Nýtt kvennablað - 01.12.1946, Blaðsíða 10

EFTIR JÖRGEN EDSBERG
Allir íbúarnir í Portofino vissu, a'ð Pietro og kona hans
hjuggu saman eins og hundur og köttur. Þvilikt glapræði hjá
Pietro er hann vígðist Sigettu fyrir altarinu í gömlu kirkjunni.
Síðan hafði hann ekki litið glaðan dag. Ekki í 32 ár. Þegar
ég fyrir nokkrum vikum kom til Portofinos, sem er yndislegt
fiskiþorp við haðströnd Riviera, fór ég strax niður að höfn-
inni, mig langaði út á hið hláa, lygna Miðjarðarhaf. Grá-
hærður sjómaður með góðlátleg en döpur, þjáð augu undir
loðnum hrúnum, kom eftir hendingu minni og hjálpaði mér
niður i hátinn sinn. Það var Pietro. Þegar háturinn með jöfnu
skvampi fór út úr höfninni, fyrir oddann, og til San-Fruttuoso,
sagði hann mér frá ógæfu sinni. — Það var Sigetta. Allt þorpið
vissi það, og talaði ekki um annað. Ifann þurrkaði sjóskvett-
urnar framan úr sér, en likaminn allur vitnaði um þrælkun
og kvalir. Ifann hristi höfuðið. — Sigettu hryllti við honum,
sagði hann, hún gaf honum hara hálfkaldan, geymdan mat,
þegar hann, eftir erfiða fiskiróðra, kom heim með morgnin-
um, en hafði verið að alla nóttina. Hún þvoði ekki skyrturnar
hans, það varð systir hans gamla að annast. En hún tók
alltaf leiguna af þýzku sumargestunum, sem hjuggu í tveim
heztu hcrbergjunum í húsi hans. Ilún leyfði honum ekki
að reykja, og að hragða vín var hans hráður bani. Einu sinni
hafði hún löðrungað hann fyrir að líta örlítið útundan sér
til dökkeygðrar fiskistúlku frá Piazzen. — Hvort ég gæti gef-
ið honum ráð? Hann hafði reynt að tala við prestinn. Sigetta
var mjög trúrækin og skriftaði oft. En ætíð, ef presturinn leiddi
samtalið að Pietro, til að milda hans kjör, reis hún úr sæti,
féll á kné fyrir altarinu, signdi sig og fór út úr kirkjunni.
Þegar við vorum komnir til San Truttuoso skenkti ég Pietro
harmafullt glas af víni. Hann hrosti þakklátlega, hér náði
drottnunargirni Sigettu þó ekki til hans. Klukkutíma síðar
sigldi hann svo einn heim, en ég fór með járnbrautarlest til
Genua.
Að sex dögum liðnum kom ég til baka. Leitaði ég þá strax
uppi vin minn. Allt andlitið ljómaði nú af gleði og hann
hafði ekki fyrr heilsað en hann dró stórt vindlaveski upp úr
vasa sínum — og svo skulum við fá okkur staup, sagði hann.
— Sigetta! viltu koma með flöskuna! hrópaði hann út í eld-
húsið. Sigetta kom með tveggja litra flösku, þurrkaði af henni
á ullarsokk og setti hana á borðið. með innilegu og um-
hyggjufullu augnaráði til manns síns, en Pietro vísaði henni
á brott með hvössu tilliti.
Ég var forvitinn eftir skýringunni á þessum hamskiptum,
og sá í svip Pietros ærslafulla gleði og þrá, eftir að segja frá.
— Ifún deyr, hvíslaði hann frá sér numinn. — Guð komi til,
hvað ertu að segja Pietro; er hún hættulega veik? Pietro
laut niður með ánægjulegu hrosi og hélt áfram: — Ifún
deyr á þessu ári, sérðu ekki að hún veit það sjálf. Ilún er
öll önnur. Hún er á leiðinni að verða dýrlingur. Ég get drukk-
ið og reykt. Ég fæ almennilegan mat. Ég fæ skyrturnar min-
ar þvegnar og strauaðar. Nú innheimti ég húsaleiguna sjálfur.
Ég stóð eins og þvara. Pietro vissi að luinn þurfti að skýra
þessa frásögn betur, og er hann hafði skellt eldhúsliurðinni í
lás, hélt hann áfram:
— Meðan þú varut burtu, höfum við haldið Giorgis-hátíð-
8
ina til heiðurs Giorgis, verndarherra Portofinos, það er alda-
gömul erfðavenja. Skrúðganga er farin á næturþeli, með jarð-
neskar leyfar dýrðlingsins í tröllauknu gylltu skrini. Það er
horið frá kirkjunni upp til Giorgiusar kapellunnar. Þeir,
sem álíta sig hafa syndgað of mikið á árinu, bera hlýþungan
kross, svo þeir óttast að falla við hvert fótmál. Þessi skrúð-
ganga fer hægt gegnum þorpið eins og lýsandi slanga, en
fyrir gengur presturinn í fylgd kórdrengja, sem bera logandi
kerti og reykelsisker, Pietro saup góðan teyg.
— Eftir skrúðgönguna, þegar komið var svarta myrkur,
fór ég upp í kirkjugarðinn, sem liggur hak við San Giorgios
kapelluna. Því veiztu! ef maður óskar að viss manneskja deyi,
á maður, nóttina eftir San Giorgio-hátíðina að fara inn í kirkju-
garðinn og óska þess af heitu hjarta að sjá persónuna, sein
maður óskar dauða. Ef hann eða hún sýnir sig, verður ósk-
in uppíyllt.
— Þú telur þér ekki trú um að þú hafir séð Sigettu? hvísl-
aði ég, ónotalegur innanbrjósts, og mundi eftir hinum dulrænu
frásögnum Edgar Poes. — Þetta er morð, bætti ég við, ásak-
andi.
Pietro skellti skollaeyrum við ásökun minni og hélt áfram
hinn brattasti:
— Skilurðu ekki, nú er ég hamingjusamur. Ég er eins og
fuglinn frjáls, og með sínum grófu vinnuhöndum líkti hann
eftir hinu glæsilega flugi máfsins.
— Hefurðu sagt Sigettu frá þeim örlögum er hiði hennar?
— Nei, nei, sagði hann fljótt, og leit eldhúsdyrnar horn-
auga. Hana hlýtur að gruna að hverju stefnir, og hann kink-
aði kolli varúðarfullur.
— Það er orsökin til þess að hún svo skyndilega hefur
breytzt, úr ljóni, í lamh, Hún vill að ég eigi góðar minningar
um litlu Sigettu mína þegar hún er horfin. Iíann spýtti fyrir-
litlega.
Við áttum sainleið niður að höfninni. Pietro gekk glaðlega,
raulandi að hátnuin sínum. Það var kaffitími hjá mér. Svipir!
árið 1936. Þvaður! Ég hað um lútsterkt kaffi, en hvorki sykur
né rjóma.
Á heimleiðinn hitti ég Sigettu. Ilún kom frá kirkjunni.
Hún hafði skriftað. Hún var raunamædd og óhamingjusöm,
og neri tár úr augnakróknum þegar hún sá mig.
— Þér eruð góður vinur Pietros, sagði hún hátíðlega og
klappaði á íierðar mér. — Þér verðið að kveðja hann. —
Já, enn? — Ég hef litið á hann sem andstyggilegasta mann sem
guð hefur skapað, ærulausan og huglausan. Hann elskaði ekki
þá konu, sem var honum allt í lífinu. Ég var þreytt á honum,
uppgefin, húin að fá meira en nóg af honum. Ég var reið,
örvita, og tók hræðilega ákvörðun, og ég framfylgdi henni.
— Og nú iðrast ég. Ilann er þó minn eiginn Pietro minn eiginn
elsku Pietro. Ilún grét hátt. — Nóttina eftir San Giorgis-há-
tíðina læddist ég upp í kirkjugarðinn og óskaði Pietro dauða.
En strax eftir þennan fordæðuskap iðraðist ég og ætlaði að
flýta mér út úr garðinum, en þá sat Pietro á brotnu súlunni
í mánaskininu og einblíndi á mig með stórum ógnandi augum
í litverpu andlitinu. •— Ó, guðsmóðir! hvað á ég að gera?
snökkti iiún, hjálpaðu mér!
Ég brýndi fyrir Sigettu, að til hegningar, fyrir að hafa kall-
að hölvun af himnum yfir mann sinn, yrði hún að létta hon-
um síðustu stundirnar: Gefa honum uppáhalds mat sinn og
láta hann reykja beztu vindla, sem hægt væri að fá.
Hin yfirbugaða ásýnd Sigettu hvarf milli trjánna. — Pietro!
aumingja Pietro! andvarpaði hún.
Ég mætti prestinum, sem kom beint frá skriftastólnum, hann
hrosti kankvíslega, sem greinilega þýddi: Við erum einir til
frásagna. (Þýtt og endursagt.
NÝTT KVENNABLAÐ