Nýtt kvennablað - 01.07.1946, Blaðsíða 10

Solveigu og vilcli kyssa hana, en hún sló hann
í andlitið. Hann reyndi aftur, en í því kom ég.
„Viltu sleppa stúlkunni?" sagði ég í byrstum
róm. „Ég meinti ekkert með því“, sagði hann.
„Nei, það veit ég líka, en þannig getur enginn
hagað sér hér“. — „Þú vilt kannske sjálfur
kyssa hana“, sagði hann spottandi. Ég varð reið-
ur af stríðni lians, og gaf honum svo vel úti lát-
ið högg, að hann lá. Hann greip um byssu sína,
en í sama bili kom Óli. „Hvað á þetta að þýða?“
sagði hann, og er hann fékk að vita, hvað hafði
skeð, sagði hann byrstur: „Heyrðu mig ókunni
maður, nú ferð þú burtu héðan nteð þína hunda,
og farðu strax, heyrirðu það“. Maðurinn fór.
Þetta atvik varð til þess að Óli og Solveig urðu
enn sannfærðari um trúfesti mína.
Einn dag hafði veiðimannaflokkur kornið til
næstu stöðvar og Óli kom með þá heim nteð
sér, einn þeirra starði á mig eins og afturgöngu.
„Það ert þú, Georg! Hvers vegna hefur þú ekki
skrifað? Faðir þinn og allir hafa haldið að þú
værir dauður“.
Seinna sagði liann mér að félagar mínir liefðu
fundið bátinn og böggnlinn og hefðu búizt við
að ég liefði drukknað. Þetta var Erling Hörby,
vinur ininn. Helena hafði syrgt mig mest af
öllum. Hún hafði sagt föður mínum að hún
hefði alltaf elskað mig, en þegar hún hefði rek-
ið mig burtu frá sér, hefði það verið í von um
að ég myndi sjá að mér, og verða að betri manni.
„Vesalings Helena, hún hefur elskað þig mik-
ið“, sagði Hörby, „því ég veit um marga, sem
liafa beðið hennar, en hún hefur neitað þeim
öllum og liugsar víst ekki til að gifta sig“. Við
orð hans rann það upp fyrir mér, að ég hafði
einnig elskað hana. En nú var ég bundinn ann-
ari konu, yndislegu, litlu fjallablómi, sem elsk-
aði mig einnig af hreinu hjarta, og hversu ó-
mannlegt hefði það ekki verið af mér að særa
og traðka á þessu saklausa blómi. Ég fékk Hör-
by til að þegja um iortíð mína, og í nóvember
vorum við Solveig gefin saman í heilagt hjóna-
band í litlu þorpskirkjunni. En samfundir okk-
ar Hörby urðu til þess að mig fór að langa til
félaga minna og foreldra í Osló, en vilcli dylja
það fyrir Solveigu. Stundum fannst mér hún þó
vita meira heldur en ég vildi.
Næsta haust kom sqrgin inn á litla heimilið
okkar. Faðir Solveigar særðist, er hann var að
fella tré. Hann dó eftir tvo tíma. Áður en hann
dó, sagði hann við ntig. „Þú ætlar alltaf að
vernda litlu stúlkuna mína. Það er allt, sem ég
bið þig um“.
8
Sorgin knýtti okkur Solveigu enn fastari bönd-
um, hennar sorg var einnig mín sorg. Ég hafði
lært svo margt gott af að kynnast liinum hrein-
hjartaða og góða Óla, og nú fannst mér ég elska
hina yndisfögru Solveigu af öllu hjarta. En þeg-
ar fyrsti snjórinn féll, á þessu sama hausti, kom
sendiboði með bréf til mín frá Erling Hörby,
vini mínum. Það hafði þær fréttir að færa mér,
að faðir minn lægi fyrir dauðanum. Hörby hafði
sagt föður mínum, að ég væri á líl'i og liann
vissi hvar ég dvelcli. Solveig kom,að í þessu.
„Hvað er að, vinur minn?“ Eg sagði lienni um
veikindi föður míns, og hún vildi að ég legði
strax af stað til hans. „En vina mín“, sagði ég.
„Ég læt þig ekki búa hér eina“. — „Taktu mig
með, Georg, við skulum bæði fara“.
Ég kom nógu snemma til að sjá föður minn
lilandi og þrýsta liönd lians, áður en hann dó.
Fólkið rnitt heilsaði mér með sorg og gleði, sorg
yfir dáuða föður míns, og gleði yfir að sjá mig
á lífi. Þegar ég kynnti Solveigu fyrir þeim, tók
móðir mín hana í faðm sinn, þær grétu báðar.
— Svo mætti ég Helenu, og á því augnabliki
fannst mér hinn niðurbældi kærleiki til hennar
streyma fram, ég gat ekki annað; ég þrýsti henni
upp að mér og kyssti hana, og ég fann að hún
titraði. Kvöldið eftir jarðarförina, þegar Solveig
var sofnuð, kom móðir mín til mín, lagði hend-
urnar á axlir mér og sagði: „Georg! Af hverju
gerðir þú þetta, hún er yndisleg kona, en son-
ur minn, hún er ekki af okkar stétt. Hún verður
aldrei neitt fyrir þig“.
„Það var ég heldur ekki fyrir hana, fyrst þeg-
ar ég sá hana“, svaraði ég. „Ég veit að hún er
ekki fyrir ykkur hér, og verður aldrei neitt fyr-
ir ykkur. Ég vil heldur ekki setja hana í þá
eldraun. Við förum aftur til fjallanna, þangað
sem hún á heima, og þar á ég einnig heima".
Eg vildi ekki láta móður mína vita að mér þætti
fyrir því að hverfa aftur og ég hafði ekki kjark
til að kveðja Helenu.
Þennan vetur kom inflúensan í ljallahéraðið
okkar. Solveig stundaði nábúa okkar í veikind-
um þeirra. Það var erfitt að vaða snjóskaflana, oft
í hríðarveðri, en góðsemi hennar var takmarka-
laus. Að lokum fékk hún sjálf veikina, og þreytt
af erfiði og næturvökum varð hún mjög þungt
haldin. Kraftarnir þverruðu óðum, og þegar hún
hafði legið fáa daga, vissum við að hún mundi
deyja. Þegar hún fann að hún myncfi cleyja, þá
lagði hún handleggina um hálsinn á mér og
NÝTT KVENNABLAÐ