Nýtt kvennablað - 01.07.1946, Blaðsíða 7

Astu Gud'nadttir:
DRENGURINN MINN
Já, það var enginn eli á því, hann var kom-
inn á stað, litli drengurinn. Hún fann það svo
greinilega, og þau vissu það bæði. Faðirinn var
ekki síður undrandi og fagnandi en hún. Hann
varð svo alvarlegur, og vildi allt í einu láta hana
fara svo vel með sig, ekki verða kalt eða reyna
of mikið á sig. — Þau voru núna uppi í sveit,
en ekki vildi hann lofa henni að mjólka kúna.
Hún ætlaði bara að gera það af gamni sínu. F.n
það var ekki við það komandi. T'að gæti verið
vont fyrir drenginn.
Hvernig gat hann vitað að það yrði drengur?
Auðvitað vissi hann það ekki, en hann langaði
kannske meira til þess. Henni var alveg sama.
Það væri líka gaman að það yrði stúlka, helzt
með gula lokka, sent hún gæti bundið í slaufur.
og útbúið á fallega kjóla. — Það gæti líka verið
gaman að eiga lítinn dreng; já, kannske v;ei i
það ennþá betra.
Bara að hann pabbi hans væri nú alltaf jafn
nærgætinn við hana. En það var nú öðru nær.
Stundum rifust þau, oft út af einhverjum smá
munum, og oftast varð hún að láta undan, oft
endaði það á því að hún fór að gráta. Hún vildi
láta sem minnst á því bera, þá fór lnin ein upp
á herbergið sitt, þar grét hún út.
Hvernig gat hann verið svona vondur, fyrst
hann vissi að hún átti von á drengnum? Hann
hlaut að vita að hún var miklu meirlyndari og
viðkvæmari en annars. Og hún vildi helzt hafa
liann hjá sér sem oftast.
En nú, nú ætlaði liann einmitt að lara. Að
vísu ekki nema snöggvast. En samt var það ekki
gott. Og ekki var hann sérstaklega nærgætinn.
Hann hugsaði ekkert um það, að skórnir henn-
ar voru sólalausir, og lnin átti bara eina aðra.
Þau voru ekkert vel efnum búin, svo þau urðu
að spara. Samt gleymdi liann að fara með skóna,
eða lét sem þeir kæmu sér ekkert við. Hann lét
næstum sem hún væri ekki til. Hugsaði aðeins
um að búa sig, og flýtti sér af stað; já, hann
kvaddi hana ekki einu sinni. Það þurfti nú líka
alltaf að flýta sér til þess að ná í bílinn. Hún
NÝTT KVENNABLAÐ
stóð við gluggann. Hann brosti ekki; ypti ofur-
lítið öxlum og leit hornauga til hennar. Hún
harkaði af sér og hugsaði: Svona eru þeir, þeir
láta sér stundum annt um okkur, en brátt kem-
ur annað hljóð í strokkinn. Nú er hann víst al-
veg búinn að gleyma drengnum. Annars hefði
hann ekki talað svona kaldranalega við mig í
gærkvöldi, og áreiðanlega hefði hann brosað til
mín, ef hann hefði nokkuð munað eftir lionum.
En ég man vel eftir honum, litla drengnun:.
Honum líður vel þar sem hann er nú, honum er
hlýtt, og hann fær næringu, og ég mun aldrei
hugsa öðruvísi en vel til hans. Ég gleðst þegar
ég finn hann fer að hreyfa sig. Og þó að mér
líði ekki sem bezt, þá reyni ég að láta sem minnst
á því bera.
Svo fer ég að sauma og hekla fötin; en ég
verð að vera mikið úti, svo að ég sé sæmilega
frísk. — Stundum langar mig að fara út að
skemmta mér, en ég veit ekki hvort pabbi lrans
skilur það almennilega. — Stundum verð ég dá-
lítið æst og ör í skapi, en það er bara eðlilegl.
— Og mig langar svo í ávexti eða hráar rófut.
Því berin eru ekki komin ennþá. F.g ætla að
tína mikið af þeim í smnar. Ef ég verð þá svo
frísk.
Látli drenguriuu minn, bara að þér megi líða
vel um æfina.
Eftir að liafa hlustað á upplestur frú Önnu Borg Reumert:
BERGLJÓT, eftir Björnstjerne Björnson, í þýðingu Matthíasar.
A heimleiðinni var umtal um að reyna nú að gera sína vísuna
hvor. En þetta er ávöxturinn:
Töfrahreimar, tigna frú!
tæpast líða úr minni.
I lotning djúpri laut ég nú
listatúlkun þinni.
Liljn Björnsdóttir frá Þingeyri.
Ifún kemur, eða hirtist, og loftið fyllist ljóði,
því Ijóði, hetjulundar, og eigin hjartablóði.
Þeim skilningi! sem helgreipar liana sjálfa Ijósti,
— rn hitahylgja, hljóð, stígur upp frá hvers manns brjósti
Gutjrún Stcjánsitóttlr.
5