Árroði - 01.02.1947, Blaðsíða 23

Hann vann auðlegð, og hann vann það
sem mörgum er meira virði en auður. Hann
varð frægur.
Nafn hans var útbreitt í blöðurn og fólk
nefndi það með lotningu, en skáldin kváðu
honum og verkum hans heill og lof.
Hann kom heim.
En hvað hann var fallegur, stór og karl-
mannlegur, þegar hann gekk á meðal vina
sinna, sem dáðust að honum og lofuðu hann.
Hún sá hann, en hún þorði ekki að heilsa
honum, en svo stóð það alveg á sama. Hann
átti hana og hún átti hann, það vissi hún vel.
Brátt myndi hann koma að dyrunum henn-
ar, og sækja hana og flytja hana með sér út
í hinn mikla, fagra heim.
En yndislegast af öllu yrði þó að búa með
honum á heimilinu björtu og hamingjusömu.
Dagarnir liðu. Arin hurfu.
Stöðugt varð hann frægari og auðugri, en
í hjarta hennar dóu allar hinar rauðu rósir
vonarinnar, aðeins hin hvítu blóm minning-
anna geymdi hún lifandi og vökvaði þau
með tárum sínum.
Hann ferðaðist í annað sinn og kom aftur,
en til hennar kom hann aldrei.
„Eg er ekki nærri því nógu góð handa
honum“, sagði hún oft. „Eg á hvorki til
gá'fur nc atgerfi, sem honum er samboðið, en
er það nokkur sem er hans þá verð?“
Það var einskonar hressing í þessari hugs-
un. Hann var alltaf ógiftur og hún var að
verða gömul jómfrú.
En í kvöld kom hann heim, giftur hinni
glaðlegu dóttur bankah'luthafans.
Þessvegna brenndi hún bréfin. Þessvegna
varð æfi hennar að bera skuggalit hinnar
húmdökku nætur.
Landfarsóttin ógurlega geysar. Læknar
standa ráðþrota. Fólkið flýr unnvörpum út
á landsbyggðina, en hvað stoðar það, dauð-
inn er allsstaðar, hann beygir sig ekki né
ber lotningu fyrir frægð né auði. — Klara
hjúkrunarkona — eða „systir“ Klara, eins og
hún er nú kölluð — er í húsi prófessorsins,
sem er umkringt unaðslegum skemmtigarði
fram við hinn bládjúpa sæ.
Prófessorinn er víðfrægur maður, en land-
farsóttin hefir hremmt hann, og á hinu háa,
gáfulega enni er skrifuð rún dauðans.
I öðru herbergi hvílir konan hans, hin
glaðlega, yngsta dóttir bankahluthafans. Klara
hjúkrunarkona kemur út frá henni, eftir að
hafa breitt náhjúpinn yfir hana. Tvö tár
hrynja af augum hennar. Nú stendur hún við
legurúmið hans. Hann horfir á hana undr-
andi augum. Þung stuna rís upp frá brjósti
hans. Hann leitar eftir hendi hennar og horfir
fram að dyrunum, í áttina að stofu konu
sinnar. „Hún er komin heim“, segir Klara
með skjálfandi röddu í hálfum hljóðum.
Fleira gat hún ekki mælt, og fell á kné við
hvíluna. Hún varð að gráta — leyfa tár-
straumnum að brjótast út! — Hann horfir
á hana, þegar hún lyftir upp tárvotu andlit-
inu.
Það var eins og augu hans stækkuðu og
yrðu bjartari, og um leið og hann tekur þétt
í hendi hennar segir hann:
„Faðir vor!“
Hún varð aftur þolgóð og bar fram bæn-
ina „Fyrirgef oss vorar skuldir, svo sem vér
og fyrigefum vorum skuldunautum!“ mæiti
sjúklingurinn, starði á hana eitt augnablik
og andvarpaði, og þegar hún sagði „amen“
var hann liðið lík.
Hjúkrunarkonan fann friðinn streyma að
hjarta sér eftir líknarstarfið.
Margar voru rósirnar, sem dóu, þegar hún
hrenndi bréfin, en rós kærleikans getur aldrei
dáið.
Eiturloft hússins fyllti hún ilmi sínum, og
hinn deyjanda kvaddi hún með hinni sælu
ÁRROÐI 23