Nýtt kvennablað - 01.02.1942, Blaðsíða 12

8
NÝTT KVENNABLAÐ
Soffía M. Ólafsdóttir:
Ingibjörg H. Bjarnason.
Eg man hvc mér varð starsýnt á firk.Ingibjörgu
II. Hjarnason, er cg sá liana fyrsl. En það var
í barnaskólanum, og liún var þar við kennslu.
Þessi spengilega, i'i-íða kona, er var svo snyrti-
Ieg, vel klædd og sómdi sér svo vel, en hafði þó
svo mikinn manndómssvip yfir sér og þroska,
þá á góðu skeiði, að undrun vakti hjá manni.
í leikfimiskennslunni hafði hún Jiá forystu-
hæfileika, að hverjum hersliöfðingja myndi
sæma, og hjá fám hygg ég þó í'æri betur saman
kvenlegur yndisleiki og karhnannleg fesla.
Það var engin tilviljun, sem. réði því, að frú
Þóra Melsted valdi Ingibjörgu II. Bjarnason fyr-
ir eftirmann sinn við sína ástfólgnu stofnun,
heldur fyrir nákvæma athugun, og að hún sá
Iivað í binum unga kennara bjó, er kenndi þá
við skólann, og livers af henni mætti vænta i
framtíðinni. Stjórn og reglusemi í hvívetna,
festu ög myndugleik svo af bæri, rika ábyrgðar-
tilfinningu, mika gætni, er rasar ekki fyrir ráð
fram, kennshihæfileika ágæta, samfara alhliða
menntunarþrá, fyrir sjálfa sig og aðra.
Frú Þóra Mlested lifði það, að sjá, að hún
hafði valið rétt, og er mér minnisstætt, hve
mikla virðingu þær báru hvor fyrir annari og
vinarþel.
Eg kom í Kvennaskólann haustið 1907. Var
föður sins Lúðvíks ellefla, sem var einn nýtasti
einvaldskonungur síns tíma, hinn Lúðvik ní-
undi var hinn hezti og einn af liinum öflugustu
stjórnendum og sal að völdum allt frá dögum
Karls mikla. Báðar þessar konur stjórnuðu
þannig, að naumast nokkur stjórnari á þeim
líma komst í samjöfnuð við þær. Karl fimmti
var stjörnkænastur höfðingi á sínum tíma; hafði
hann fleiri dugandi menn í þjónustu sinni, en
nokkur sljórnari liefir nokkurntíma haft og var
einn af þeim höfðingjum, er allra sizt má ætla,
að hafi hneigst lil þess, að láta hagnað sinn sitja
á hakamun fyrir tilfinningum sínum; hann lol
Iveim konum af ætt sinni stjórnarvöldin yfir
Niðurlöndum á meðan liann lifði (seiima fékk
þriðja konan þau í hendur). Báðar voru mjög
nýtir stjórnendur og önnur þeirra, Margrét
frá Auslurriki, var einhver mesti stjórnvitring-
ui' þeirra tíma.
það annað skólastjórnarár Ingibjargar H.
Bjarnason.
Forstöðukonan liafði það við sig, að maður
bar ósjálfrátt virðingu og traust til Iiennar við
fyrstu sýn. Og ekki dró það úr manni við nán-
ari kynni, því að hún gleymdi áldrei þeirri köll-
un sinni, að hún var skólasljórinn og skólastarf-
ið henni heilagt mál.
Sem kennari virtisl mér Iiún kalla það fram
hjá okkur, sem hægt var að ná í þeim efnum,
og aldrei slógum við slöku við eða vorum eftir-
tektarlausar í hennar kennslugreinum. Má vera,
að mörgum okkar hafi ])ótt hún vera fullströng
og ætlazt lil of mikils af okkur, en jjess ber þá
að gæla, að á hak við það folst, að hún vissi að
við vorum á rekinu því, cr mjög mikið aðhald
þarf við, og lieit ósk mn það, að við hefðum sem
mest not kennslunnar og skildum það, að skól-
inn er lil fyrir okkur og okkar velferð, er út í
lifið kemur.
Eg veit að fátt gladdi lmna mcir en að sjá
að skólastúlkurnar hennar gætu orðið hinir
nýlustu þegnar þjóðfélágsins. Auk þess ólst
hún upp á þeim líma, er aginn var talinn
höfuðdvggð. Sumir hat'a kveðið upp þann dóm,
að Ingibjörg H. Bjarnason hafi verið of
aflurhaldssöm og of mikillar kyrrstöðu gæll
í hennar skólastarfi. En svo mæla þcir, er ekki
hafa kynnt sér þessi mál nógu vel og allar að-
stæður. Satt er það að vísu, að skólinn liefur
ekki lekið nein stór stökk, en hefur þá heldur
ekki farið nein gönuhlaup, enda mun sígandi
lukka hezl og slöðug framþróun, auk þess fjár-
hagslcg takmörk selt. Hitt her einnig á að
líta, að forstöðukonunni var þverl um geð að
gjöra mikið veður út af ])ví, eða auglýsa hátl,
þó ýinsar umbætur væru gerðar og vikkað
verksvið skólans, því hún vildi láta sjálf verkin
tala og hataði alll skrum og orðal'laum.
Annars vitum. við bezt, er vorum i gamla
skölanum, hve miklum stakkaskiftum skólinn
hefur tekið frá því er við vorum þar. Kennslu-
greinar orðnar meira alhliða og fjölþættari að
miklum mun og skölinn fjölsóttari. Mun nú
ekki vera hægt að fullnægja eftirspurninni og
margar verða þar frá að hverfa.
Ingibjörg II. Bjarnason átti frumkvæði að því,
að leikfimiskennsla fyrir slúlkubörn hófst í
barnaskólanum og kenndi þar fyrst. Hafði hún
numið þá kennslugrein ylra. Þá var nú ekki lalið
bráðnauðsynegt hér, að slúkur iðkuðu þá