Árroði - 01.02.1947, Blaðsíða 22

ADAM DAN:
Þegor bréfin brunnu
Einmana sat gamla jómfrúin í eyðilega
herberginu sínu. Að handan, frá andbýl-
ingahúsinu, hljómaði hljóðfærasláttur. Glugg-
arnir stóðu opnir. Inni var fólkið safnað
saman; þar var söngur og glaumur, dans og
skemmtanir. Ríki bankahluthafinn var að
halda brúðkaup dóttur sinnar. Hún var yngsta
barnið hans og henni unni 'hann mest, og nú
var hún að halda inn á braut auðs og frægðar.
„Já, þarna er hamingja og gleði;“ sögðu
áhorfendurnir í kirkjunni, — á'heyrendur
voru þar fáir.
„Þarna er hamingja“, mælti fólkið, sem
gekk fram hjá 'hinu skrautlega húsi. Og gæfan
var þarna. Hún ómaði í söngnum og ræðun-
um og ljómaði í hinum yndisfögru augum
brúðarinnar.
En yfir í stofunni sinni sat gamla jómfrúin.
— Reyndar var hún nú ekki gömul, en
stúlka, sem er örðin 40 ára, má ætíð búast
við því að verða kölluð gömul jómfrú. A
borðinu fyrir framan hana lá stór bréfahrúga.
Sum þeirra voru úr smágerðum, rósrauðum
pappír, og mörg þeirra voru merkt útlendum
póststimplum. Svo ótal sinnum hafði hún
Lesið þessi bréf og hjarta hennar slegið ótt og
títt, er hún las hinar ljúfu ástarjátningar og
andríka hugarflug þeirra!
En nú áttu þau að fórnast og eldurinn að
eyða þeim. En það særði hana, því séphvert
þeirra átti sögu sína og minningu, kæra og
hjartfólgna.
Hún greip fyrsta bréfið og fleygði því á
eldinn. Logarnir léku við það leik dauðans.
Hún mundi það glöggt þegar hún fékk það
— fyrsta bréfið frá honum. Orðin dönsuðu
og léku í 'huga hennar og sveipuðu hana sól-
geislum hamingjunnar! — Ljósið slokknað!
Sundin lokuð! Allt á enda.
Hér var bréf frá landi hinnar ódauðlegu
listar, úr átthögum íþrótta og sönglistar.
„Þegar við giftumst, kemur þú með mér
niður til hinnar sólfögru Italíu, til Róm“,
stóð þar skrifað. Hremmið það logar með gló-
andi fingrum!
Hér er eitt, sem er skrifað á himinbláan
pappír. Myrtus og lárviðarlauf fylgdu bréf-
inu. „Tvo sveiga skal ég vinna“, stóð skrif-
að, „lárviðarsveiginn handa mér — sveig
frægðarinnar, og myrtusviðarsveiginn handa
þér, sem átt að krýna gæfu mína og gleði.
Lárviðarsveiginn vann hann handa sér, en
myrtusviðarsveiginn fékk hún aldrei.
Hún starði í eldinn. Himinbláa bréfið var
nú orðið kolsvart. — Kolsvart! Var það ekki
einmitt sá litur, sem æfi hennar bar? Voru
ekki allar hinar rauðu rósir lífs hennar löngu
dauðar? — Þær sem sprungu út á árdegi
æskunnar, upp með húsvegg ömmu hennar,
sem skinu lcikandi og blóðrauðar í kinnun-
um, þegar hann þrýsti fyrsta munblíða koss-
inum á varir hennar; þær sem spruttu upp
frá hverri línu í bréfum þeim, sem hann sendi
henni frá fjarlægum löndum, þegar hann
sagði henni frá ókunnum borgum og allri
fegurðinni og töfradýrðinni í umheiminum,
frá sigri lista og vísinda, frá löngunum og
þránum, sem aldrei yfirgæfu hann, en sungu
alltaf ljóðin um hana, sem 'brosti i gegnum
tárin og dreymdi um þegar þau sæust næst
og mættust aftur, um samveruna unaðssæhi
við hlið hennar.
22 ÁRROÐI