Morgunblaðið - 01.07.2009, Side 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 1. JÚLÍ 2009
Pönnuköku-amma
var hún oft kölluð.
Þegar við krakkarnir,
aðrir ættingjar og vin-
ir komum í heimsókn í
kaffi var hún alltaf
fljót að hræra deig og
allir fengu pönnukök-
ur eins og þeir gátu í
sig látið. Amma var einnig mjög list-
ræn. Það lék allt í höndunum á
henni, hvort sem hún var með eitt-
hvað á prjónunum, fékkst við út-
saum eða sagaði sundur steina, slíp-
aði og gerði úr þeim listaverk af
ýmsu tagi.
Við fórum margar skemmtilegar
ferðir um landið, fyrst þegar ég var
krakki og allt til þess að ég var
komin með mína fjölskyldu. Ein
ferðanna stendur upp úr í mínum
huga. Þá fór ég með fjölskyldu
minni og ömmu í steinaleiðangur í
viku austur í Loðmundarfjörð,
Norðfjarðarskriður og Vöðlavík í
hreint yndislegu veðri. Þá voru
bornir heilu bakpokarnir af steinum
heim, sem hún fann. Mér fundust
steinarnir ekkert sérstaklega falleg-
ir, en í augum ömmu voru þeir
hreinir gullmolar. Hún sagaði þá
síðan og slípaði og gerði úr þeim
marga gullfallega muni. Ég á marga
fallega gripi sem hún gerði. Þeir eru
mér mjög kærir og prýða heimili
mitt.
Ég kveð þig nú, elsku amma mín.
Ég mun alltaf hugsa til þín með alla
fallegu hlutina frá þér í kringum
mig og rifja upp allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman. Ég
votta öllum aðstandendum samúð
mína. Guð vaki yfir ykkur öllum.
Lilja Hákonardóttir og fjöl-
skylda.
Okkur mæðgurnar í Danmörku
langar með nokkrum orðum að
minnast þín, elsku amma okkar og
langamma í Helgó. Nú ert þú farin
til afa Trausta sem búinn er að bíða
eftir þér árum saman og hefur hann
örugglega verið glaður að sjá þig.
Við erum að reyna að gleðjast yfir
þessum endurfundum, elsku amma,
en það er samt erfitt því helst af öllu
vildum við óska þess að þú værir
áfram hér hjá okkur. Allar yndis-
legu minningarnar úr Helgamargra-
strætinu skjótast nú upp í hugann,
mannmörgu jólaboðin þar sem þú
húsmóðirin sjálf sást um dýrindis
veitingar, heimsóknirnar til þín með
tóman maga en troðfullan þegar
heim var haldið, að ógleymdum öll-
um ævintýraferðunum þínum upp
um fjöll og firnindi í leit að steinum.
Alltaf þegar þú ætlaðir að koma í
sveitina með mömmu eftir bæjar-
ferð hjá henni þá kom mamma oft-
ast ein keyrandi heim að bænum og
upplýsti okkur um að þú hefðir orð-
ið eftir á leiðinni. Þú komst svo ark-
andi töluvert löngu seinna með alla
vasa fulla af steinum. Ófáar steina-
skreytingar hefur maður fengið hjá
þér, hvoru tveggja til að eiga sjálfur
og til gjafa til vina og kunningja.
Áslaug Þorsteinsdóttir
✝ Áslaug Þorsteins-dóttir fæddist á
Hálsi í Svarfaðardal
11. mars 1920. Hún
lést á Sjúkrahúsinu á
Akureyri 16. júní sl.
Sérstaklega vænt
þykir mér um mynd-
ina sem þú gafst mér
fyrir um það bil þrem-
ur árum þegar ég fór
að dást að henni í
Helgamagrastrætinu.
Myndina málaðir þú
sjálf fyrir margt löngu
og var ég sú fyrsta og
eina sem fannst
myndin falleg, eða svo
sagðir þú. Myndin
fékk strax sinn stað í
Laufrimanum hjá
okkur mæðgum og
varst þú mér sammála um að stað-
urinn færi henni vel eitt sinn er þú
komst í heimsókn. Þessi mynd mun
alltaf fylgja mér.
Það var svo gott að koma í heim-
sókn til þín um jólin og fá hjá þér
súkkulaði og annað gotterí en þrátt
fyrir að þú værir ekki lengur heima
í Helgamarga þá hélstu áfram að
tína til allar þær kræsingar sem þú
áttir til hjá þér okkur til mikillar
gleði. Því miður náðum við ekki að
hitta þig aftur eftir heimsóknina um
jólin en hugur okkar hefur verið hjá
þér og ætluðum við okkur að hitta
þig aftur í sumar þegar við kæmum
frá Danmörkinni. En stundum fara
hlutirnir ekki alveg eins og maður
ætlar þeim að fara. Við reynum að
hugga okkur við það að þú ert nú
komin á stað sem þér líður vel á og
hefur nú góða yfirsýn yfir þann
stóra og fallega hóp sem þú lætur
eftir þig.
Amma, þú ert einstök kona. Við
munum sakna þín.
Elsku Inga, Jófý, mamma og
amma Alda og Árni, hugur okkar er
hjá ykkur.
Árdís Ármannsdóttir og Eva
Huld Halldórsdóttir.
Mig langar að minnast Áslaugar
móðursystur minnar með nokkrum
orðum. Áslaug var heilsteypt og
hreinskiptin manneskja. Hún hafði
áhugaverða áru í kringum sig.
Hvernig hún heilsaði fólki og hvern-
ig hún sagði frá fannst mér alltaf
töfrandi. Það þurfti ekki að vera
merkilegt það sem hún sagði heldur
frekar það hvernig það var sagt sem
var tilkomumikið. Hún hafði þann
eiginleika að gæða frásögn sína og
tungumál lífi. Gat gert mikið úr
litlu. Hún hafði skýrar skoðanir á
mönnum og málefnum og því engin
lognmolla þar sem hún var. Þetta
gerði hana að kjarnakonu. Hún var
iðin og eljusöm alla tíð og mikil úti-
vistarkona á yngri árum. Hún hafði
mikinn áhuga á öllu handverki, var
hagleikskona og listhneigð. Það
skipti ekki máli hvort hún saumaði
út mynd, útbjó sessu á stól, málaði á
gler eða bara skreytti smurbrauð-
stertu, það var vandað til verks. Úti-
vistina og listhneigðina sameinaði
hún svo í merkilegu áhugamáli. Hún
leitaði um fjöll og firnindi að stein-
um og grjóti og flutti þá sem henni
líkaði heim í Helgamagrastrætið. Í
kjallaranum kom hún sér upp vélum
og tækjum til að eiga frekar við
grjótið og minnti á alkemista mið-
alda sem reyndi að breyta grjóti í
gull og gersemar. Henni tókst líka
að ná fram innri fegurð steinanna
með því að saga þá í þunnar skífur
sem hver um sig varð opinberun í
samspili við ljós. Á þennan hátt bjó
hún til lampaskerma sem minna á
steinda glugga. Ljósið kveikir þann-
ig líf í hörðu grjótinu. Eins bjó hún
til litlar fallegar vörður úr steinum
sem hún hafði slípað og sagað til.
Þetta gaf hún ættingjum og vinum.
Eitt sinn bauð hún mér stein úr
skálinni sinni. Ég valdi mér einn.
Hún hélt síðan þessum steini lengi í
greip sinni, kreisti hann, og velti á
milli handa sér, kreisti aftur og
sagði; „jú, þetta er góður steinn og
gott val, það er kraftur í þessum
steini“. Þannig var hún, kraftmikil
og skapandi og líka gjafmild á lífs-
teina sína og ljós.
Ég, Heiða og dætur vottum börn-
um hennar, tengdabörnum, afkom-
endum og systkinum okkar dýpstu
samúð. Við kveðjum þessa merku
konu með virðingu og þökk. Blessuð
sé minning hennar og megi hún lýsa
og varða ykkar vegi.
Daníel Guðjónsson.
Elsku Áslaug mín.
Þá er komið að kveðjustundinni
og ég vil þakka þér fyrir allar þær
yndislegu stundir sem ég fékk að
njóta í návist þinni, sérstaklega á
síðustu árum þar sem ég loksins fór
að heimsækja minn uppáhaldsbæ,
Akureyri.
Þú varst ein af mínum bestu vin-
konum. Þegar við sátum saman og
byrjuðum að rifja upp lífið, til-
veruna, sorgir og ástir vorum við
báðar eins og ærslafullir unglingar
því það var eitthvað svo notalegt og
auðvelt að ræða við þig um allt milli
himins og jarðar, nú er þetta allt
„leyndó“ eins og krakkarnir segja.
Það var dásamlegt að koma í
Helgamagrastræti og skoða alla
steinana þína og fá að vita allt um
þá. Þú varst eins og þeir, björt og
glitrandi. Sama er að segja um
myndina með blómunum sem þú
gafst mér.
Alltaf var ilmurinn úr eldhúsinu
þegar ég gisti. Ég var alltaf í því að
borða á mig gat enda nóg af öllu
eins og þín var von og vísa.
Takk fyrir allt, Áslaug mín, hvíl
þú í friði og megi allir englar vera
með þér og þinni yndislegu fjöl-
skyldu.
Erna Stefánsdóttir.
Jæja, Áslaug mín, þá ertu búin að
yfirgefa okkur, en við vorum ákveð-
in í að skreppa norður eftir Spán-
arferðina.
Það var alltaf svo gaman að geta
gist á „Steinasafninu“ þínu sem er
alveg einstakt og svo var það á svo
góðum stað og stutt frá þar sem við
vorum í gamla daga. En best hefði
nú verið að þú værir þar líka en mér
skilst að vel hafi farið um þig þar
sem þú varst og það var fyrir mestu.
Ég er oft að hugsa um hvernig
hefði farið fyrir mér í gamla daga ef
þið Trausti hefðuð ekki tekið mér
eins og þið gerðuð þegar ég flutti til
Akureyrar, 21 árs með eina litla
stelpu og húsbóndinn alltaf úti á sjó
svo langt í burtu að ekki var hægt
að ná símasambandi nema einstaka
sinnum. Svo kom að því að næsta
stelpa var á leiðinni og þá var ég svo
fávís að ég hélt að ég gæti bara farið
inn á spítala til að eiga barnið. Það
var nú öðru nær, svoleiðis var ekki
hægt á þeim árum, 1953. Þú varst
ekki í vandræðum því sparistofan
sem var auðvitað eina stofan stóð
mér til boða. Hún var á efri hæðinni
en eldhús og salerni niðri. Þetta var
ekkert mál, stofunni var breytt í
„vöggustofu“ í viku eða 10 daga en
þá fór maður nú ekki út að hlaupa
daginn eftir eins og nú tíðkast.
Ég var nú ekki sú eina sem naut
góðs af því hvað þið voruð gestrisin,
góð og með mikið hjartarúm. Stebbi
var líka búinn að vera meira og
minna hjá ykkur frá 15 ára aldri.
Honum fannst alltaf þú og Trausti
vera hálfgerðir fósturforeldrar sínir.
Síðan fluttum við til Reykjavíkur og
þá var samgangurinn minni enda
tók vinnan og barnauppeldið sinn
tíma.
Við þökkum fyrir alla hlýjuna og
góðvildina í okkar garð og minn-
ingin um þig mun aldrei gleymast.
Angela og Stefán.
Kveðja frá
Flataskóla
Það er hverri upp-
eldis- og menntastofn-
un nauðsyn að eiga starfandi holl-
vini í ýmsum stigum samfélagsins.
Halldór Kristinn Vilhelmsson, völ-
undur og tónlistarmaður, var einn
þeirra. Hann var fremstur meðal
jafningja í annars úrvalshópi
traustra hollvina skólans. Halldór
liðsinnti, gaf og auðgaði allt tónlist-
arlíf og afkima þess í Flataskóla
þegar til hans var leitað. Skólinn á
Halldóri svo margt að þakka; vinnu-
framlag, hvatningu, greiðvikni og
stuðning. Þó Halldór hafi ekki verið
opinber starfsmaður skólans þá er
nafn hans samofið tónlistaruppeldi
skólans í áraraðir.
Skólinn var svo lánsamur að eiga
þig að, Halldór, starfa með þér sól-
armegin og rækta þann garð sem
þér þótti hvað blómlegastur, sjálfan
menningarreitinn. Eftir þig liggja
margir nytja- og listmunir um skól-
ann og víðar. Forláta hljóðfæra-
standar, hillur, nótnapúlt, hljóðfæri
og sviðsmyndir. Á vorönn 2008 hófst
samstarf okkar í hljóðfærasmíði
sem miklar vonir voru bundnar við,
verkefni sem átti að stækka og
verða viðameira með árunum. Verk-
efnið hófst með heimsókn á heimili
ykkar Áslaugar til að kynna nem-
endum smíði íslenska langspilsins.
Heimsóknin var ævintýri líkust þar
sem nemendum og tilvonandi hljóð-
færasmiðum voru kynntar smíðaað-
ferðir, efnisval og handtök við gerð
langspilsins. Smíðaverkstæðið þitt
var ekki af þessum heimi, bar eig-
anda sínum glöggt vitni. Þar var
ástríðusafnari á ferð. Þessari góðu
og fróðu heimsókn á smíðaverk-
stæði völundar lauk með kaffisam-
sæti í garði og sælureit ykkar Ás-
laugar þar sem boðið var upp á heitt
kakó og smákökur. Eftir heimsókn-
ina í Furulundinn hófst mikil hug-
mynda- og þróunarvinna. Það átti
að smíða hljóðfæri sem vindurinn
einn léki best á. Hljóðfærasmíði þar
sem grundvallarhugmyndafræðin
var jafnvægi. Þar sem fyrr komst
þú að kjarna verkefnisins; efnisvali,
sögun, borun og leiðsögn ýmiss kon-
ar. Vindhörpurnar óma ekki eftir
dyntum Kára, til þess þóttu þær of
miklir smíðisgripir, heldur prýða
hörpurnar anddyri og ganga skól-
ans. Ómur vindharpnanna er minn-
isvarði farsæls samstarfs og um leið
hvati til áframhaldandi landvinn-
inga. Skömmu eftir að samstarfi
þessa áhugaverða verkefnis lauk
mættir þú örlögum þínum. Nú rúmu
ári síðar kveðjum við með trega
góðan og traustan hollvin sem skipti
sköpum og lét sig varða menningar-
líf hverfisskólans í bænum.
Sofinn er fífill
fagr í haga,
mús undir mosa,
már á báru,
lauf á limi,
ljós í lofti,
hjörtr á heiði,
en í hafi fiskar.
Við skulum gleyma
grát og sorg;
gott er heim að snúa.
Láttu þig dreyma
bjarta borg,
búna þeim er trúa.
(Jónas Hallgrímsson.)
Kæra Áslaug og fjölskylda, megi
okkar innilegustu samúðarkveðjur
fylgja ykkur fram á veginn.
Fyrir hönd starfsfólks Flataskóla,
Hjördís Ástráðsdóttir.
Halldór Kristinn
Vilhelmsson
✝ Halldór KristinnVilhelmsson
fæddist í Reykjavík
24. apríl 1938. Hann
lést á líknardeild
Landakotsspítala að-
faranótt 17. júní og
var jarðsunginn frá
Vídalínskirkju í
Garðabæ í 25. júní.
Kveðja frá Félagi
áhugamanna um
tréskurð
Á vorsýningu Fé-
lags áhugamanna um
tréskurð í maí mætti
Halldór Vilhelmsson
sem fyrr. Við vorum
búin að heyra af veik-
indum en ekki hversu
alvarleg þau voru. En
hann mætti og gladdi
okkur með nærveru
sinni. Halldór bar hag
félagsins fyrir brjósti
og það á honum mikið að þakka.
Alltaf var hann boðinn og búinn að
leggja hönd á plóg og vinna að fram-
gangi tréskurðar á Íslandi.
Síðastliðið ár var Halldór í stjórn
félagsins og í sýningarnefnd.
Á sínum tíma þegar efnt var til
samkeppni um merki félagsins var
teikning Halldórs valin. Teikningin,
sem sýndi asklok, var þjóðleg, stíl-
hrein og vel útfærð. Þó ekki væri
fyrir annað þá mun merki félagsins
halda minningu Halldórs á lofti.
Halldór var ekki aðeins góður fé-
lagi heldur völundur þegar kom að
tréskurði. Gripir hans voru fagur-
lega skornir og báru vott um mikinn
hagleik. Það lék allt í höndum hans.
Hann var tréskeri.
Sendum fjölskyldu hans og vin-
um, samúðarkveðjur. Við söknum
Halldórs Vilhelmssonar.
Sigurjón Gunnarsson,
formaður Félags áhugamanna
um tréskurð.
Halldór Vilhelmsson kenndi um
árabil söng við Tónlistarskólann í
Reykjavík. Þannig atvikaðist það að
fundum okkar bar fyrst saman
haustið 1982, hann kennari, ég tenór
sem þóttist vera bassi. Á fjórum fer-
metrum opnaði hann fyrir okkur
nemendum sínum heimsálfu söngs-
ins; setti fyrir þjóðlagahefti Göggu
Lund og útsetningar Brittens á
enskum þjóðlögum, strekkti belti
um kvið til þess að við fyndum til
stuðnings og styrkti öndunarfærin
með skringilegum æfingum (að okk-
ur fannst) svo okkur lá við yfirliði.
Halldór var þögull maður með
mikil hljóð. Rödd hans var hlý og
gat fyllt stóra sali; hann var á tíma-
bili okkar helsti bass-baritón og átti
stórkostleg tilþrif bæði á tónleikum
og á sviði. Oft hef ég séð La Trav-
íötu eftir Verdi en ég minnist þess
ekki að hafa heyrt aríu Georgs Ger-
mont jafn glæsilega sungna og í Ís-
lensku óperunni á sínum tíma þegar
Halldór var í hlutverki tengdaföður
Víólettu. Hann hafði magnað tak á
hlutverkinu sem rennur seint úr
minni.
Þrátt fyrir þessa miklu sönghæfi-
leika var það Halldóri framandi að
reyna að ota sér fram. Væri hann
spurður að atvinnu sagðist hann
vera trésmiður. Og það voru svo
sem orð að sönnu. Hann smíðaði og
skar listilega út í tré, t.d. nótnastatíf
sem notuð eru daglega í Tónlistar-
skólanum í Reykjavík. En hugur
hans var alltaf í tónlistinni. Hann
var óþreytandi allt fram á síðasta
dag að taka þátt í söngstarfi, bæði í
Hljómeyki og Kór Vídalínskirkju
þar sem fundum okkar bar aftur
saman fyrir fimmtán árum. Allt frá
fyrstu kynnum hvatti hann okkur
unga fólkið til dáða, gaf góð ráð og
benti á hvað betur mætti fara. Þeg-
ar við svo höfðum lokið námi og
hann farinn að syngja hjá okkur
nemendum sínum var viðmótið enn
jafn ljúft og opið; það var eins og
hann væri alltaf jafn þakklátur fyrir
að mega vera með að yrkja akur
tónlistarinnar, hvort heldur sem
gefandi kennari og glæstur ein-
söngvari eða sem óbreyttur kór-
félagi kominn á efri ár.
Fjölskyldu og ástvinum Halldórs
eru sendar hugheilar samúðarkveðj-
ur.
Gunnsteinn
Ólafsson.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
HALLDÓRU GUÐRÚNAR BJÖRNSDÓTTUR,
Furugrund 60,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Sunnuhlíðar
fyrir einstaka umönnun og vináttu.
Jóhanna Bogadóttir,
Eiríkur Bogason, Guðbjörg Ólafsdóttir,
Kristján Bogason, Jóhanna Emilía Andersen,
Svava Bogadóttir, Kristján Bjarnason,
Gunnar Bogason, Bergþóra Aradóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.