Nýtt kvennablað - 01.12.1946, Blaðsíða 9

þótti einna mest til koma a£ sænsku kvenskör-
ungunum. — Rauði þráðurinn í erindum
kvennanna, sem öll fjölluðu að meira eða
minna leyti um uppeldis- og skölamál, var
sá, að allt uppeldi bæri að byggja á sögu-
legum og þjóðlegum grundvelli, æskan yrði að
þekkja sinn uppruna, rnikil hætta stafaði af því,
ef hún yrði slitin úr tengslum við forsögu og
þróun þjóðar sinnar. Ættrækni og þjóðrækni
væri skylt að glæða hjá börnunum eins og hægt
væri. Einstaklingarnir yrðu þá síður eins og rót-
lausar plöntur er bærust fyrir vatni og vindi,
yrðu síður einskonar farandlýður, sem vissi ekki
hvaðan hann kæmi eða hvert ferðinni væri heit-
ið. —
Þá var mótinu slitið. Fór sú athöfn fram í Kon-
serthuset, þar sem það hafði áður verið sett.
Tóku til máls sömu fulltrúar og fyrsta daginn,
þakkaði hver fyrir sig og sína landa. Hafði Helgi
H. Eiríksson, skólastjóri, orð fyrir okkur íslend-
ingum, eins og fyrr, lauk hann máli sínu með
því að tilkynna, að næsta norræna iðnfræðslu-
þingið yrði að öllu forfallalausu haldið í Reykja-
vík. Var gerður góður rómur að máli hans, því
marga fýsti að koma til íslands, þessa dularfulla
eylands, sem menn vissu almennt svo lítil deili
á. Nú bauðst tækifærið að sjá með eigin augum
þetta kynjaland.
Um kvöldið var nokkrum útvöldum boðið til
miðdegisverðar á Saltsjöbaden. Var þar ríkulega
veitt og fjörugar borðræður. En það sem mér
þótti á vanta í þessum mannfagnaði öllum, var
það, að heyra aldrei tekið lagið. Hvar var nú
Bellmann og Vennerberg? Ég, sem hafði gert
mér í hugarlund að Svíarnir væru alltaf syngj-
andi, þegar þeir köstuðu af sér reiðingnum og
gerðu sér glaðan dag, en því fór fjarri. — Með
lestinni til borgarinnar um nóttina kvað við
söngur úr einum vagninum, og var sungið af
lífi og sál. Ég fór að sperra eyrun og líta í kring-
um mig. Það voru þá Finnarnir, sem sungu:
Várt Land, Várt Land, og Fjær ^r hann ennþá
frá iðgrænum dölum. — Lestin rann áfram.
Tunglið skein, stjörnurnar blikuðu, og andinn
sveif yfir vötnunum.
A JÓLUNUM.
Nonni litli (þriggja ára): Mamma, hver kom með jóliní
MóSirin: Jesús Kristur.
Nonni: Því léztu hann fara aftur? Ef hann hefði ekki farið,
væru kannske alltaf jól.
Sigurbjörg
fsaksdóttir
ijósmððir
Þegar ég heyri góðra kvenna getið, kemur
mér jafnan í hug fröken Sigurbjörg Isaksdóttir,
Ijósmóðir, á Hóli í Kelduhverfi. Hún hefur við
ágætan orðstír verið þar ljósmóðir í 26 ár. Auk
þess, sem hún hefur haft á hendi ýms önnur
mannúðarstörf.
Á 25 ára ljósmóðurafmæli hennar 1. júlí 1945,
komu allar konur úr sveitinni til hennar með
t'eitingar, blóm og gjafir. Skemmtu síðan með
söngvum, ræðum og dansi. Sérstök gleði og á-
nægja hafði ríkt yfir deginum. — Ég var svo
lánsöm að kynnast Sigurbjörgu, er hún var hér
að læra ljósmóðurfræði, og verður mér sú við-
kynning og sú fórnfýsi, er hún þá sýndi mér
ókunnugri, ógleymanleg. Mér fannst þá þessi
sérstaka framkoma hennar spá svo góðu urn
framtíð hennar, að ef hún fengi aðstöðu til þess
að greiða götu annarra, þá myndi hún gera það.
Enda sýnt það í hvívetna, að hún geymir; elur
og ávaxtar þann dýnnætasta arf, sem finnst hjá
þjóðinni og lyftir henni á hærra og sannara
menningarstig. — Fylgi henni gæfa og gengi.
Vilborg Magnúsdóttir.
Við fögnum þeim áhuga, innan veggja Al-
þingis og utan, sem vakinn er fyrir byggða- og
héraðsskjalasöfnun. Þetta eru mikil og ágæt á-
hugamál, og framkvæmanleg. Við verðum öll að
vinna að þeim af alhug og heilindum. Landið,
víðsvegar, er rúið að hugsun og hagleik með
því að öllu sé ýmist brennt, eða flutt til Reykja-
víkur. Landið er byggilegra ef listræni og mennt
á varanlegt uppeldi og aðsetur í hverri sveit.
NÝTT KVENNABLAÐ
7