Harðjaxl réttlætis og laga - 15.03.1925, Qupperneq 3

HAStÐjAXL
5
Rí ma
af Posa sterka og Hellisheiöar-drangnom.
Eftir gamlsu skútamann.
Klædd var góðri ferðaflfk frægðar hetjan stinna síðla reið úr Reykjavík íöskum gjarða linná: Atlagan varð ekki smá, efldist jarðar biður, íékk að reyna frækinn þá fangbrögð drauginn viður.
Heldur gjörði herða reið á hesti gríðar fljótum; allvel sóttist austurleið upp að vegamótum. Drauginn feldi foldu á frnðgar meður bragði, en feiknar nálykt fúla þá framan í Pusa lagði.
Þó að dimdi um fjallafót — í ferðum varla staður — ei við Lögberg áði hót ötull ferðamaður. Yildi hann sitt verja líf íyrir vondum þef og pínu, reyndi traustan tigilkníf taka af belti sínu.
þegi Blansar þrekmennið þófaljóns á reiði fyr en ógnar atburð við upp á regin heiði. En það stoða ekki má, ei nam friðar njóta, upp var staðin óðar þá afturgangan ljóta.
Mætti á heiði hellis snar — hrey8ti af ðllum bar 'ann — skelfllegum skratta þar, á skaflajárnum var ’ann. Margoft feldi á foldu hann fíluna krafta straungu, en það er ei fyrir menskan mann að mæða afturgaungu.
Sýndist kauðinn seima þór svipaður draugakindum, ýmist langur einnig mjór i alla vega myndum. Höggin þrælnum hetjan frökk hermt var mér að gæfl; i þúfna mosann höndin hrökk; hörmung vsr sú æfl.
Sver og stuttur sýndist eins Satans vomurinn ljóti; draugafýlu hlað um hreins hetju lagði móti. Mest var raun hans æflár við argan glfma vominn, harla móður, mæddur, blár, mjög að þrotum kominn.
Áldrei neinum undan rann eiðir linna sanda, en það er ei Jyrir meðalmann að mæta slikum fjanda. Ógn við mikla eiga vann, ei var nokkur friður, alla grímu einn varð hann að eiga drauginn viður.
Þó að aukist áflog hörð undan vart því hrekkur, af hestbaki ofan á jörð ólmur kappinn stekkur. Afturgangan aftur stóð ei upp á íoldarrinda, er árdagsröðuls geislaglóð glitaði fjallatinda.
Sú var ei í sóknum treg, avipuð illkvikindi, afturgangan ægileg að honum vóð í skyndi. Fagna sinu frelsi vann íreirinn glóða unnar, fagra lofgjörð færði hann föður náttúrunnar.
Ógurlegar að vonum, augnatóftir glóðu, eldglæringar af honum ftlla voga stóðu. það var happ fyrir þreyttan mann þreki og kröftum rúinn, að hann þá sem fljótast fann fákinn eöðli búinn.
Hann þar eftir hvergi beiö,
herti á gjörö og reiða;
hrauötur siöan heim á leiö
hest lét valinn skeiða.
Yeislu heima hafði þá
helst svo kæti að lokki.
Með Consentratus kappi sá
keyrði þreytu úr skrokki.
Það var mælt af frérum fleins,
— föst þau orðin standi —,
svaðilför mun enginn eins
enn a voru landi.
Reykjavík fyrir
50 árom.
Eftlr Odd Sigurgeirsson.
»
Formáli.
FUstir hafa heyrt sagt frá því
f ræðu eða riti, að þessl bær
hafi á aíðuatu árátugum teklð
stórkostlegum breytingum. Þeir,
sem rómantiskir eru, geta ekkl
sætt slg við svona fábreytta
frásögn, þeim nægir skki minna
en lýslngar og sagnir frá eldri
tímum, tímum sem yfirstóðu
áður en hinar hraðfara breyt-
ingar tóku að kollvarpa þvi hinu
eldra, sem að sjálfsögðu varð
að rýma fyrir kröfum tfmans og
hagfeldara skipulagi.
T veir sæmdarmenn hafa áður að
nokkru leyti skrltað um Reykja-
vfk áður fyrr, eru það þeir Ben.
Gröndai og kunningi minn
Klemens Jónsson, er ég þvf hlnn
þrlðjl rithöfundur sem um þetta
skrifa.
Lýsing Gröndals tók yfir alda*
mótaárlð, en Klemens (við eig-
um margt sameiginlegt, t. d.
báðir rómantfskir og vinir séra
Tryggvo) skrifaði aftur á móti
um lffið f Reykjavfk, um það
tímabll sem honum var minnis-
stæðast, nefnilega þegar hann
stóð í fskaldri búðarkytru krók-
lopplnn vlð að vega fýsissápu
og ffnabrauð (rövl eða nikk
nakk).
Ég er þess ekki dulinn að
margt munl það vera sem ég
hleyp yfir, fyrir þvi eru tvær
ástæður, önnur er sú, að ég var