Nýtt kvennablað - 01.02.1942, Blaðsíða 22

18
NÝTT KVENNABLAÐ
L Ó A :
r
Fallega Asta.
I' f þeir á Austurlandi heföu fylgzt svo vel meö
menning'u bæjanna, aö litla kauptúnið á grandanum
heföi kosið sér fegurðardrottningu, heföi Ásta oröiö
fyrir valinu. Allir vissu þó, að hún var fallegastá
stúlkan í þórpinu. En verst var, að hún vissi þaö
líka sjálf. Þóttafull kastaöi hún til höfðinu og leit
hvorki til hægri né vinstri.
I’egar hún var 22 ára, höfðu allir ungu piltarnir
á Grandanum heðið hennar, nema halti Hans, en
það var ekki af því, að hann væri ekki eins og hinir
seiddur af fegurð hennar, heldur haföi hann lært
jiað af lífinu, að forðast spé og spott. Hann var
haltur. Hvað mátti hann sín, þegar unglingarnir
sóttu knattspyrnuna frá vorkomu til haustnátta
eða söfnuðust saman í leikfimissalnum á veturna,
til aö æfa íþróttir og e'fla og styrkja fagra likams-
hyggingu? Einasti félagi'hans var göngustafurinn
með gúmmíhnúðnum, fyrir utan dýrin og fuglana,
sem komu stundum fljúgandi og borðuðu úr lófa
hans.
En kannske af j>vi hann hafði aldrei látið tilfinn-
ingar sínar í Ijósi, og Ásta hafði aldrei sært liann
með sinni þóttafullu fegurð, hélt hann áfram að
elska hana. Ef kennarinn hefði verið svolítið skarp-
skyggnari, hefði hann hlotið að sjá, að allar ævin-
týramyndirnar, sem prýddu myndskurð hans, engl-
ar, álfar og dísir, höfðu andlitseinkenni Ástu. En
jjóttalausar voru jtær, af j^vi að andagift nemand-
ans stjórnaðist af kærleika, sem mildar og fegrar
allt.
Unga myndskerann grunaði ekki, að Ásta, ekki
aðeins einu sinni, en þrásinnis, úr sæti sínu í kirkj-
unni hafði veitt honum athygli og sagt við sjálfa
sig, aö ef Hans væri ekki haltur, væri hann sá af
ungu piltunum, sem sér geðjaðist bezt að. Dökku
augun, sem brúnirnar skýldu svo mátulega vel,
Iýstu af greind og kaadmennsku.
En Hans liefði aldrei alið í 1>rjósti þá djörfu
hugsun, að hún liti til sin, ef j>au af tilviljun, einn
sunnudag, hefðu ekki orðið samferða frá messu. Er
hún gekk við hlið hans, var enginn þótti í svip
hennar, og þegar þau skildu hjá húsdyrunum henn-
ar, rétti hún honum hendina og sagði: ,,Þú kemur
líklega út á Grandann á mótið i kvöld, Hans?“ —
Hann roðnaði og sagði: ,,Hvað ætti eg að gera
þangað, Ásta?“ — „Það verður dansað, veistu |>að
ekki ?“. — ,,Jú, einmitt Jjess vegna á ég þangað ekki
erindi. Hver heldurðu vilji dansa við'hann halta
Hans?“. —- Ásta hélt i útidyrahandfangið og hafði
opnað dyrnar til hálfs, en hún lokaði hurðinni á
ný, laut að Hans og sagði : „Ég vil ]>að kannske“,
og var svo J>otin inn úr dyrunum.
Hans þurrkaði svita af enni sér, um leið og hann
hélt leiðar sinnar. Þegar Hans dansaði, tók enginn
eftir að hann var haltur, en mundi Ásta ]>ora að
ögra ungu piltunum með ]>vi að dansa við hann,
þegar miðsumarmótið hefðist í aftanskininu, og
Grandinn kvæði við af lúðrahljóm. Hann grunaði
ekki, að Ásta vildi einmitt láta þá sjá við hvern hún
dansaði. Þeir höfðu smátt og smátt Iært utan að eitt-
hvert kæruleysisviðmót gagnvart henni. Og hún var
ánægðust með Hans, sem kannske þó kom af j>ví,
að hann var sá eini, sem ekki liafði opnað henni
hjarta sitt, til að traðka J>að undir fótum. Hans vissi
ekki, hvernig tíminn leið j>angað til hann fór á mót-
ið. Allur heimurinn lá i sólbliki. En hefði hann
ekki treyst um of á hamingju kveldsins, hef.ði jjaö,
sem á daginn dreif, ekki orðið honum j>vilíkt reið-
arslag.
Anna Margrét, móðir Ástu, hafði j>ennan sunnu-
dag orðið samferða frá kirkjunni hinni ríku verk-
smiðjueigandafrú, sem einmitt á leiðinni hafði beðið
hana um Ástu 'til handa syni sinum, en að giftast
verksmiðjueigandasyninum var sú rikasta og álit-
legasta gifting, sem Ásta gat hlotið eða nokkur
stúlka í kauptúnninu, og öllum Austfirðingafjórð-
ungi. Þess vegna hafði Anna Margrét í hrifningu
lieitið henni jáyrði. Og Anna Margrét hafði aldrei
]>olað mótbárur um dagana, ekki af manni sinum,
hvað j>á af dótturinni. Áður en fjölskyldan íór til.
mótsins, hafði Ásta, ]>vert á móti vilja sínum, beygt
sig fyrir skipun móður sinnar og lofað að heitast
Inga Birgir, þegar hann á dansinum endurtæki bón-
orðið, sem hún hafði þó áður neitað.
Að málum var svo komið, vissi Hans ekki. í ham-
ingjuvímu fór hann léttari á íæti eu nokkru sinni
fyrr niður steintröppurnar og á leið til mótsins.
En hvers vegna leit hún aldrei til hans meðan
mótið var sett ? Loks voru ræðurnar á enda og hljóð-
færin hvinu. Hans stóð upp af tréb.ekknum og gekk
J>angað sem Ásta sat, Allra augu fylgdu lionum
eftir, allir gláptu undrandi á halta Hans, sem hneigði
sig fyrir hinni ókrýndu fegurðardrottningu. Undr-
unin óx æ nieir og meir og varð að háværu flissi.
]>vi að Ásta leit ekki upp. Hún horfði niður á hvítu
ballskóna sína, en móðir hennar sagði: „Dóttir mín
dansar ekki við yður“. Hans heyrði flissið, en ]>egar
lngi Birgir ýtti honum hranalega lil hliðar og bauð
Ástu upp í dansinn og sveif með hana i fanginu út
á gólfið, sortnaði honum fyrir augum. Hann gat
]>ó sótt kolluprikið, sem hann hafði skilið eftir á
bekknum og flýtti sér út.
Slæmir dagar fóru í liönd. Hún hafði þá aðeins
ætlað að gera hann hlægilegan.
Nú hafði veturinn gengið i garð. Hans leitaðist
við að gleyma sínum geigvæna ósigri i því innilegri
félagsska]) við náttúruna. í dag hafði hann farið
með korn og brauðmola til að -seðja fuglana, sem
þurrð áttu í búi. Hann fór hliðargötu, sem lá út að
Tröllavatni. ísinn hlaut ennþá að vera veikur, en
j>egar hann leit út yfir vatnið, sá hann hvar ung
stúlka sveif i fögrum hringjum eftir ísnum. Það
var Ásta. Hún dansaði eins fallega á skautunum,
eins og á hvítu skónum forðum. Á bakkanum stóð
ungt fólk, piltar og stúlkur. Ingi Birgir var í hópn-
um. Hann dáði áræði hennar, sem lék sér úti á
Tröllavatni og allir virtust fylgja hverju skrefi
hennar á spegilsléttum ísnum. Hans hraðaði sér á
burt. En hann hafði naumast snúið baki við þessu