Árroði - 01.04.1947, Blaðsíða 5

Ingólfur Kristjánsson:
Burgeisabmgur
Óþe/{/{t er í verþalýðnum, auðjöfrarnir mcela.
Aldrei vill hann hlýða þeirra föðurlegu raust.
Orðugt löngum reyndist lífsþrá hans að bœla,
því lýðurinn hann heimtaði brauð sitt refjalaust.
Verþalýður er eitt hið versta fyrirbœri
í vitund burgeisanna, — sem þeir hafa þeþþt.
Hann ber fram ýmsar kröfur fáist á því fceri
og fcestum þeirra verður jafnan hneþþt.
Fyrsta \rafa verþamanna var aðeins þessi eina
— en öflugt borin fram af mörgum þeirra í senn —:
að viðurþenna sþyldi og lengur mcetti ei leyna,
að líþa þeir — frá upphafi hefðu verið menn.
Og þrafan samþyhjpt var og sjálfsagt þótti að þalla
þá snauðu líþa menn (þótt það vceri raunar háð).
En erfitt er að sjá, þegar frœ ár hendi falla
hvað fceðast \ann af því, sem hefur verið sáð.
Og sjá! Hér var uppsþeran, clsþu beztu brceður,
bölvuð s/ysni, að samþy/Jt þessi no/Jpru sinni féþþst!
Því nú er var/a /engur hcegt að vita það hvor rceður
verhalýðunnn — eða sá, er við hans fyrstu þrofu ge\\zt.
ÁRROÐI 5