Nýtt kvennablað - 01.11.1946, Blaðsíða 12

a-tli það sé ekki eitthvað annað, tautaði Hannés ganrli. Svo
kom María heim. Gamla konan stóð á hlaðinu og heið eftir
þeim. María faðmaði móður sína, og gamla konan tarfelldi
af gleði yfir því, að hún skyldi vera komin heim aftur.
Svo fór hún að virða hana fyrir sér — ósköp hafði hún hreytzt
mikiö. Kafrjóða, feita heimasætan var orðin grannvaxin. föl
og tekin fullorðin kona. — Hefurðu verið lengi lasin, elskan
mín, þú ert svo aumingjaleg, spurði móðirin áhyggjuíull. —
,ia, nei, nei, það verður víst ekki lengi að hatna hjá mömmti,
svaraði Maria. Enda var ekki annað að, en hún var liúin að
háliganga rneö harn sitt, cg var enginn annar en sýslumanns-
ronurinn faðir að því. Því 'hvíslaði hún að mömmu sinni, iyrsta
kvöldið, þegat mamma hennar sat á rúmstokknum fjarska
forvitin. — En ætiar hann þá að giftast þér? spurði móðirin
hálf hikandi við að spyrja um þá upphcfð, sem kynni að híða
dótturinnar. Það vonaði hún að liann gerði, en hann gat það
ekki strax, því nú vai hann að læra við háskólann. Hann
attlaði að vcrða sýslumaðtir. En þegar hann Itafði lokið við
námið þá ætlaði hann að giftast henni. Honum þótti svo
fjarska vænt um hana, og henni um hann. En Itvað ætlaðist
liann þá til að hún gerði meðan hann væri að læra? — Já
það var nú svoleiðis, að liann hélt þetta væri hara hræðsla
úr mér, að eg væri ófrísk, og sagði að það mætti helst ekki
koma fyrir, fyrr en liann væri búinn að læra, en hann ætlaði að
skrifa mér, og segja mér hvar hann eigi heima, svo að eg geti
skrifað honum. Hann hað mig að vera viljuga að skrifa sér.
En nú hef eg ekki fengið eina línu, endu flýttu þær sér. alltaf
á pósthúsið systurnar, þegar þa r vissu að pósturinn var kom-
inn. Eg treysti þeim ósköp vel til þess Stela bréfunum. Þær
hafa verið svo andstyggilegar við mig síðan þær komust að því
að okkur þótti vænl hvoru um annað. Um frúna a‘tla eg nú
ekki að tala neitt. En samt talaði hún margt um hana. Þór-
unn sagði manni sinum hvernig ástatt væri fyrir dóttur þeirra.
— Mig grunaði þetta strax og hún kom á móli mér í kaup-
staðnum. Eg á ekki von á því að hann skipti sér mikið af
henni hér eftir, sagði gamli maðurinn, dauflega. Hann gat
ekki látið sér detta í hug að ást inanns og konu gæti hrúað
það djúp ,sem var á milli kotungs og sýsumanns. Þetta var
skemmtilcgt sumar. Maria var jafn góð dóttir og hún hafði
verið áður en hún fór að heiman. Hún hjálpaði til úti og inni,
þó var hún alltaf lasin. En þó tók. útyfir þegar hún fór að
sauma svolítil fín föt með blúndum. Þá var gamla konan yfir
sig glöð. Ósköp hlyti að verða gaman að sjá lítinn harnskropp
í svona fínum fötum. Ö livað Maria hlyti að verða falleg og
góð móðir. Maria hafði vonast eftir bréfi allt sumarið, frá
sínum góða pilti, svo nefndi hún kærastann, en það kom ekki.
Þetta var ekki einleikið, þóttist hún vita. Hann skrifaði hana
náttúrlega alltaf í húsi móður sinnar, og þá mvndu þær sjá
fyrir bréfinu, að það færi ekki lengra. Ekki vissi hann neitt
um það að hún væri norður í Hólakoti. Móðir hans hefði
varla farið að segja honum að hún hefði sama sem vísað
hcnni i burtu, með þvi að segja við hana einn daginn: — Við
förum nú í hurtu allar mæðgurnar, og verðum í hurtu, sjálf-
sagt þrjár vikur, ef ekki lengur, það er hezt fyrir yður að
fara heim til foreldra yðar. Eg læt yður vita þegar þér eigið
að koma aftur. Henni hafði fundist það viðkunnanlegra að
hafa það svona, en að vísa henni burtu. María hafði orðið
fegin, því hún var engin manneskja til að vinna húsverkin.
En hún var alltaf glöð og vongóð. — Hann hregzt mér aldrei,
sagði hún, þó hann fái ekki að giftast mér, veit eg að hann
reynist mér og barninu vel. Svo þegar gangna-mennirnir komu
um haustið, dró einn þeirra póstmerkt bréf upp úr vasa sín-
um. Það var til Maríu, frá hennar góða pilti. Hann sagðist
vera búinn að skrifa henni mörg bréf, en ekkert svar fá, svo
sig sé nú farið að gruna að sínar góðu systur hafi eitthvað
haft hönd í bagga. Ekki gæti hann trúað því, að hún bæri
ekki sama hug til sín, og þegar þau hefðu skilið í vetur. Þetta
bréf sagðist hann láta innan í til kuningja síns, og biðja
hann að koma því til hennar. Maria tárfelldi af gleði þegar
hún Ias þetta bréf. Hún fékk foreldrum sínum hréfið, og þau
lásu það. Það var ekki annað sjáanlegt en liann ætlaði að
reynast henni vel — Það var meira en eg gat búizt við, sagði
Hannes gamli —. Það var líka óskiljanlegt að nokkrum manni
gæti annað en farist vel við jafn indada stúlku og Maria væri,
lagði Þórunn til málanna. Hann liafði beðið Mariu að skrifa
sér og segja sér margt í fréttum. En hún sagðist ætla að láta
það bíða þangað til allt væri afstaðið, þess yrði nú ekki langt
að bíða. Það varð líka ekki langt að bíða eltir umskiptunum.
Rétt eftir seinni göngurnar fæddist drengurinn, og var klædd-
ur í fellegu fötin. En aðdáunin og gleðin varð hryggilega
skammvinn. Aður en hann var sólarhringsgamall var móðir
hans liðið lík. Þórum leið um bæinn eins og svefngengill.
Henni fanns þetta myndi allt vera draumur, sem hún lilyti
að vakna af áður langt liði, að Maria væri horfin frá henni
eins og hin börnin hennar. Það var nú .orðið svo langt siðan,
ao þau sár voru gróin. En þetta myndi aldj-ei gróa.
Framhald.
Sumarmorgunn 1946
Sjá! morgundögg sindrar i grasinu grcenu,
sem glampandi stjörnur d jörd.
Þad seitlar og gutlar i söoliliri sprœnu
og söngfuglar halda par vörð.
En blómáljar sitja bátunum i,
pað er búskapur hjá peirri stétl,
og vorgolan andar svo vinleg og hlý,
og peir veija og klappa svo létt.
—o—
O, hið ilmandi gras! og sú angan af reyr!
pcssi unaður fjöllunurn hjá.
Eg sc Reykjanessfjallgarðsins raðir við sjá,
par rikir friður, sem aldrei deyr.
En hvað hafið er bjart; sjá hið heilaga sliart,
sem heilluð, i fjarlœgð ég nýt.
Leikur báran svo blá, hvorki brött eða há,
pað er bliðheimur hvert sem ég lit.
10
Ásta Guðnadóttir.
NÝTT KVENNABLAÐ