Morgunblaðið - 01.07.2009, Qupperneq 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 1. JÚLÍ 2009
Trúðu á tvennt í heimi.
Tign sem æðsta ber.
Guð í alheims geimi.
Guð í sjálfum þér.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Þessa bæn kenndi amma mér áður
en ég fluttist til Danmerkur. Bænina
hef ég svo farið með þegar ég hugsa
til ömmu og þó að við værum hvor í
sínu landinu gat ég fundið fyrir nær-
veru hennar.
Amma var ein af mínum bestu vin-
konum og við áttum margar góðar og
skemmtilegar stundir saman. Sem
lítil stelpa í stofunni í Bæjartúni, þar
sem við dönsuðum, sungum og borð-
uðum ísblóm. Í Funalind þar sem við
gátum setið tímunum saman, spjall-
að, hlegið og ég fengið að njóta
þeirra kræsinga sem amma og afi
buðu upp á. Nærvera ömmu var svo
hlý og góð. Hlátur hennar, gleði og
jákvæðni er mér mikill innblástur og
mun alltaf vera.
Það var erfitt að kveðja ömmu í
byrjun júní þegar ég fór aftur til
Guðný Kristín
Árnadóttir
✝ Guðný KristínÁrnadóttir fædd-
ist í Neskaupstað 17.
mars 1929. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans að
morgni 17. júní síð-
astliðins og fór útför
hennar fram frá
Kópavogskirkju 25.
júní.
Danmerkur og ég vissi
í hvað stefndi. Stund-
irnar á sjúkrahúsinu
sem við áttum saman
eru mér ómetanlegar.
Elsku amma mín, ég
sakna þín sárt, megi
englar vefja þig örm-
um sínum.
Helga Jónína
Markúsdóttir.
Ég kveð þig, hugann
heillar minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Það er komið að kveðjustund.
Mig langar að minnast Guðnýjar
frænku minnar með örfáum orðum.
Guðný var móðursystir mín og var
mikill samgangur á milli þeirra
systra.
Þegar við vorum krakkar var oft
borðað hjá Guðnýju og Einari og allt-
af á gamlárskvöld, oft gisti ég hjá
þeim og var glatt á hjalla. Eru mér
það ógleymanlegar minningar. Hún
var mér sem önnur móðir, sendi okk-
ur bakkelsi og annað góðgæti þegar
fjölskyldan mín bjó erlendis, það bjó
enginn til eins góðar fiskibollur og
Guðný frænka og það var ósjaldan
sem hún sendi mig heim með ný-
steiktar bollur.
Hún var mjög umhyggjusöm og
setti alla aðra en sjálfa sig í forgang,
þó hún væri sárlasin kvartaði hún
aldrei. Hún var límið í fjölskyldunni,
eins og Markús hafði orð á í mars
þegar fjölskyldan hélt upp á 80 ára
afmælið hennar heima hjá þeim
Árna og Siggu.
Takk, elsku Guðný, fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig.
Elsku Einar, Markús, Árni, Krist-
ín og fjölskyldur. Megi guð gefa ykk-
ur styrk.
Gyða Marvinsdóttir.
„Að heilsast og
kveðjast, það er lífsins
saga.“
Geir Sigurðsson var
ein af hetjum hafsins
þegar fundum okkar
bar fyrst saman seint á sjötta áratug
seinustu aldar. Hann varð svili minn
þegar við giftumst þeim Önnu Birnu
og Ingólfi Þorkelsbörnum. Á þeim
árum var Geir Sjómaður (með
stórum staf) og stundaði veiðar ým-
ist á bátum eða togurum, stundum
langtímum saman á fjarlægum mið-
um. Oft var siglt með aflann til Bret-
lands og Þýskalands. Gaman var að
hlusta á frásagnir Geirs af átaka-
sömu og litríku lífinu á sjónum, eða
það fannst mér, sjómannsdótturinni,
sem hafði unnið á farskipum við
mildari aðstæður. Okkur Geir varð
vel til vina og um hann mátti segja
það sem Örn Arnarson kvað um
annan sægarp: „… hraust er mund-
in, hjartað gott, sem undir slær.“
Þótt Geir hætti á sjónum og væri í
landi eftir það, hélt hann samt áfram
að vera sjómaður í hjarta sínu til
æviloka. Hann hafði ungur að árum
fengið seltuna í blóðið þegar hann
dvaldi á sumrum við leik og störf hjá
móðurfólki sínu í Breiðafjarðareyj-
um.
Eftir að Geir kom í land var hann
lengst af pípulagningamaður. Hann
var duglegur og verklaginn og því
eftirsóttur til vinnu. Hann var ein-
Geir Sigurðsson
✝ Geir Sigurðssonfæddist í Reykja-
vík 8. apríl 1933.
Hann andaðist á
Landspítalanum 15.
júní 2009 og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskapellu 24. júní.
Meira: mbl.is/minningar
staklega bóngóður og
hjálpsamur og margir
leituðu því til hans, og
ekki eingöngu í sam-
bandi við fagið. Það
var gott að leita til
Geirs þegar á reyndi,
því hann var vinur í
raun, skilningsríkur
og hjartahlýr. Þau
Geir og Birna voru
gestrisin og góð heim
að sækja. Ánægjulegt
var að koma til þeirra
í bústað pípulagninga-
manna í Skyggnis-
skógi, en Geir hafði tekið ástfóstri
við þann stað og lagt sitt af mörkum
til að gera hann að unaðsreit. Gott
er að minnast stundanna með þeim
hjónum á árum áður austur á Fljóts-
dalshéraði „er ángar mitt í Fljótsins
dreymnu ró“. Þær minningar eru
baðaðar sólskini. Skömmu fyrir
aldamótin höfðum við samflot aust-
ur á Hérað á fyrsta ættarmótið á
Hafursá. Við vorum ekkert að flýta
okkur, gistum á leiðinni og skoð-
uðum sögustaði. Geir var notalegur
og traustur ferðafélagi. Á útfarar-
deginum þakka ég honum samfylgd-
ina.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er ferðinni heitið.
(Snorri Hjartarson.)
Við Jón Arnar, Keli, Þóra Sigga
og Kalli sendum Ásu Birnu og henn-
ar fjölskyldu sem og öðrum aðstand-
endum innilegar samúðarkveðjur.
Minningin um góðan dreng lifir.
Rannveig Jónsdóttir.
Fanney Magnúsdóttir
✝ Fanney Magn-úsdóttir fæddist
7. október 1924 í Mið-
húsum í Nausta-
hvammi á Norðfirði og
ólst þar upp. Hún lést
á Sólvangi í Hafn-
arfirði 22. júní 2009.
Foreldrar hennar voru Magnús Guð-
mundsson frá Fannadal, f. 18. maí 1890,
d. 27. október 1946, og Anna Guðrún
Aradóttir, Naustahvammi, f. 15. júní
1889, d. 14. október 1970. Systkini Fann-
eyjar eru: Sammæðra, Drengur Guð-
jónsson, f. um 1910, dáinn 1910, Guð-
mundur Helgi Bjarni , f. 1916, d. 1962,
Vilhelmína María, f. 1917, Guðjón, f. 1919,
d. 1986, Lukka Ingibjörg, f. 1920, d.
2008, Hjalti, f. 1923, d. 2001, Ari, f. 1927,
d. 2005, Albert, f. 1928, d. sama ár, Al-
bert, f. 1929, d. 1993.
Fanney giftist árið 1950 Ólafi Brands-
syni, f. 28.10. 1919, d. 23.3. 2008. Börn
Ólafs og Fanneyjar eru 1) Anna Magnea,
f. 1948, maður hennar Þórarinn Sigvaldi
Magnússon, f. 1944. Barn þeirra er a)
Ólafur Thorarinsson Munk, f. 1968, kona
hans Eva Munk, f. 1967, og eiga þau tvo
syni, Magnús Ólafsson Munk, f. 1993, og
Karl Ólafsson Munk, f. 1997. Búa þau í
Danmörku. 2) Tryggvi, f. 11. október
1953, kona hans er Theódóra Gunn-
laugsdóttir, f. 11. maí 1955. Börn þeirra
eru: a) Rakel, f. 17. ágúst 1977. Maður
hennar er Þórir Tryggvason, f. 4. mars
1973, og barn þeirra er Róbert Tryggvi
Þórisson, f. 7. júní 2007. b) Logi , f. 31.
júlí 1981 og c) Gunnlaugur Atli, f. 12. okt.
1990. 3) Lára, f. 18. febrúar 1956, lést af
slysförum 21. janúar 1963. 4) Lára, f. 17.
febrúar 1964, maður hennar er Sveinn
Andri Sigurðsson, f. 24. aprí 1967, eiga
þau saman dótturina Fanneyju Lísu, f.
31. ágúst 2002. Úr fyrra sambandi eiga
Lára og Sveinn Hallgrímsson, f. 23. júní
1961, synina a) Sigurð Axel, f. 4. júlí
1980, unnusta hans er Erla Dögg Krist-
jánsdóttir, f. 20. apríl 1985, sonur þeirra
er Ólafur Sverrir, f. 18. september 2008,
og b) Fannar Frey, f. 8. júlí 1987, unnusta
hans er Margrét Hlíf Óskarsdóttir, f. 6.
febrúar 1989.
Fanney vann sem vinnukona eitt sum-
ar, síðar þrjár vertíðar sem matráðskona
fyrir báta frá Neskaupstað sem reru frá
Suðurnesjum og Hafnarfirði. Hjónin
fluttu til Hafnarfjarðar með tvö börn en
Ólafur var mikið á sjó á þessum erfiða
tíma. Fanney og Ólafur byggðu lítið hús
að Mosabarði 5 í Hafnarfirði, sem síðar
var selt og notað sem sumarbústaður,
en eftir það byggðu þau það hús sem nú
stendur þar. Uppeldi og velgengni
barnanna var mjög ofarlega í huga Fann-
eyar og var hún mjög úrræðagóð hús-
móðir og saumaði hún öll föt á börnin og
sig sjálfa, mikil prjóna- og hannyrðakona,
og bar heimilið vel þess merki.
Útför Fanneyjar fór fram frá Fríkirkj-
unni í Hafnarfirði mánudaginn 29. júní
2009.
Meira: mbl.is/minningar
Minningar á mbl.is
Það sem kemur
fyrst upp í huga okk-
ar þegar við hugsum
til þín, elsku amma, eru allar heim-
sóknirnar í Stóragerðið. Gula húsið
á móti skólanum sem var svo gott
að koma við í eftir langan og
strangan skóladag. „Hvað má bjóða
þér elskan?“ var það fyrsta sem við
heyrðum og alltaf lumaðir þú á ein-
hverjum kræsingum. Kornflex með
púðursykri og hunangi var vinsælt
og ef kandísinn var búinn þá
hrærðir þú bara saman smá flór-
sykri og vatni. Það var alltaf jafn
gaman hjá okkur. Spilastundirnar
við eldhúsborðið voru ófáar, þar
spiluðum við meðal annars gömlu
Jónku og svarta Pétur. Þú varst
liðtæk með spilastokkinn og gafst
okkur ekkert eftir þó spilið væri
fjörugur kleppari. Á rólegum dög-
um var setið, hvert með sinn spila-
stokkinn, og lagður 7-kapall.
Gamlárskvöldin í Stóragerðinu
eru ógleymanleg. Í fjölda ára hélt
fjölskyldan saman upp á áramótin í
Stóragerðinu hjá ömmu og afa.
Kvöldið hjá okkur systrum byrjaði
á því að fara með pabba og afa á
brennuna á meðan mamma hjálpaði
til við matargerðina hjá þér. Þegar
búið var að borða dýrindis þriggja
rétta máltíð tók við biðin eftir
skaupinu. Oft var setið við eldhús-
borðið og tekið í spil á meðan litlu
krakkarnir læddust inn á herberg-
isgang, opnuðu skápinn og drógu
fram kubbana, sem styttu okkur
svo oft stundir hjá ömmu og afa.
Fjölskyldan safnaðist saman yfir
Púkkinu sem einungis var tekið
upp á gamlárskvöld. Eftir áramóta-
skaup var svo komið að því að
klæða sig í útigallann til þess að
fara út að skjóta upp flugeldum.
Þegar ártalið breyttist í fjallinu
fengu allir koss á kinn og ekki
mátti gleyma þér, amma, sem
stóðst við eldhúsgluggann og fylgd-
ist með. Við krakkarnir fengum svo
að gista í einni flatsæng hjá ykkur
afa.
Þú hafðir unun af söng. Þú hafðir
sérstaklega gaman af því að hlusta
á afkomendur þína syngja og
sprella saman. Í árlegum fjöl-
skylduþorrablótum var oft glatt á
hjalla. Ef þér fannst stemningin
eitthvað dauf þá varst þú vön að
Guðrún Ágústa
Sigurjónsdóttir
✝ Guðrún ÁgústaSigurjónsdóttir
fæddist á Lambalæk í
Fljótshlíð 20. desem-
ber 1919. Hún lést á
dvalarheimilinu
Kirkjuhvoli á Hvols-
velli 17. júní 2009 og
var jarðsungin frá
Breiðabólstað-
arkirkju í Fljótshlíð
26. júní.
læða því að okkur
yngri kynslóðinni að
nú væri góður tími til
að taka í gítarinn og
syngja svolítið saman.
Þú hafðir mikinn
áhuga á söngnámi
okkar systra og varst
aðdáandi okkar núm-
er eitt. Þú hefur
reynst okkur mikil
hvatning og við vilj-
um tileinka þér lag
sem við höfum báðar
sungið í söngnáminu.
Við verðum ævinlega
þakklátar fyrir að hafa átt svona
frábæra ömmu og þú verður ávallt
í huga okkar þegar við syngjum.
Hví drúpir laufið á grænni grein?
Hví grætur lindin og stynur hljótt?
Hví glampar daggir á gráum stein,
sem grúfi yfir dalnum þögul nótt?
Ég veit hvað þú grætur litla lind:
Langt er síðan hún hvarf þér frá;
hún skoðar ei framar fallega mynd
í fleti þínum með augun blá.
(Hulda.)
Elsku amma, við syngjum fyrir
þig.
Berglind og Kristrún.
Það var alltaf jafn notalegt að
koma til þeirra ömmu og afa í
Stóragerðinu, þaðan á ég margar
ljúfar minningar. Amma var sann-
kölluð fyrirmyndarhúsmóðir, það
var alltaf mjög snyrtilegt hjá henni,
kræsingar á borðum og ekki má nú
gleyma handavinnunni sem var
hennar líf og yndi.
Amma var yndisleg, hæglát,
virðuleg kona með einstaklega góða
nærveru. Hún var alltaf mjög
snyrtileg til fara og man ég varla
eftir henni öðruvísi en í pilsi eða
kjól, því hún klæddist afar sjaldan
síðbuxum.
Þegar ég hugsa til allra þeirra
yndislegu stunda sem við amma
áttum saman þá hlýnar mér um
hjartarætur. Mér finnst eins og
hún hafi ekki bara verið amma mín
heldur líka ein af mínum bestu vin-
konum. Þær voru ófáar stundirnar
sem við spjölluðum saman og gerð-
um okkur ýmislegt til dundurs. Það
var alveg sama hvað það var sem
sonardóttur hennar langaði að
gera, amma var til í hvað sem var,
hvort sem það var að sitja fyrir í
hárgreiðslu, handsnyrtingu, spila
„Gömlu Jónku“ eða eitthvað annað.
Við eyddum miklum tíma í að
ræða saman heimsins gagn og
nauðsynjar og var amma allaf sér-
lega góður hlustandi og einstaklega
ráðagóð. Hún fann góðar lausnir
við hinum ýmsu vandamálum, jafn-
vel þó þau litu út fyrir að vera óyf-
irstíganleg fyrir mig sem barn og
síðar ungling. Elsku amma mín, því
miður er nú komið að kveðjustund
og vil ég þakka þér fyrir sam-
veruna og allt það sem þú kenndir
mér sem mun fylgja mér um ókom-
in ár.
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjanlega
þakkað.
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer.
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
Þegar að stjörnurnar blika á himnum
finn ég bænirnar,sem þú baðst fyrir
mér.
Þegar morgunbirtan kyssir daginn,
finn ég kossana líka frá þér.
Þegar æskan spyr mig ráða,
man ég orðin sem þú sagðir mér.
Vegna alls þessa þerra ég tárin
því í hjarta mínu finn ég það,
að Guð hann þig amma mín geymir
á alheimsins besta stað.
Ótti minn er því enginn
er ég geng áfram lífsins leið.
Því með nestið sem amma mín
gaf mér,
veit ég að gatan hún verður greið.
Og þegar sú stundin hún líður
að verki mínu er lokið hér.
Þá veit ég að amma mín bíður
og með Guði tekur við mér.
(Sigga Dúa.)
Ástar- og saknaðarkveðjur,
Erla Gunnarsdóttir.
Fágætur er góður vinur. Þessi
orð koma upp í hugann þegar
tengdamóðir mín fyrrverandi, Guð-
rún Ágústa Sigurjónsdóttir frá
Lambalæk, kveður. Þegar ég fór að
venja komur mínar í Stóragerði 13
um miðjan áttunda áratuginn fann
ég strax strauma vináttu og virð-
ingar. Þið Mundi tókuð vel á móti
okkur unga fólkinu og veittuð
gáskafullu fasi okkar athygli. Það
var gott að koma til ykkar, tala um
drauma og væntingar og fá að
hlusta á góð ráð.
Elsku amma Gunna.
Takk fyrir allt sem þú hef-
ur gert fyrir mig.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Þín Bergrós.
Bergrós Pálmadóttir
Morthens.
HINSTA KVEÐJA