Nýtt kvennablað - 01.01.1952, Page 8
þegar þau skömmu seinna fluttu til Reykjavíkur, fór
hún með þeim. Jón og Sólveig felldu hugi saman. En
fóstra hans, sem var skaphörð og dramblát, hefur
sennilega ætlað fóstursyninum betra gjaforð, og þegar
hún komst að samdrætti þeirra varð hún alveg æf. Jón
var sendur með fyrstu ferð til Danmerkur og var reynt
að sjá svo um, að hann gæli ekki kvatt Sólveigu, þó
mun hann hafa getað kvatt hana og lofað að reynast
henni trúr. Það segir fátt af því, sem gerðist eftir að
Jón fór, en röskum mánuði seinna, sáu menn hér í
sveit, tvo menn koma ríðandi, á þriðja hestinum var
bundinn kvenmaður. Þetta var Sólveig. Svona var hún
færð foreldrum sínum, hún var orðin brjáluð. Það
þarf ekki að gefa neinar skýringar hvað hefur komið
fyrir, þegar fátæklingarnir eiga í hlut, enda var Sól-
veigu sleppt við túngarðinn og hafa fylgdarmenn víst
ekki þótzt þurfa að fara lengra. Hún var blá og marin
og særð undan böndum, um meðferð á henni veit guð
einn, en hún hefur aldrei fengið lieilsu. Framan af
var hún óð, en nú orðin hæg og stillt, en alltaf er hún
að bíða eftir manninum frá útlöndum. Margar sögur
voru á lofti, hvernig Sólveig hefði farið svona. Flestir
héldu, að hún hefði tekið sér svo nærri aðskilnaðinn,
en verri grunsemdir lágu í loftinu. Og þegar þýzkur
læknir, mörgum árum seinna, var á ferð og var fenginn
til að líta á Sólveigu í einu kastinu, sagði hann hik-
laust, að brjálæðið væri eiturverkanir. Það er mælt að
Jón hafi tekið sér mjög nærri veikindi Sólveigar, þegar
liann frétti um þau. En Sólveig auminginn er ein í
kofaræskni hér í þorpinu og lítur gömul kona eflir
henni. Hverl skij)ti, sem skip kemur sezt hún á sama
stað í fjörunni og segist vonast eftir manni með skip-
inu. Guðrún þagnaði og við riðum hljóðar um stund.
Eg vissi nú hvers vegna Jóni brá svo mikið, þegar hann
sá konuna hjá steininum. Við riðum í hlaðið á.heimili
Guðrúnar, sprettum af hestunum og gengum í bæinn.
Ég fann strax, að hér mundi ég una mér og reyndist
j)að rétt. Sumarið var gott og heimilið ágætt. Um haust-
ið, þegar ég kom aftur út í j)orpið var Sólveig dáin,
hún fannst örend undir stóra steininum í fjörunni, og
var nýbúið að jarða hana. ílg gekk upp í kirkjugarð. í
einu horninu var nýorpið leiði. Ég fann mér tinkrús,
fyllti hana af vatni, tíndi fáein blóm og lét í krúsina.
Þetta lét ég á leiði Sólveigar, það var fátæklegt, en
það voru þó einu blómin, sem á leiðið hafði verið látin
Um haustið, eftir að ég kom suður hitti ég Jón kenn-
ara við og við. Við töluðum alltaf nokkur orð saman
og svona liðu mörg ár. Ég fluttist burtu og vissi ekk-
ert um Jón, og í huga mínum fyrntist yfir þessa at-
burði. En fyrir nokkru dreymdi mig draum. Ég þóttist