Embla - 01.01.1949, Síða 58

sveitina mína og átti þai heima í tvö ár. Torfi var þá dáinn fyrir
einu ári, en Guðlaug bjó enn í Ólafsdal. Yngsti sonur hennar,
Markús, veitti búi liennar forstöðu og kona hans, Sigríður
íirandsdóttir, gekk henni í dóttur stað. Ég fór eins fljótt og ég gat
inn eftir til fundar við nöfnu mína. Ég hlakkaði til að liitta hana,
en hálfkveið þó fyrir, því að ég átti bágt með að hugsa mér Ólafs-
dal án Torfa. En ég hefði engu þurft að kvíða. Þegar ég steig af
baki í tröðunum, kom húsmóðirin út á stéttina móti mér með
sama tígulega fasinu og sama glaðiega yfirbragði eins og áður
fyrr. Ég fann, að viðtökurnar voru enn jafn hlýjar og innilegar
eins og þegar ég kom til hennar í fyrsta sinn, níu ára telpuhnokki.
Fyrst ræddum við lengi um daginn og veginn. En um kvöldið,
þegar við vorum orðnar tvær einar saman, vék hún tali að þeirri
breytingu, sem orðin var á heimilinu með dauða manns hennar.
Sagði hún mér nákvæmlega frá öllum atvikum í sambandi við
fráfall hans. Mér varð þá að orði: „Er ekki verra fyrir þig að vera
að rifja þetta upp?“ Nafna mín tók upp orð mín og sagði með
mikilli rósemi: „Að rifja þetta upp! Það er ekkert að rifja upp.
Þetta er jafnljóst fyrir mér nú, eins og þegar það gerðist. Þetta
fyrnist aldrei. En ég er glöð yfir því, að hann fór á undan mér.
Ég held, að liann hefði átt bágara með að vera éftir.“
Nokkrum vikum eftir þetta samtal okkar barst enn harma-
fregn að Ólafsdal. Sonur Guðlaugar, Ásgeir efnafræðingur, lézt
á bezta aldri, 45 ára, og lét eftir konu og ung börn.
Enn liðu 10 ár. Þá kom ég að Ólafsdal og hitti nöfnu mína í
síðasta sinnið. Hún var þá áttræð, ennþá ern og lík því sem í
fyrri daga í fasi og viðræðum. Meira en tug ára átti hún þá ólif-
aðan. Síðustu árin var hún rúmföst. Hún lézt vorið 1937, á 92.
ári. Af börnum hennar lifðu hana þrjú og eru þau öll enn á lífi:
Ragnheiður og Markús, sem áður eru nefnd, og Áslaug, húsfreyja
á Ljótsstöðum í Þingeyjarsýslu.
Miklu dagsverki var lokið. Löng ævi djúprar reynslu liðin á
enda. En í huga hinna mörgu, sem áttu þeirri hamingju að fagna
að þekkja Guðlaugu í Ólafsdal og njóta vináttu hennar og leið-
sagnar, lifir minning um fágæta konu, ljúfa í blíðu og sterka í
stríðu, mikilmenni í íslenzkri húsmæðrastétt.
56
EMBI.A