Nýtt kvennablað - 01.07.1946, Blaðsíða 11
Smákafli úr ræðu Jóns Krabbe, sendífulltrúa
2. júli s.l. (Lesb. Morgunbl.).
Hinn ókunni liermaðuv er íslenzka konan,
senr ég þekkti í bernsku, móðirin sem var boð-
in og búin til að vinna öðrum og gat skapað í
börnum sínum bæði hæfileikann til að stjórna
og viljann til að vinna í þágu annarra.
Það er djarft að halda því fram, að konur eins
lands séu svo mjög öðruvísi en annars staðar
gerist, en þetta fannst mér þá; jregar ég leit til
móður minnar og þeirra íslenzku kvenna, sem
hún liafði kynni af, því að þeirra líf var að
vinna öðrum og fórna sér fyrir aðra.
Kannske hafa aðstæðurnar breytst frá því, sem
Jrá var, Jregar menn urðu að vera sjálfum sér nóg-
ir við þröng og hörð lífskjör, en síðan hefir mér
oft orðið hugsað til jressarar bernskuhugmyndar
minnar og getað fært henni stað.
Slíkar konur eiga skilið minnisvarða eins og
ókunni hermaðurinn og þann minnisvarða reisti
Jreinr gáfaður íslenkur myndhöggvari, sem gerði
brjóstmynd af gamalli móður sinni, almúgakonu,
sem enginn Jrekkti nema maðurinn hennar og
börnin, sem hún lifði fyrir. Þessari mynd var
sýndur sá mikli sómi, að ríkissöfn priggja Norð
urlandanna keyptu afsteypur af henni. Þar er
hún geymd sem óforgengileg minning um ís-
lenku aljrýðukonuna, lítil mynd, er stórfengleg
af Jrví að verkefnið er göfugt og listamaðurinn
snillingur.
Sigurjón Ólafsson: MÓÐIR MÍN.
(Listasafn ríkisins á eina afsteypu af myml
þessari, er Krabbe gaf því).
mælti: „Ég er glöð yfir því, að Joað er ég en ekki
þú, Georg, |rví ég veit, að ég gæti ekki lifað án
þín — og J)á hefðir Jrú ekki getað átt — — —
hina stúlkuna------sent Jrú jDekktir fyrst. . . Hún
var dáin. -------Hún haf'ði ])á alltaf vitað Jtað,
og ég skyldi riú hvað Jrað hlaut að hafa verið
sárt fyrir Jiana. Hún var jörðuð í kirkjugarðin-
um í litlu fjallabyggðinni. Þegar ég gekk frá
gröf hennar, fanrt ég að horfið var burtu úr líli
mínu eitthvað hreint og fagurt, eins og fjöllin
sem höfðu fóstrað liana.
Fjögur ár eru liðin, og ég er aftur kominn í
jDann menntaða heim, er ég flýði frá hinn sól-
bjarta sumarmorgun. Við Helena erum gift og
lifum í hamingjusömu hjónabandi. ,,Ég ltef allt-
af elskað J>ig, Georg“, sagði hún, daginn sem
ég bað hana að verða mína. „Ég veit líka, að þú
hefur elskað mig, en ég stend í stórri {jakklætis-
skuld við gullhærðu háfjallastúlkuna, sem fyrst
bar Jritt nafn, Jjað var hún sem færði J)ig aftur
til mín, við megum aldrei gleyrna henni, Georg".
Á skrifborðinu mínu stendur stór mynd, minn-
ing um ódauðlegan kærleika og trúfesti: — —
mynd af háfjallastúlkunni minni, með yndislega
andlitið og gullna hárið.
Helena hefur látið liana þar.
Þýtt úr norsku. — G. S.
NÝTT KVENNABLAÐ
9