Nýtt kvennablað - 01.01.1952, Síða 6
Guðlaug Narfadóttir:
Ur gömlum
minnisblöðum
Það cr gaman að vera ungur, að minnsta kosti
fannst mér það, J)ar sem ég stóð á þilfarinu á gamla
„Seris“ með vaðsekk’ og koffort og var að leggja af
stað norður í land í kaupavinnu, enda var þetta ekk-
ert smáræðisferðalag í þá daga. Veðrið var líka dá-
samlega fagurt og skipið speglaði sig í haffletinum,
þegar það, laust eftir hádegi þennan fagra júlídag,
skreið út úr Reykjavíkurhöfn. Þegar skipið var komið
út fyrir eyjar, fór ég að líta eftir klefa á öðru farrými,
en farseðill minn hljóðaði upp á rúm þar. Það voru
fáir farþegar með skipinu og ekki nema tvær stúlkur
auk mín á öðru farrými. Ung stúlka frá ísafirði að
koma af Kvennaskólanum í Reykjavík, óvenjuleg,
glæsileg stúlka, há og grönn, Ijóshærð með langar flétt
ur og blá góðlátleg augu, og svo kvenmaður, sem ekki
var gott að gizka á, hve gömul var. Þetta var fremur
ólöguleg kona, notaði mikið af fegrunarmeðulum, hún
kallaði sig frú Pick, og sagði okkur strax að hún gæti
komið okkur í ágæt sambönd á skipinu, sem við afþökk-
uðum, þó við gerðum ekki betur en svo að skilja, hvað
og sannasta lífshamingja okkar mannanna er fólgin í
því að öðlast til varanlegrar eignar hinn skínandi,
bjarta, sjálflýsandi þráð, sem kemur ofan frá, — þráð
Guðstrúarinnar og lífsgleðinnar. Sá ]>ráður mun reyn-
ast haldbeztur og hlýjastur í uppistöðu í klæði okkar
mannanna, — í skjólklæði okkar, til varnar gegn hin-
um köldu og nöpru næðingum veraldarinnar.
Megi andi sannrar lífsgleði sitja að völdum meðal
okkar, — andi sannrar og hreinnar gleði, er vill ekki
vamm sitt vita á nokkurn hátt.
Þá mun þessi námstími, sem nú er að hefjast, verða
sem björt og fögur sljarna á himni endurminninga
okkar síðar meir, sem fær verður um að senda frá sér
geisla inn á framtíðarland okkar.
Segi ég svo hér með skólann settan og bið Guð
að blessa okkur öll.
hún ætti við. En þetta varð til þess að við Magga, eins
og stúlkan af ísafirði bað mig að kalla sig, héldum
hópinn. Á fyrsta farrými var eitthvað af farþegum, en
sérstaklega tók ég eftir miðaldra manni, myndarleg-
um, sem mér fannst svo hlýlegur og aðlaðandi. Magga
sagði mér að þetta væri kennari sinn, Jón Jónsson að
nafni og hældi honum á hvert reipi. Jón vék líka kunn-
uglega að Möggu á leiðinni og þar sem við vorum
alltaf saman, varð það til þess að við Jón urðum mál-
kunnug.
Við Magga vorum þó oftast einar, enda hvarf frú
Pick og sást ekki fyrr en við komum fyrir mynni Pat-
reksfjarðar. Skipstjórinn á skipinu treysti sér ekki inn
fjörðinn fyrir þoku og þar sem við lágum, heyrðum
við allt í einu skotið út úr þokunni. Það var uppi fót-
ur og fit, enda var þetta á fyrri heimsstyrjaldarárun-
um, þetta hlaut að vera herskip, en hvort var það
enskt eða þýzkt, sú spurning var efst í huga okkar
allra, en brátt kom bátur í augsýn, sem reyndist vera
frá ensku beitiskipi. Þrír foringjar gengu upp á skipið
og skoðuðu skipsskjölin. Við farþegarnir liöfðum hóp-
ast við borðstokkinn og horfðum undrandi á aðkomu-
menn. Allt í einu tókum við eftir því, að þeir horfðu í
hópinn og skellihlógu, en það var frú Pick, sem vakti
kátínu þeirra. Þarna stóð hún á nærklæðunum einum,
eins og fuglahræða, talsvert drukkin, og sendi koss á
fingrum sér til bátverja. Einhver dró frúna frá borð-
stokknum, en hún fullyrli að þarna væri gamall kær-
asti sinn og létum við svo vera. Loks yfirgáfu foringj-
arnir skipið og létti öllum farþegum. Á áttunda degi
komum við loks í höfn í þorpi einu á Norðurlandi,
þar sem ég ætlaði af skipinu. Ég fór að Iiugsa um, hvort
allt væri eins og ráð var fyrir gert, hvort Guðrún,
dóttir væntanlegra húsbænda minna, kaimi að taka á
móli mér, en það var hún, sem ég kynntist veturinn áð-
ur, og réði mig í kaupavinnuna. Ég fór að tína saman
pjönkur mínar og beið þess, að bátur kæmi út að skip-
inu og tæki farþega og póst.
4
NÝTT KVENNABLAÐ