Nýtt kvennablað - 01.02.1942, Blaðsíða 19
NÝTT KVENNABLAÐ
15
líð. Ég held, að engin, sem lilnstaði á hljóminn
í orðum þeirra eða las hina göfugu áskorun
þeirra, geti annað en miklast af systraböndum
við slíkar konur og orðið innhlásin af þeirri
ákvörðun að gera alll, sem er í okkar valdi, til
þess að hjálpa lil að sameina konur heimsins
lil stuðnings við barátlu þeirra móti fasism-
anum.
Konurnar, sem töluðu á fundinum, voru all-
ar fulllrúar þess þjóðskipulags, sem þær eru að
verja i dag. Forseti fundarins var Valentina
Grizoduhova, hetjan, sem, selt liafði met í Jang-
flugi ásamt Marinu Raslvova, sem einnig talaði
á fundinum, og Paulina Ossipenko, sem siðan
er fallin í stríðinu.
Grizoduhova, sem slvýrði í setningarræðu
sinni frá lilutdeild Sovétkonunnar i stríðinu
við fasismann, sendi Jieitar lvveðjur lil lívenna
i þeim löndum, sem, undirokuð eru eða ógnað
er af Hitler, og endaði ræðu sina með áskorun
lil kvenna i öllum löndum:
„Styrjöldin, sem liáð er á Austurvig-
slöðvunum, slcer elcki aðeins úr um, örlög
vors eigin lands, Jieldur allra frelsisunn-
andi þjóða lieimsins, örlög alls mannkyns-
ins, örlög menningar og framfara í lieim-
inum.“
Anna Karavayeva, frægur Sovétrilliöfundur,
ávarpaði kvenrithöfunda heimsins:
„Ræningjar Ilitlers vilja kveða niður liið
innblásna, lvröftuga orð allrar göfugrar
Iistar, vegna þess að það hrópar á jafnrétti
og hræðralag þjóðanna, sannleika og ást
handa mannkyninu........Til ykkar, kæru
vopnafélagar, lil ykkar, kvenrithöfundar
Englands og Ameríku og allra frelsiselsk-
andi þjóða, beini ég þessari áskorun: Beil-
um allar krafti orðsins i þjónustu haráttu
olckar.“
Verkakonan Kuznetsova:
„Eg er járnsmiður i hílaverksmiðjunni
„Slalin“ og hef unnið i 25 ár við vélina.
Gerið ykkur i hugarlund alll það erfiði, sem
við lögðum að okkur lil að hyggja upp
bjartara og hamingjusamara líf. Eigum
við að þola, að þetta starf okkar stöðvist,
þó ekki sé nenia um stundarsakir, og þjóðir
Sovélríkjanna verði þrælar fasista. Gelum
við þolað, að konur í Englandi, Ameríku,
Tékkóslóvakíu, Póllandi og öðrum frelsis-
unnandi löndum, verði marðar undir járn-
hæl fasismans?
Nei, það skal aldrei verða.“
Rauðakross hjúkrunarkonan, Sokolovskaya,
sem hafði allan límann frá 22. júní verið á har-
dagasvæðinu og unnið á sjúkrahúsi nálægl
flugvelli einum á vígstöðyunum, talaði ekki um
sjálfa sig, heldur kvenlækninn, dr. Pam.in, sem
var vfirlæknir á herniannaspítala þess svæðis.
Ilún sagði frá, hvernig þessi læknir liafði ofl og
tíðum vakað 3 sólarhringa í röð án þess að unna
sér nokkurrar hvíldar, hvernig luin hafði unnið
við skurðarhorðið undir kúluregni óvinanna og
hvernig hún hefði alltaf gefið sér tíma til að
gera að ganmi sinn og segja örfunarorð við
sjúklinga sína, hermenn Rauðahersins.
Önnur hjúkrunarkona, Yershova, talaði uni
ólýsanleg hermdarverk, sem hún hafði verið
sjónarvottur að i 15 daga martröð hak við víg-
línu óvinarins, og endaði ræðu sína með þess-
um orðum:
„Ég er aðeins 20 ára gömul og elska lif-
ið, en ég er reiðubúin til að fórna síðasta
hlóðdropa og hefna meðsvstra minna
vegna alls þess, sem fyrir augu mín hefir
horið, og liefna allra þeirra hörmunga, sem
mæðnr og hörn hafa orðið að þola um
allan heim.“
Fjöldi annarra kvenna talaði á fundi þessum,
meðal þeirra var hetjan úr Spánarstyrjöldinni,
Dolores Ibarruri, „La Passionaria“. Sonur Iienn-
ar herst nú i Rauða hernum og liefir gelið sér
mikinn orðstýr. Fundinum harst fjölda samúð-
arskeyta frá enskum, amerískum og sænskum
konum. Rúmið leyfir ekki að hirta öll þessi
nöfn, en þau eru talandi tákn um samúð og að-
dáun á Sovétkonunni, aðdáun á þreki hennar,
baráttuhug og kjarki.
Tímarnir krefjast annars en lára — þeir
krefjast baráttu og hugrekkis okkar allra.
(Þ. V. þýddi).
Ilvað segja svo konur i Bretlandi?
Fyrir nokkrum vikum var Iialdið afar fjöl-
mennt kvennamót í London að tilhlutan hrezka
verkamannaflokksins, landssamhands verka-
ínanna og samvinnufélaga kvenna (Woman
Guilds),
„lil þess að Iirezkar konur geli senl systr-
um sínum og samherjum í Rússlandi
kveðjuorð, gegnum hið dökka og hlóði
flekkaða myrkur, sem grúfir vfir Ev-
rópu.“