Nýtt kvennablað - 01.09.1946, Blaðsíða 4

Guðrún Jóhannsdóttir frá Brautarholti:
HAUSTIÐ
Úr stilabók ungu stúlkunnar um sjálfvalið efni.
Svo er mælt, að haustið sé dimmt og óstöð-
ugt, og ol’t er það líka þannig. En ávallt á það
eitthvað innst hjá sér, sem er aðlaðandi og dreg-
ur okkur til sín. Það er áframhald af hinni
deyjandi sumarfegurð, og færir með sér hinar
ógleymanlegu endurminningar um sumarsæld-
ina.
Haust hVert erum við háð mörgum sárum
skilnaðarstundum. Þá er svo margt kært, sem
við verðum að kveðja. Þá verðum við að kveðja
sólríku og löngu dagana og björtu næturnar,
og við verðum að sjá á bak blessuðum söngfugl-
unum okkar, sem svo oft hafa glatt og létt okk-
ar lund, með sínum yndisfagra söng. Og það
eru einmitt þeir, sem svo oft hafa náð að snerta
þá strengi í hjörtum vorum, er vér ekki viss-
um áður að unnt væri að bæra. Nú fara þeir
til liinna ljarlægu landa til þess að forðast hinn
kalda og skuggalega vetur. Lauf skógarins visn-
ar og fellur til jarðar, og öll yndislegu blómin,
sem hafa prýtt garða, tún og. engi beygja sig
linípin til jarðar og byrgja rót sína með hinum
visnu blöðum. Árnar, sem hafa runnið áfram
með sínu beljandi afli og óhindrað geta kveð-
ist á við gljúfrabúana og hvíslað leyndarmálum
að sandrifúnum, þær eru nú heftar hinum
sterku klakaböndum og kveða svo dapurlega
sinn þunglyndissöng. Og litli lækurinn, sem á
sumardaginn, rennur svo létt og glaðlega ofan
hlíðarnar og ber í óm sínum og fossaföllum hin
draumlyndu Ijóð, sem æskan hlustar eftir og
þráir að heyra, hann er einnig fjötraður frost-
böndunum.
Það er svo ótal margt, sem fellur með sumar-
blómunum og hverfur í húm haustsins, en við
sitjum eftir hljóð og hnípin — og söknum, —
en við söknum aldrei nema þess, sem hefur
verið okkur kært, og það er bót í bölinu Jregar
minning er mæt.
En vonin um Jiað að aftur komi langir dagar
og bjartar nætur, að enn munum vér njóta
ilnis hins gróandi lífs vordagsins, vonin um
þetta hjálpar okkur til að þreyja með þolin-
mæði í næðingum og dimmu vetrarins.
En hvað segjum við um mannlífið? Er ekki
sagt að J)að sé dimmt og óstöðugt, og oft er
J)að líka þannig. En Jrað á ávallt eitthvað innst
hjá sér sem er aðlaðandi og dregur okkur til
sín. Það gefur okkur marga sólríka daga, og
draumsælar nætur, })að vektir margar sælar von-
ir í hjörtum okkar, og margar göfugar tilfinn-
ingar bærir Jrað í brjóstum vorum. Það gefur
okkur mörg tækifæri til góðra og göfugra starfa.
Já, lífið færir okkur miirg liáleit verkefni ti!
að vinna að, sem dásamlegt er að geta innt af
hendi.
Okkur gefast góðir og göiugir vinir, tryggir
förunautar, börn að annast, og heimili að veita
forsjá, jietta eru dýrmætar gjafir, sem guð af
riáð sinni veitir, og fyrir þær ber okkur að Jrakka.
í lífinu erum við líka háð mörgum sárum
saknaðarstundum. Það eru mörg vonbrigði, sem
við verðum að taka á móti, margir kærir staðír,
sem við verðum að flytja frá. Margvíslegar sjúk-
dómsþjáningar verðum við að bera, og mörg
saknaðar- og tregatár eru felld á kveðju- og
skilnaðarstundum ástvinanna, og oft er talað
um mæðubrautina og táradalinn.
En minnumst Jress, [)egar guð leggur okkur
J)tingar byrðar á herðar, þá er hann að draga
%okkur til sín.
Þegar okkur vantar ekkert, kennum hvergi
til og höfum einskis að sakna, þá þurfum við
ekki um neitt að biðja, en illt er til Jress að
vita, að þá gleymum við oft að J)akka guði.
En Jregar mótlæti lífsins kemur, fátækt, sjúk-
dómar og ástvinamissir, þá finnum við bezt
hvað við erum veik og vanmáttug, og án guðs
hjálpar getum við ekki neitt. Það er einmitt á
sorgarstundunum, sem við stöndum næst guði.
Þá er hann að draga okkur til sín. Og þegar við
linnum nálægð hins heilaga máttar, og óend-
anlega kærleika guðs umvefja okkur, þá gefst
okkur ])rek til að mæta kuldanæðingum lífsins,
og bíða með jiolinmæði eftir hinu eilífa sumri.
G. J.
2
NÝTT KVENNABLAÐ