Embla - 01.01.1949, Síða 40

ferðarinnar mættir. Hér er stundvíst fólk, liugsa ég um leið og
ég fleygi pjönkum mínum í farangurshauginn, sem liggur á gang-
stéttinni. Ég lít yfir hópinn og athuga tilvonandi ferðafélaga
rnína. Ég þekki fáa, en það gerir minnst, því að á ferðalögum
upp um óbyggðir eru rnenn alltaf fljótir að kynnast. Þarna er
fólk á öllum aldri, frá nýlega fermdum unglingum upp í grá-
hærða piparsveina á fimmtugs- og sextugsaldri. Það er aðeins eitt,
sem mér finnst að muni verða heldur til ieiðinda: Það eru nokkr-
ar danskar stúlkur þarna með, en það er ekki um það að fást, og
mér lízt heldur vel á þær sumar. Það eru tveir bílar, sem ætla að
flytja fólkið, ferðafélagsbíllinn og „boddíbíll". Það er búið um
farangurinn með æfðum handtökum, og nú eru allir komnir
nema úrsmiðurinn, sem ætlar með okkur. Við verðum að bíða
eftir honum 10 mínútur. En sennilega hafa klukkurnar hans
verið réttari en okkar hinna. Að síðustu kemur hann þó og systur-
sonur hans með honum, fríður og hávaxinn unglingur. Þeir eru
báðir fullklyfjaðir af töskum og pokum og svitinn rennur í
stríðum straumum niður af úrsmiðnum. Þeir hafa einnig með
sér tjald, rúm, broddstaf og kíki. Og þá hefur úrsmiðurinn með
sér tvenns konar tóbak, gott tóbak í silfurdósum og verra tóbak
í verra íláti.
Þá er okkur ekkert að vanbúnaði, og bílarnir renna af stað með
25 ferðafélaga innanborðs.
Veðurspáin í útvarpinu og útlitið lofa öllu góðu um ferða-
veðrið. Það er glaðasólskin og sunnanandvari, „léttskýjað“ og
„skyggni ágætt“. Þegar komið er upp á vesturbrún Vaðlaheiðar,
er numið staðar og farið úr bílunum til að litast um. Ég hef
staðið á heiðarbrúninni á ýmsum tímum sólarhrings og horft yfir
fjörðinn og héraðið. „Og hvernig sem blæs, er fjörðurinn alltaf
jafnfagur.“ Það er til gamalt orðtak á Ítalíu: Sjá Napólí, og dey
síðan. Hér mættum við segja: Sjá sólsetur og sólarupprás af Vaðla-
heiðarbrún, og dey síðan.
En nú er farið að líta í úrsmiðskíkinn, og kemur Jrá brátt í
ljós, að þetta er afbragðsgripur, og við förum að hlakka til að fá
að skoða alla öræfadýrðina í honum. Þá er haldið af stað aftur,
og nú blasa skógi vaxnar austurhlíðar Fnjóskadals við okkur. Það
38
EMBLA