Morgunblaðið - 30.05.2009, Blaðsíða 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. MAÍ 2009
Í dag verður Sigríður tengdamóðir
mín lögð til hinstu hvílu í Þingmúla-
kirkju í Skriðdal. Á fögrum vor-
morgni, við dögun, var baráttunni
lokið.
Sissa, eins og hún var jafnan kölluð,
var góðum gáfum gædd. Hún var ætt-
fróð og fylgdist vel með. Hún var
einnig dugleg að sækja tónleika og
listviðburði meðan heilsan leyfði. Hún
hafði sterkar skoðanir á mörgum mál-
efnum og fór ekki í grafgötur með
þær. Gat hún oft verið mjög bein-
skeytt svo mörgum þótti nóg um.
Hún hafði gaman af því að rökræða
við fólk um málefni líðandi stundar.
Sissa átti töluvert af góðum bókum og
var víðlesin. Hún var mikil áhuga-
Sigríður
Eymundsdóttir
✝ Sigríður Ey-mundsdóttir frá
Flögu í Skriðdal, síð-
ast til heimilis í Asp-
arfelli 12 í Reykjavík,
fæddist 1. maí 1930.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 14.
maí síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Seljakirkju 27. maí.
Jarðsett verður frá
Þingmúlakirkju í
Skriðdal í dag, 30.
maí, kl. 14.
manneskja um íslenskt
mál og málfar og var
dugleg við að leiðrétta
fólk ef svo bar undir.
Átti hún það til að slá
fólk út af laginu með
snörpum ábendingum.
En hún lét sér fátt um
finnast og hélt sínu
striki. Sissa hafði þörf
fyrir að hafa huggulegt
í kringum sig. Hún var
myndarleg hannyrða-
kona og átti marga
vandaða hluti sem hún
sjálf hafði búið til.
Hún var mikill dýravinur og rann
til rifja þegar fréttist af slæmri með-
ferð á skepnum.
Hún átti sér annan heim, en hann
var austur á landi. Fyrir austan.
Heim í Flögu fór hún á hverju sumri
svo lengi sem kraftar leyfðu. Það kom
yfir hana sérstakur svipur og annar
tónn í rödd hennar þegar talið barst
að hlutum fyrir austan. Hún var ákaf-
lega stolt af uppruna sínum og gat
gert mannamun á fólki allt eftir því
hvaðan það kom. Greina mátti oft
mikla eftirsjá hjá Sissu þegar rætt
var um skólagöngu og greinilegt var
að hugur hennar stóð til meiri mennta
á yngri árum en aðstæður leyfðu.
Minntist hún áranna á Stöðvarfirði og
Eiðum með mikilli ánægju. Eftir að
Sissa stofnaði heimili fór hún í sjúkra-
liðanám. Varð það síðan hennar aðal-
starf og þar naut hún sín afar vel.
Tengdamóðir mín glímdi við illvíg-
an sjúkdóm í marga áratugi og tók
hún yfirleitt þá afstöðu að afneita
honum. Sykursýkin varð oft hennar
versti óvinur, sem hún þó talaði
sjaldnast um. Hún lagði mikið upp úr
því að vera sjálfstæð og sjálfbjarga
enda af þeirri kynslóð sem kvartaði
ekki og féll ekki verk úr hendi. Sissa
hafði um margt sérstakan húmor og
gat oft séð spaugilega hlið á málum
sem aðrir sáu ekki. Hún átti það til að
vera kaldhæðin svo að sumir skildu
ekki. Hún átti oft erfitt með að tjá til-
finningar sínar og má segja að lífið
hafi reynst henni óblítt á köflum. Allt-
af lifnaði þó yfir henni að fá barna-
börnin í heimsókn og í erli nútímans
urðu þær heimsóknir of fáar. Sissa
átti það oft til að fá útrás fyrir ýmis-
legt sem henni lá á hjarta í mörgum
okkar samtölum. Við vorum nú ekki
alltaf sammála en létum það ekki á
okkur fá.
Síðustu árin voru Sissu oft erfið og
var hún allt annað en sátt við það
hvernig komið var og minntist sund-
ferða og bíltúra með trega. En húm-
ornum hélt hún fram í andlátið. „Þessi
er nú varla fermdur“ varð henni að
orði í einni læknaheimsókninni undir
það síðasta.
Nú er Sissa í Flögu komin heim.
Múlakollur drúpir höfði.
Hafðu þökk fyrir samfylgd í 25 ár.
Hvíl þú í friði.
Anna Sólveig Árnadóttir.
Í dag eru 100 ár síð-
an faðir minn fæddist.
Hann fæddist 30. maí
1909, fimmti í röð 16
systkina. Foreldrar
hans voru hjónin Jó-
fríður Ásmundsdóttir
og Jón Þórólfur Jóns-
son, Gunnlaugsstöðum
í Stafholtstungum.
Erfitt er fyrir okkur
nútímafólk að ímynda
okkur hvernig aðstæð-
ur voru; torfbær, eng-
in þægindi, lítið rými,
ekkert prjál.
Snemma fór pabbi að vinna, fyrst
sumarlangt, svo um 10 ára alfarið,
vann sér fyrir uppihaldi og skólavist
sem var ca. þrír mánuðir þá á Hof-
stöðum. Alltaf lét hann vel af sér, en
erfitt þótti ömmu að geta ekki haft
öll börnin hjá sér. Vinnusamur ung-
ur maður, vann ýmis störf í sveitinni,
lengst á Lundum og Síðumúla. Á
sjónum var hann á línuveiðaranum
Ólafi Bjarnasyni ásamt Oddi bróður
sínum. Að Síðumúla réðst kaupa-
kona úr Reykjavík, Sólveig Sumar-
rós Þorfinnsdóttir, fædd 21. septem-
ber 1912, dóttir Pálínu Þorfinns-
dóttur og Þorfinns Júlíussonar. Tók-
ust ástir með þeim og þau giftu sig
10. maí 1941. Eignuðust þau fjögur
börn, Pálínu, Þráin, Ástu og Ásgeir.
Kristinn Jónsson
Voru fyrst í lausa-
mennsku t.d. á Síðu-
múla og Syðri-Brú í
Grímsnesi, festu sér
síðan hús á Óðinsgötu í
Reykjavík. Árið 1951
keyptu þau jörðina
Vatnskot í Þykkvabæ
og voru þar með kart-
öflur og hefðbundinn
blandaðan búskap.
Erfitt hefur verið fyrir
pabba fyrst meðan við
systkinin vorum svo
ung og óneitanlega
bitnaði erfiðisvinna á
honum, en lundin var létt og smám
saman fórum við að geta létt undir
störfin.
Pabbi var oft lasinn en samt alltaf
hress í anda. Eftir 12 ár í Vatnskoti
fluttu foreldrar mínir til Reykjavík-
ur og fór pabbi þá að vinna á bens-
ínstöð hjá Shell og vann þar allan
sinn starfsaldur. Mamma dó 15. apríl
1974 og var það virkilega efiður tími
hjá föður mínum að missa sinn lífs-
förunaut, eins heilsteypt og góð og
hún var og kletturinn í hans veik-
indum. Pabbi kvaddi 16. júní 1994, þá
nýorðinn 85 ára, en þá hélt hann okk-
ur börnunum kveðjuhóf og var svo
tilbúinn að fara.
Minningarnar lifa.
Pálína S. Kristinsdóttir.
ALDARMINNING
✝ Sonja Guðlaugs-dóttir fæddist í
Ólafsvík 10. desem-
ber 1939, í húsi því
sem nefnt var Betle-
hem. Hún lést á heim-
ili sínu aðfaranótt 24.
maí sl. Hún var elst
níu barna hjónanna
Ingibjargar Stein-
þórsdóttur, f. 1919, d.
1998, og Guðlaugs
Guðmundssonar út-
gerðarmanns, f. 1915,
d. 1991. Ingibjörg var
dóttir Þorbjargar
Guðmundsdóttur ljósmóður og
Steinþórs Bjarnasonar sjómanns en
Guðlaugur var sonur Sólveigar
Kristjánsdóttur og Guðmundar
Björnssonar sjómanns. Systkini
Sonju eru Óttar, f. 1943, Steinþór
Víkingur, f. 1945, Guðmunda, f.
1946, Rafn, f. 1949, Magnús, f. 1952,
d. 1998, Sólveig, f. 1953, Björg, f.
1956, og Guðlaug Sandra, f. 1961.
Hinn 3. júní 1964 giftist Sonja
Helga J. Kristjánssyni frá Ferju-
bakka í Borgarfirði, f. 3. júní 1939.
Foreldrar hans voru hjónin Ingi-
björg Helgadóttir frá Þursstöðum
og Kristján Ágúst Magnússon frá
Hrútsholti. Börn þeirra Sonju og
usti Ísafoldar Sigurður Hannesson,
f. 1980.
Sonja ólst upp í foreldrahúsum.
Hún lauk skyldunámi og auk þess
var hún í Kvennaskólanum á
Blönduósi veturinn 1956-1957.
Sonja og Helgi bjuggu fyrst í íbúð
sinni í Stekkjarholti 7 í Ólafsvík en
árin 1967-1969 í Borgarnesi. Þá
fluttu þau aftur til Ólafsvíkur og
byggðu sér hús í Sandholti 7 og
bjuggu þar síðan. Sonja starfaði um
árabil sem talsímavörður en síðan
við uppeldis- og húsmóðurstörf. Um
árabil vann hún við verslunarstörf.
Á síðari árum vann hún ýmis störf,
svo sem við fiskvinnslu. Henni rann
sjómannsblóð í æðum. Hún elskaði
sjóinn. Sextán ára fór hún á síld-
veiðar með föður sínum, sem þá var
skipstjóri á Tý SH 33. Fyrir um það
bil 15 árum gekk Sonja í Sjóstanga-
veiðifélag Snæfellsness. Sjóstanga-
veiðin var hennar líf og yndi og þar
naut hún sín vel í hópi góðra félaga.
Hún fór á sjóstangaveiðimót víða
innanlands sem utan. Sonja vildi
láta kalla sig veiðikonu. Áhugamál
hennar númer eitt var hins vegar
heimilið og velferð barna hennar
og barnabarna. Góðir vinir áttu
einnig hug hennar allan og hún lét
sig varða hag þeirra sem minna
máttu sín og hlúði að þeim.
Sonja verður jarðsungin frá
Ólafsvíkurkirkju í dag, 30. maí, og
hefst athöfnin kl. 14.
Helga eru 1) Guð-
laugur Gunnarsson,
lögregluvarðstjóri og
sjómaður í Ólafsvík, f.
19. ágúst 1958,
kvæntur Önnu Maríu
Guðnadóttur, f. 1960.
Börn þeirra eru: a)
Davíð Jens, f. 1980, í
sambúð með Elínu
Heiði Gunnarsdóttur,
f. 1980. Börn þeirra
eru Guðlaugur Heið-
ar, f. 2007, og Að-
alheiður María, f.
2009, b) Óttar, f. 1985,
í sambúð með Hallfríði G. Ragn-
arsdóttur, f. 1986 og c) Sonja, f.
1988. 2) Sveinbarn, f. 13. september
1964, dáið sama dag. 3) Kristján
Freyr, MA í sjávarútvegsfræðum,
sérfræðingur í sjávarútvegsráðu-
neytinu, f. 2. desember 1965,
kvæntur Hólmfríði Sigurðardóttur,
f. 1968, dóttir þeirra er Margrét, f.
1992. 4) Sveinbarn, f. 21. febrúar
1967, d. 22. júní 1967. 5) Ingi Fróði,
markaðsfulltrúi og leiðsögumaður
laxveiðimanna, f. 13. júlí 1972,
kvæntur Hörpu Helgadóttur, f.
1973. Börn þeirra eru Helgi Fróði,
f. 2005, og Klara Ísafold, f. 2007. 6)
Ísafold, læknir, f. 22. maí 1980, unn-
Er þú fórst um veginn
sungu í trjánum
sólskríkjur og þrestir.
Er þú fórst um veginn
var sumar og angan
í grænum lundi.
Nú er orðið langt síðan
og litlir fuglar
hafa flogið út í bláinn.
Blöð hafa fölnað
fallið af trjánum
fokið í vindinn.
Dimm nótt og dapurleg
drúpir nú yfir
blaðlausum greinum skógarins.
Klökkvi og söknuður, eins og í
þessu ljóði Sigríðar Einars frá Mun-
aðarnesi, fyllir huga minn er ég kveð
þig, Sonja mín, eftir nær fimmtíu ára
trygga samfylgd. Svo undarlegt er
lífið, að þú, með ólgandi sjómanns-
blóð í æðum og mikla þrá til sjáv-
arins, gekkst þína lífsgöngu með
manni sem meira hugsaði um kindur
á fjalli en fisk í sjó. En þú kvartaðir
aldrei.
Þegar litlu drengirnir okkar dóu
kúrðum við okkur saman eins og
særðir fuglar. Þegar harðsótt var í
lífsbaráttunni barðist þú með rauða
lófana og oft þurftum við að lúta að
litlu.
En við fengum líka að reyna að það
kemur skin eftir skúr. Þá skein sól í
hlæjanda heiði og fuglar sungu í
trjánum. Glaðværð þín og dreng-
lyndi gaf okkur trausta vini og börn-
in áttu alltaf hlýja faðminn þinn.
Hlátur þinn mun hljóma mér meðan
ég verð á dögum.
Sonja mín. Svo oft hefur Guð bæn-
heyrt okkur að ég veit að hann heyrir
nú mína heitustu bæn, að hann faðmi
þig, launi þér fyrir mig alla fórnfýs-
ina og leiði þig í þann sess sem þér
hæfir í fagnaði hans. Með þá vissu
mun ég halda áfram göngunni um
lauffallinn skóginn, rétt eins og allt
sé óbreytt frá því sem var þegar þú
fórst um veginn.
Helgi.
Elsku amma Sonja.
Það er margt sem við minnumst,
en enn fleira sem við eigum eftir að
sakna. Það er svo ótalmargt sem við
höfum gert saman í gegnum tíðina að
það er ekki hægt að telja það upp, en
það geymum við í hjörtum okkar.
Elsku mamma, okkur skilur
að um tíma dauðans hönd.
Þó að hvíld sé þreyttum blessun,
og þægur byr að ljóssins strönd.
Þó er jafnan þungt að skilja.
Þokast nær mörg fögur mynd,
þegar hugur krýpur klökkur,
kær við minninganna lind.
Sérhvert barn á mætri móður
margt að þakka, er samvist dvín.
Yfir brautir æskubreka
okkur leiddi höndin þín.
Því við bindum þöglum huga,
þýtt, með hlýrri vinamund
þakkarkrans, sem tregatárin
tállaus vökva á kveðjustund.
Vertu blessuð, elsku amma,
okkar hugsun með þér fer
yfir hafið hinum megin
horfnir vinir fagna þér.
Þó við dóminn skapa ei skiljum,
skýrist margt við kærleiks yl.
Lítil barnssál líka getur
leitað, saknað, fundið til.
(Höf. ók.)
Elsku mamma, amma og lang-
amma, við þökkum þér allar þær
góðu stundir sem við áttum saman.
Við kveðjum þig með söknuði og Guð
veri með þér.
Anna María, Guðlaugur
og fjölskylda.
Breiðafjarðarsólin er sest. Úti fyr-
ir er björt vornóttin. Nokkrum tím-
um síðar birtir til, sól rís úr sæ og
gyllir sléttan hafflötinn. Lífsvilji
Sonju var ríkur og baráttuþrekið alla
tíð mikið. Hún er nú laus við þján-
ingar. Langri baráttu við erfitt mein
er lokið.
Það var um áramót fyrir nærri tíu
árum sem ég kom fyrst í Sandholtið
til tengdaforeldra minna, þeirra
Sonju og Helga. Eftir á að hyggja
sagði sú heimsókn margt um Sonju.
Við rennum í hlaðið í Sandholtinu.
Þegar við stígum út úr bílnum finn-
um við góðan ilm af kræsingunum
sem húsmóðirin er að útbúa, enda
var hún listakokkur og gerði vel við
alla gesti. Hjónin Sonja og Helgi
taka okkur fagnandi á tröppunum.
Það var einmitt lýsandi fyrir Sonju
hvað hún tók fólki vel og hve fólk var
henni kært. Þegar inn var komið
blasti við ógrynni verðlaunagripa
sem Sonja hafði unnið á sjóstang-
veiðimótum. Af miklum áhuga og
verðskulduðu stolti sagði hún mér
frá áhugamáli sínu, sýndi mér ljós-
myndir og útbúnað, og sagði mér frá
mótum sem hún hafði sótt. Síðar átti
hún eftir að keppa í greininni á er-
lendri grundu. Sonja var sérstaklega
kappsöm og bjó yfir miklum krafti og
eldmóði.
Sonja var ákaflega stolt kona og
vönd að virðingu sinni. Hún var
ákveðin og kom meiningu sinni á
framfæri ef svo bar undir en þó á yf-
irvegaðan hátt. Það er ákveðin list
sem ekki er öllum gefin.
Sonja var mannvinur, henni þótti
vænt um fólk og tók öllum fagnandi.
Af henni geislaði hlýja. Hún sýndi
væntumþykjuna oftar en ekki í verki.
Þegar ég var við nám í Bretlandi
sendi hún mér íslensk tímarit svo ég
gæti fylgst með því sem væri að ger-
ast í heimalandinu. Umslögin voru
skreytt gylltum stjörnum og rauðum
hjörtum og báru þannig með sér hve
innileg hugsun og góður hugur lá að
baki sendingunum. Væntumþykjan
var svo sannarlega gagnkvæm.
Ég þakka fyrir góð kynni við
Sonju Guðlaugsdóttur og bið Guð að
blessa minningu hennar.
Sigurður Hannesson.
Elsku amma.
Takk fyrir allar ógleymanlegu
stundirnar sem við áttum saman.
Þær eiga eftir að ylja mér um hjarta-
rætur þangað til við hittumst á ný.
Orð fá ekki lýst hve mikið ég sakna
þín en ég veit að núna ertu á betri
stað. Þegar ég kveð þig nú í hinsta
sinn finnst mér bænin sem við fórum
alltaf með saman vera við hæfi.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Lovjú amma mín.
Þín
Margrét.
Sonja Guðlaugsdóttir, eða Sonja
frænka, eins og ég kallaði hana alltaf,
er nú horfin yfir á annað tilverustig.
Hún yfirgaf þennan heim í friði og ró
á heimili sínu, í faðmi sinna nánustu,
um leið og sólin kom upp á fallegum
sumardegi. Það er táknrænt því sólin
hennar Sonju mun aldrei setjast í
hjarta þeirra sem kynnust henni.
Sonja var glæsileg kona sem skaraði
fram úr á öllum sviðum, innan heim-
ilis sem utan, kraftmikil og hjartahlý
manneskja sem ekki mátti aumt sjá
en vorkenndi sjálfri sér aldrei, tign-
arleg ættmóðir sem samgladdist öðr-
um heilshugar en bar harm sinn í
hljóði. Hún er horfin en eftir lifir
mynd af brosmildri konu með sterka
rödd og tindrandi augu. Í huga mín-
um ómar hláturinn bjarti sem ein-
kenndi Sonju alla tíð, og ég finn ilm-
inn í eldhúsinu hennar. Það er ilmur
af nýbakaðri jólaköku með möndlu-
dropum. Það er jólakaka eilífðarinn-
ar.
Stefán Máni Sigþórsson.
Sonja Guðlaugsdóttir
Yljar litlu hjarta
svipurinn blíði og höndin hlýja
hugprúða hetjan mín bjarta.
Nóttin löng var liðin.
Dögunin ljúfa og kyrrðin kæra
kyssti og færði þér friðinn.
Eilíf birta aldrei dvín
í logninu væra, í heiðbláan himin
hefur þú stigið, sólin mín.
Þakklát, stolt og eilíft
elskandi dóttir,
Ísafold.
HINSTA KVEÐJA
 Fleiri minningargreinar um Sonju
Guðlaugsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.