Árroði - 01.02.1947, Blaðsíða 21

við vélina, sem límdi miðana á, að hann
veitti því athygli að ekki þurfti nema einn
fót til að stíga á fótskörina. Hann réði þá
strax einfættan mann, og síðan hefur hann
ráðið við fyrirtækið fatlað fólk.
Við símann hjá Barr & Co. situr alúðleg,
brosandi stúlka, sem ekki lítur út fyrir að
vera fötluð. En í horninu hjá henni rekur
þú augun í hækjur. Fótalaus maður sér um
vél, sem hellir meðali í skálpa. 35 ára gamall
verksmiðju-verkamaður, sem missti sjónina
fyrir þremur árum, vinnur nú fyrir hærra
kaupi en á meðan hann sá. 32 ára gömul
stúlka, fædd blind, byrjaði að vinna fyrir
þremur mánuðum. Það er í fyrsta sinn, sem
hún hefur fengið verk að vinna, og hún er
glöð og hamingjusöm, eins og barn vfir
nýju leikfangi.
Þegar Barr fréttir um fatlað fólk, sem
ekkert starf hefur getað fengið, segir hann:
„Komið með þau“, og hann reynir að finna
störf við þeirra hæfi.
Barr veitist auðvelt að halda siðferði og
félagslyndi í bezta lagi í verksmiðjunum, því
fatlað verkafólk óskar einskis frekar en að
geta unnið fyrir sér. Vanmáttarkennd sú, sem
það finnur til innan um heilt fólk, hverfur
á meðal annarra fatlaðra. Þessvegna ráðleggur
Barr öðrum að láta fólk, sem fatlað er á svip-
aðan hátt, vinna samskonar störf og í flokk-
um saman.
Ekki einn af 'hverju hundraði verkamann-
anna hættir starfinu. Forföll frá vinnu er
aðeins hálft prósent. Verkafólkið kemur
stundvíslega til vinriunnar og vinnur „allan
tímann". Slys koma mjög sjaldan fyrir, því
hinir fötluðu hafa lært að fara gætilega.
Mikið af framleiðslu verksmiðjanna nú,
er lyfjavörur til hernaðarþarfa. Þó hefur
framleiðsla á hinum 35 tegundum, sem fram-
leiddar eru til heimanotkunar, tvöfaldast á
síðastliðnum tveimur árum.
„Á friðartímum eru nægileg verkefni fyrir
hvern einasta fatlaðan mann, svo að hann
geti unnið fyrir sér“, sagði Barr. „Þeir munu
vinna fyrir launum sínum. Verði þeir látnir
búa við aðgerðaleysi, þá verða þeir til
þyngsla vandamönnum sínum, eða ríkinu.
Litla verksmiðjan okkar hefur veitt 30 blind-
um mönnum, sem lifðu á styrkjum, atvinnu,
og sparað þannig Illinois-ríki meira en 10
þús. dollara á ári. Margfaldið þetta nokkur
þúsund sinnum, og þá fer það að verða
nokkuð, sem dregur“.
Þegar félagið hlaut „E“-verðlaunin, frá
landher og flota, fór fram sérstæð athöfn.
Verðlaunin voru afhent af óbreyttum her-
manni á hækjum, hafði hann misst annan
fótinn við Anzio. Tveir daufdumbir, blind-
ur drengur og einhent stúlka, veittu þeim
móttöku fyrir félagsins hönd. Blindi dreng-
urinn flutti þakkarræðuna og var hún þýdd
á fingramál vegna hinna daufdumbu.
Verkamenn Barrs eru vissir um, að störf
þeirra vísi veginn til sjálfsbjargar og ham-
ingju fyrir fjölda fatlaðra manna úr stríðinu.
Þeir fullyrða, að vilji framleiðendurnir gefa
hinum fötluðu — ekki ölmusur, heldur tæki-
færi, þá muni sýna sig að þeir séu til margs
nýtir. Og það lítur út fyrir að George Barr
og verkafólk hans hafi sannað þetta.
S. K. þýddi.
Helgu-vísa.
Eg elska þig, Helga, um helgar,
því, Helga, þig tigna ber.
Og þvi vil ég helga þér, Helga,
helgasta blettinn á mér.
ÁRROÐI 21