Nýtt kvennablað - 01.12.1946, Blaðsíða 12

áhrifum, sem við urðum fyrir þarna á bökkum
Þjórsár, er aðeins hægt að lýsa með því, að okk-
ur fannst helgur friður ríkja yzt að sjóndeildar-
hring þrátt fyrir skotdrunur í fjarska, þær gátu
ekki þrátt fyrir sína háreysti, yfirgnæft ómana
þýðu, sem við þarna hlustuðum á. Við höfðum
íengið tækifæri til að hlusta á lífsins æðaslátt og
fyrir það erum við óumræðilega þakklátar. Með
lotningarfullri aðdáun horfðum við að lokum
til Gnúpverjahreppsfjallanna. í skjóli þeirra
dvöldum við báðar okkar bernsku- og æskuár, og
sem margt fleira er okkur {rað sameiginlegt, að
minningarnar þaðan eru allar ljúfar. Það er
„röm sú taug, er rekka dregur föðurtúna til“.
Við snúum heimleiðis, stígum yfir götur hinna
liorfnu vegfarenda, sem liáðu sína lífsbaráttu
með því að leggja fram sína virkilegu starfsorku,
að mestu án nokkurs vélaafls. Ályktunin verður
óhjákvæmilega sú, að þessir horfnu vegfarendur
liafi notað betur kraftana en vélamenningin ger-
ir í dag.---Á heimleiðinni er líka alltaf eitt-
hvað nýtt að sjá, þó er allur gróður í dvala enn
sem komið er, þó vorið sé í nánd, fénaður allur
í húsum inni enda þó snjólaust sé alls staðar hér
um láglendið, en hin langvarandi frost hafa
valdið, miklum klaka í jörðu, en skýlaus lífstrú
færir okkur vitneskju um það að vorið er að
koma og gróðurmagn jarðarinnar fer að sýna sig.
Náttúran sjálf lætur ekki að sér liæða, hversu
mikla háreisti og skarkala, sem mennirnir reyna
að gera öllu mannkyni til tjóns. Við förum aðr-
ar götur heim, skoðum fjárliús og nýgræðslu,
að lokum stígum við á túnið, þar sem sonarsynir
Helgu eru að leika með heimiliskrökkum mín-
urn. Þeir fagna ömmu sinni, Helgu, sem með
sinni eiginlegu móðurumhyggju býður þeim
faðm sinn. Ef til vill var þetta fegursta sýnin
sem ég sá. — Að göngunni lokinni setjumst við
að kaffidrykkju. í tvo tíma hafði staðið yfir þessi
ferð. Okkur vinkonu minni fannst, að við hefð-®
um notið óumræðilegs unaðar. Jafnvel minn
lamaði fótur hafði notið hvíldar. Það eykur á
líkam'ega vellíðan ef sálin fær enduróm þess,
sem hún í eðli sínu þráir. Við höfðum fundið
lifið sjálft., livor við annarar hlið. Það er hæg-
ara og eðlilegra að finna það á þennan hátt,
lieldur en í hárreistum gleðisölum sem menn-
irnir liafa reist. (Skrifað í ferðalok sama dag).
ÞaS dregst a'S jólaeplin komi, það eru bara þrœtuepli, sem
viS höjum alltaf nóg af.
Drottning Blanka.
Ég sneri mér til frú Júlíönu M. Jónsdóttur,
Sólavallagötu 59, því Drottning Blanka er ein
af vinsælustu fyrirmyndum, sem saumaðar eru
í hannyrðaskóla hennar. — Hún kennir eingöngu
listsaum (Kunstbrodering). Orðrétt eftir henni:
„Ég tek listsauminn fram yfir alla aðra handa-
vinnu kvenna, og ég kalla hannyrðagrein þá,
bæði í gamni og fullri alvöru: drottningu allra
hannyrða". Nemendur hennar fá þessa mynd,
og hvaða mynd sem er, stækkaða og teiknaða á
veggteppi.
oorid kemur
Já, þegar vorið kemur, og kallar djarft þig á
að koma út í fjallsbrekkuna grœna,
þá mundu það að Guð hefur gengið hljótt þar hjá,
og gert hana svo dýrðlega og vœna.
Þá sumarið er framundan með fuglasöng og blóm
og fegurðina í allavega myndum.
Og draumamir þá rœtast við fossins háa hljóm,
um heiðrík kvöd, hjá tœrum fjallalindum.
Svo þegar haustið kemur og kuldinn lœðist inn,
þú kannske hefur á því litlar mœtur.
— En ávallt mun þó hlýja þér endurminningin,
sem áttu um JÓL og STJÖRNUBJARTAR nœtur.
G. S.
10
NÝTT KVENNABLAÐ