Árroði - 01.02.1947, Blaðsíða 15
Jón Hjálmarsson:
Framræsluþörfin
Ollum 'ber saman um að landbúnaðurinn,
sem er annar aðalatvinnuvegur okkar, geti
ekki borið það kaup, sem aðrir atvinnu-
vegir bjóða, né veiti einyrkjanum svo mik-
inn arð að tryggt sé að sveitirnar leggist ekki
að meira eða minna leyti í eyði.
Hinsvegar er það kunnugt að þetla stafar
ekki af því að landið sé ekki hæft til bún-
aðar, heldur af hinu, að þær vinnuaðferðir,
sem notaðar eru, eru úreltar. Enn byggist
framleiðslan að miklu leyti á notkun manns-
aflsins, því ekki hefur tekist að hagnýta
hesta og vélaafl í þágu hennar enn, nema að
tiltölulega litlu leyti.
Hér verður sleppt að tala um hvað hest-
aflið er drýgra en mannsaflið og vélaaflið
afkastameira en það. Nóg að segja hér að
til þess að þeir, er landbúnað stunda, geti borið
blutfallslega úr býtum við þá, sem vinna við
aðra atvinnuvegi, verði vélaaflið að koma í
staðinn fyrir mannsaflið. Orsakir þær, er til
þess liggja að landbúnaðinum hefur ekki
tekist að hagnýta sér tækniná, munu vera
þær að tilfinnanlegur skortur hefur verið á
ræktuðu og véltæku landi. Fóðuröflunin, sem
er mezti kostnaðarliður við framleiðsluna,
hefur því að allverulegu leyti orðið að fara
fram 'á ógreiðfærum útengjum þar sem ekki
verður komið við öðru en handverkfærum
einum. Búfróðir menn ha'fa séð það fyrir
löngu að heyskapur á óræktuðu landi borg-
ar sig ekki. Því að miða við fóðurgildið verð-
ur útheyið miklu dýrari en taðan. Undir-
staða þess að búnaðurinn geti borið sig á
komandi árum er að hann geti hagnýtt sér
nútímavinnuaðferðir, en 'hinsvegar verður ó-
víða hægt að koma við nútíma heyvinnuvél-
um nema á ræktuðu landi. Enn sem komið
er, er langt frá því að 'hið ræktaða land nægi
fóðuröflunar þörfinni nú. Auk þess má
telja víst að neyzla landbúnaðarafurða innan-
lands eigi eftir stórlega að aukast. Þegar
kostur verður á að fá þær reglulega í öll-
um kaupstöðum og þorpum og verð þeirra
með bættum búnaðarháttum getur komizt
niður í það, sem svarar til kaups almennings
í landinu.
Nú er að athuga hvernig við á hagkvæm-
astan hátt getum aukið nægilega við rækt-
unina, svo fóðuröflunin geti farið alger-
lega fram á ræktuðu landi.
Það land, sem fyrst og fremst verður tekið
til ræktunar á komandi árum, eru mýrarnar.
Ber þar tvennt til. Það fyrst að mýrarnar eru
langsamlega víðáttu mestar af því óræktaða
landi, sem möguleikar eru að rækta. Svo og
að þær eru sérlega frjóar. Sökum þess hvað
mýrarnar eru blautar, þá eru þær ekki til-
tækilegar til ræktunar fyrr en þær hafa verið
ræstar fram og þurrkunin orsakað í þeim
efnabreytingu, sem gerir túngrösum mögu-
legt að þróast. Framræslan er geysilega mikið
verk, og tekur alllangan tíma, eigi minna
en 2—3 ár.
Fram á síðustu ár hefur þurrkun mýranna
verið næstum því óleysanlegt viðfangsefni,
sökum þess að bændur liafa ekki átt kost á
sæmilegum verkfærum. Lengi vel notuðust
þeir við handverkfæri, en vinnan með þeim
sóttist mjög seint og var dýr. Með nútíma
kaupi má óhætt fullyrða að grafinn tenings-
meter í skurði, sem er 2 m. á dýpt, mundi
árroði 1 5