Embla - 01.01.1949, Qupperneq 64

anzaði ekkjan. — Nú verður mikið að gera hjá mér næstu daga
og gott að eiga hjálp þína vísa.
Svala svaraði engu, cn mamma hennar hcyrði, að hún myndi
vcra að klæða sig. — Hvað var liún annars að kasta Jæssu fram?
ímyndaði hún sér, að hún héldi Svölu inni, á meðan á Jjcssum
ófögnuði stæði? — Þvílíkt öngþveiti var í huga þessarar marg-
reyndu konu. Hún sem ekki hafði látið bugast, þegar hún missti
manninn sinn, og stóð ein uppi með allan barnahópinn, livers
vegna ætlaði hún nú að missa trúna og vonina á, að allt færi vel?
Nei, trúna mátti hún ekki missa, Guð hjálpi henni til þess.
En henni var vorkunn, hún hafði aldrei séð hermenn, og allan
þann voða, sem þeim gat fylgt.
— Fáðu þér eitthvað að drekka, Svala mín, áður en þú ferð
eftir mjólkinni.
Ekkjan hrökk við, hún varð þá að byrja á því að senda barnið
út, — en sú dauðans vitleysa.
— Nei, Svala mín, það er bezt ég fari eftir mjólkinni í þetta
sinn. Þú getur litið eftir matnum. Láttu ekki kartöflurnar of-
soðna, eða grautinn sjóða út af.
— Ertu eitthvað veik, mamma mín? — sagði Svala, og liorfði
fast á mömmu sína.
— Nei, ég er ekki veik, en ég ætla að skreppa sjálf út núna.
— Þú ættir að vita, hvernig þú Iítur út, mamma. Þú ert alveg
gráhvít í framan. Ég ætti meira að segja að sækja til þín lækni.
— Láttu ekki svona, telpa mín, ég er bara svolítið þreytt.
— Jæja, það er gott, ef það er ekki annað. Þú hvílir þig þá
á meðan ég hleyp eftir mjólkinni. — Og Svala þreif mjólkurbrús-
ann, Jjaut frani á ganginn, smeygði sér í kápuna sína, og var í
sama vetfangi þotin niður stigann eins og fiðrildi, sem loks hafði
séð smugu til að fljúga út í góða veðrið.
Þarna sá hún Sigríður, hver hennar makt var, enda var það
óhugsandi að halda telpunni alltaf inni, og það var þá mörg kon-
an, sem eflaust átti eftir að reyna sitt þrek, fyrst þessi ófögnuður
hafði komizt inn fyrir landsteinana.
En hún vonaði, að sá, sem hafði hjálpað henni í gegnum alla
erfiðleika með börnin, myndi einnig hjálpa nú. Mennirnir börð-
G2 EMBLA