Nýtt kvennablað - 01.02.1942, Blaðsíða 14

10
NÝTT KVENNABLAÐ
Kona sem hermaður.
Eftir Christian Ross.
(Christian Ross, kona Richard Welsli var'ð
þess vör einn góðan veðurdag árið 1693, að mað-
ur liennar liafði fallið í hendur hófum, sein
höfðu þröngvað honum til herþjónustu i hoií-
enzku stríðunum. Christian álcvað, að fylgja
Iionum eftir og gerðist, 26 ára að aldri, einn liinn
fyrsti og frægasti kvenhermaður. Hér er þáttur
úr sjálfsæfisögu hennar, sem rituð er, að sumra
áliti, með nokkurri aðstoð Daníels Defoe, höf-
undar Robinson Krúsoe.):
Eg var óhuggandi og lokaði ekki augunum
alla nóttina; undir morgun kom mér til liugar,
að l'ara að Jeila að Rieliard mínum og varð mér
dálitill hugarléttir að þvi.
Þegar eg var búin að ráðstafa eigum mínum,
klippti eg hár mitt, fór í föt af bónda minum,
en var samt svo forsjál að stoppa veslið, til ]»ess
að Iilífa brjóstunum við meiðslum, en þau voru
ekki svo stór, að þau kæmu upp um mig. Síðan
setli eg á mig hárkollu og hatt, sem eg hafði
lagað dálítið, fór út og keypti mér sverð með
silfurlijöltum og fáeinar hollenzkar skyrtur.
En eg var í vandræðum með, að koma pening-
unum mínum fyrir, því að það var á móli lögum,
að fara með meira en 5 £ út úr ríkinu. Mér datt
loks í hug, að sauma þá inn i beltið á buxunum
minum og með þessu lagi gal eg tekið með mér
50 guineur, án þess að nokkuð bæri á.
Eg fór þá í „Gulllestina“, þar sem Herberl
Luuvenig, fánaberi, sem auglýsti eftir nýlið-
um, bafði móttökusal. Vonin um að billa mann
minn bráðlega bressti mig í litliti, svo að liðs-
foringinn sagði, að eg væri frískur og röskur
strákur og skipaði þeim að innrita mig.
Næsta sumar var notað í hergöngur fram og
aftur, til að gefa gætur að hernaðaraðgerðum
Frakka. Eg var tekin til fanga, en níu dögum
síðar koin lierra Van Dedan, lúðurþeytari, til
að skipta á okkur og frönskum föngum. Þegar
við komum aftur til liersins, settumst við í velr-
arherbúðir. Sorg mín yfir missi bónda míns,
drulcknaði í voninni um, að hitta Iiann aftur,
svo að eg tók aftur gleði mina og var kát og
fjörug.
I gáska mínum og til að eyða tímanum, fór
cg að gera mig líldega við dóttur eins borgarans,
sem var ung og lagleg. Af ]>vi að mér hafði,
áður fyrr meir, verið bvíslað margt fagurt orð
í eyra, þá var eg ekki i vandræðum með ásta-
játningarnar. Eg tók mér í munn bið heimsku-
lega ástahjal, (sem eg tel vera stórskeyti ástar-
innar, af því að þau hafa mest áhrif á óreyndar
stúlkur) sem notað er við þess háttar árásir.
Þegar eg síðar meir hugsaði um þetta, þá dauð-
iðraðist eg þess, því að aumingja stúlkan fékk
reglulega ást á mér og leið illa, þegar eg var
fjarstödd.
Meðan á ástaræfintýri þessu stóð, setlist und-
irforingi einn í Iiði okkar um borg hjarta henn-
ar, en þegar hann komst að raun um að eg réði
þar ríkjum ákvað hann, að hefja ákafa sókn,
með sverð í hendi. Stúlkan varðist Iiraustlega,
en i sviflingunum missti Inin húfuna sina og
fötin hennar voru að meslu Ievli rifin af bakinu
á benni.
Hún var naumast búin að ná sér, er lnin bóf
leil að mér og bað mig að liefna svívirðingar
þeirrar, er henni var gerð. Eg varð svo ergileg,
að cg gat ekki sljórnað mér. Eg skalf öll og lilr-
aði. Eg bældi niður gremju mina, þangað lil
mér var leyfl að fara af verði og fór þá að leila
að meðbiðli minum.
„El' þér eruð jafn-luigrakkur að fást við karl-
menn og þér eruð að ráðast á varnarlaust kven-
fólk, herra undirforingi, ]»á skuluð þér strax
koma með mér þarna að vindmyllunni.“
Við fórum saman lil vindmyllunnar. Þar
drógum við svei'ð okkar og eg særði hann lílils-
háltar á liægri mjöðmina og síðan sverðsstungu
í hægri þjóhnappinn, rétt við endaþarminn. í
þessu kom hópur skolmanna og þeir sendu liann
beina leið i sjúkrahúsið, en mig í fangelsi.
Af ]»ví, að við böfðum setur allan veturinn,
])á kom mér nú aftur bóndi minn til hugar,
sem hernaðaraðgerðirnar böfðu að nokkuru
leyti týnt úr buga mér. Eg spurðist fyrir um
bann eftir mætti, en árangurslaust, svo að eg
ákvað að gleyma lionum, af því að hann hcfði
ekkert gagn af þeim sorglegu áhrifum, sem
epdurminningin um liann Iiafði á mig. Til þess
að geta ])að, gaf eg mig að víni og samkvæmum
og veturinn leið þá líka fullskemmtilega.
Eftir hertöku Uhns-borgar var farið með
Bælieim sem hertekið land. Við hlífðum engu,
drápum, brenndum, eða eyðilögðum á annan
hátt, allt, sem við gátum ekki Iiaft með okkur.
Kirkjuklukkurnar brutum við í mél, til að
gela bafl þær á brott með okkur. Eg fyllti tvö
sængurver mcð klukkumáhni, karlmanna og