbol, þótt svo að við yrðum
að ganga í einni röð eftir langri braut
og sem næst áhorfendum, þar sem hver
og ein var kynnt í leiðinni. Til þess var
ætlazt, að hver keppandi segði eitthvað
til áhorfenda, og ég hafði, eins og marg-
ar aðrar lært nokkur orð í japönsku,
eins og t.d. arigatto, sem þýðir þökk
fyrir, og var þvi fagnað mjög af áhorf-
endum.“
„Eftir að við höfðum komið fram á
sundfötunum, þurftum við enn einu sinni
að klæða ckkur í síða kjóla, og þá vom
hinar fimmtán útvöldu kallaðar fram.
Við sern ekki náðum lengra, vorum þar
með lausar við frekara umstang, en þær
sem áfram komust, þurftu aftur að sýna
sig á sundbolum og í síðu kjólunum í
úrslitunum, en þá var tilkynnt hverjar
heíðu sigrað. Þegar búið var að veita
fjögur af fyrstu fimm verðlaununum,
kom fyrrverandi fegurðardrottning sigl-
andi á lítilli snekkju böðuð í kastljósum,
með veldissprota, í glitklæðum sem
stirndi af, steig úr snekkjunni og gekk
tignarlega inn á sviðið. Hún tók til máls
og lýsti því hvað drottningarár hennar
hefði verið ánægjulegt.“
„Þegar hún hafði lokið máli sínu rann
hin stóra stund upp, sjálf útnefningin.
Miss Júgóslavía var kölluð fram og út-
nefnd ungfrú alþjóð, með viðeigandi
fagnaðarlátum og eldflaugaskotum. Eft-
ir krýninguna voru sviðsljósin slökkt,
keppninni var lokið, og við héldum á
brott, nema hinar fimm útvöldu sem
ræddu við fréttamenn og voru myndað-
ar. Frá snekkjunni var haldið til hótels-
ins í fagnað mikinn, með keppnisfólki,
dómurum og allir voru sáttir, að minnsta
kosti á yfirborðinu."
„Eftir var svo ekkert nema heimferð-
in, með viðeigandi verzlunarferð í Tokyo
— innkaupum eins og vasapeningarnir
leyfðu. Á heimleiðinni var millilent á
tveimur stöðum í Sovétríkjunum, í Sí-
beríu og í Moskvu. í London tvístraðist
hópurinn sem lagt hafði af stað frá
París í upphafi ferðarinnar, og kannski
haldast vináttuböndin eitthvað í fram-
tíðinni, — en ferðin var ógleymanleg."
„Ef ég hefði sigrað? . .. Svo langt hef
ég ekki hugsað, en alla vega hefði ég
orðið að dvelja í Tokyo eitthvað lengur,
og ferðast um heiminn á vegum keppn-
innar.“
Því má við bæta, að ferðaskrifstofan
Sunna bar allan veg og vanda af ferð-
inni til Japan. Einnig má geta þess,
að foreldrar Þorbjargar fengu sólarferð
með Sunnu, — boðsferð, — á Spánar-
strendur, sem kom sér vel eftir miklar
rigningar í sumar. emr
118 — FAXI