Nýtt kvennablað - 01.01.1952, Blaðsíða 7

— Ætlið þér hér í land, var sagt við hliðina á mér,
það var Jón kennari.
—• Já, svaraði ég. — Við verðum þá samferða; hér
er ég kominn á æskustöðvarnar, og hann tók að sýna
mér ýmis örnefni í þorpinu. Báturinn lagðist að skip-
inu og Jón hjálpaði mér með dót mitt niður í bátinn,
það var auðséð að þorpsbúar þekktu Jón að öllu góðu,
svo innilegar voru kveðjur hans og gömlu mannanna,
sem á bátnum voru. Veðrið var dásamlega fagurt og
þegar við stigum á land stakk Jón upp á því, að ég
gengi með sér út fjöruna, að stórum steini, þar sem
hann hafði leikið sér lítill drengur. Mennirnir, sem
með bátinn voru, fóru með farangur okkar upp á gisti-
hús. Við gengum hlið við hlið úl fjöruna. Jón talaði
í sífellu og ég hafði það á meðvitundinni, að hann væi i
búinn að gleyma mér. Æskuminningarnar komu hver
af annarri bundnar við Iivert leiti og hvern stein — allt
í einu steinþagnaði Jón og snarstanzaði. Mér var litið
fram fyrir mig á stóra steininn, sem við vorum nærri
því komin að, bak við steininn í fjörunni sat kona og
horfði út á sjóinn. Hún var tötralega klædd og ótal
rúnir, þjáninga, voru ristar á andlitið, sem auðsjáan-
lega hafði einu sinni verið frítt. Mér var Iitið framan
í Jón, hann stóð þarna náfölur eitt andartak, svo snéri
hann á hæl og gekk í áttina til gistihússins. Hann
stamaði fram nokkrum afsökunarorðum, en var annars
þögull og gerbreyttur. Hann kvaðst ekki mega vera
að eyða tímanum svona, og líklega væri beðið eftir
okkur báðum.
Þegar á gistihúsið kom var enginn kominn til að
sækja mig og ákvað ég þá að skoða mig um eins og ég
gæti. Fyrst gekk ég upp brekkuna að sniiðju, sem ég sá
þar og gægðist forvitnislega inn um dyrnar. Smiðurinn,
gamall maður og góðlegur með mikið grátt skegg,
hætti að berja járnið, þegar ég kom að dyrunum. Ég
heilsaði, hann tók kveðju minni vel og spurði, hvort
ég hefði komið með skipinu og hvert ferðinni væri
heitið. Ég le.ysti úr spurningunum og þegar hann heyrði
hvert ég ællaði varð hann glaður við. Þetta var lians
vinafólk og sjálfsagt að greiða götu mína eins og hægt
væri, og ef ég þyrfti að gista skyldi ég koma heirn til
hans, og hann benti mér á húsið þar, sem hann bjó.
Ég þakkaði fyrir, en sagðist ætla að skoða mig betur
um. Ég gekk innar í þorpið, lítill og hrörlegur kofi
stóð sér, dálítinn spöl frá öðrum húsum, sem flest
voru smá. Rétt hjá kofanum rann lækur, mér var heitt
og ég var þyrst, ég gekk því að læknum og hugðist að
fá mér að drekka. Sá ég J>á konu koma út úr kofanum
og ganga til mín. Þekki ég að þar var komin konan,
sem mér virtist Jóni verða svo mikið um að sjá, fyrr
um daginn. — Komdu sæl, geturðu lánað mér eilthvert
NÝTT KVENNABLAÐ
ílát, svo ég geti fengið mér að drekka, sagði ég, en
varla hafði ég sleppt orðinu, þegar ég sá að þessi
kona mundi vera geðbiluð. Hún starði á mig andarlak,
svo tók hún til máls, og það var eins og röddin væri
nærri brostin. — Komstu með skipinu? spurði hún.
Já, svaraði ég. Ég átti von á manni með skipinu, frá
útlöndum, ég sá þig með honum. — Það getur ekki
verið, svaraði ég. Ég endurnýjaði bón rnína um ílát
til að drekka úr. Konan fór og kom út aftur með skál,
sem hún þvoði vandlega úr læknum .fyllti af vatni og
bauð mér að drekka.
— Þér er óhætt að drekka þetta, ég gef engum eit-
ur, mér var gefið eitur, þessvegna er ég svona. Ég flýtti
mér að drekka, en hún vildi ekki láta mig fara strax,
og áður en ég kvaddi hana ,gaf ég henni tvær krónur
fyrir svaladrykkinn. Hún horfði ýmist á mig eða aur-
ana og allt í einu beigði hún af og tárin runnu niður
hrukkótta vangana og með sinni hásu sérkennilegu
rödd, bað hún guð að blessa mig. Ég varð að lofa lienni
J)ví að konia við hjá henni, Jtegar ég kæmi aftur úr
kaupavinnunni. Ég flýtti mér heim á gistihúsið. Guð-
rún vinkona mín var þar komin með J)rjá til reiðar að
sækja mig. Við bjuggum upp á hestana í snatri. Jón
var líka að leggja af stað út í sveit, þó í aðra átt. Mér
fannst hann hafa elzt mikið. Raunasvipur var á and-
litinu og gleðihreimurinn var horfinn úr röddinni. Við
drukkum saman kaffið, þökkuðum hvort öðru fyrir
samveruna og við stöllur settumst á hestana og þeystum
af stað. Við áttum nokkuð langa leið fyrir höndum
og J)að var tekið að kvölda. Náttþokan huldi jörðina
og bæirnir voru eins og J)úfur upp úr þokunni. Við
liægðum ferðina Jiegar við vorum komnar góðan spöl
upp úr J)orpinu og þá fyrst gátum við farið að spjalla
saman. Eitt af því fyrsta, sem Guðrún spurði mig um
var, hver hann -hefði verið þessi myndarlegi maður,
sem ég hafði kvatt svo vinalega. Ég sagði henni sem
var. Guðrún varð skrítinn á svipinn.
— Jæja, svo þetta er Jón kennari. Hann hefur mig
alltaf langað til að sjá, ég hef aldrei séð hann fyrr,
en því meir heyrt hans getið. Hann á sína sögu eins
og fleiri. Ég bað Guðrúnu að segja mér við hvað hún
ætti með þessum orðum, og hún svaraði mér blátt á-
fram: — Ég get svo sem vel sagt þér hvað ég á við.
Jón ólst hér upp í þorpinu hjá læknishjónunum, þau
tóku hann munaðarlausan. Hann var mesti efnispilt-
ur og öllum þótti vænt um hann. Eitt haust kom ung
slúlka á heimilið, ættuð hér úr sveitinni. Hún var elzt
margra systkina og það mun liafa verið fátæktin, sem
rak foreldrana til að láta hana í vist. Sólveig var fall-
eg stúlka, elskuleg í framkomu og myndarleg í verk-
um sínum. Húsbændum hennar féll vel við hana og
5