Nýtt kvennablað - 01.01.1952, Qupperneq 10

vera stödd í þessu umgetna þorpi og ætlaði að vera við
brúðkaup.
Fannst mér brúðkaupið eiga að fara fram undir
berum himni við stóra steininn vestur í fjörunni.
Fannst mér preslur í fullum skrúða standa við stein-
inn og heyrði ég hann lesa yfir brúðhjónunum. sem
ég sá ekki hver voru, þetta erindi Jónasar Hallgríms-
sonar.
,,Háa skilur hnetti himingeimur, blað skilur hakka og
egg; en anda, sem unnast, fær aldregi eilífð að skilið."
Þegar presturinn hafði þetta mælt, snéru hrúðhjón-
in sér við, og þekkti ég þar Sólveigu og Jón kennara.
Lítinn blómvönd har hún í harminum, og þekkti ég
blómin, sem ég lét í dósina forðum. Mér fannst ein-
hver himneskur friður fylla loftið. Draumurinn var
ekki lengri. Fyrir nokkrum dögum sá ég frétt í Morg-
unblaðinu, hún hljóðaði eitlhvað á þessa leið Jón
Jónsson, kennari varð bráðkvaddur á ferðalagi', hann
hafði brugðið sér í sumarleyfi norður á æskustöðvarn-
ar. í gær fannst hann örendur undir stórum steini rétt
vestan við þorpið. Jón var ókvæntur og harnlaus. Þessa
merkismanns verður nánar getið síðar. Ég stóð Iengi
með blaðið í hendinni. Fyrir eyrum mér hljómaði rödd
prestsins í draumnum:
„anda, sem unnast, fær aldregi eilífð að skilið.'‘
Guðlaug Narfadóllir.
ÚR BRÉFI FRÁ HERNÁMSÁRUNUM.
Af öllu því, sem hefur verið ritað og rætt um, veru brezka
setuliðsins hér, hefur eitt setzt fastast í huga minn. Það er í
sambandi við ungu stúlkurnar okkar. Ekki svo mikið vegna
þess að ungu piitarnir okkar tapi þeim til Bretanna (eins og
einhvers staðar hefur verið talað um) heldur er það hitt, að
Bretarnir gætu viljandi eða óviljandi skotið þeim örvum í brjóst
ungra og ósnortinna stúlkna, að þær særðust því sári, sem ef
til vill grær seint eða aldrei; þvi enginn getur vitað, hvað inni-
fyrir hýr hjá útlendum og óþekktum mönnum, sem Ieitast við
að eyða tímanum eins og þeim er þægilegast. Ekki heldur hvort
þeir eru bundnir unnustum eða eiginkonum í sínu heimalandi.
Þetta væri illa farið. — Einnig gæti það valdið stúlkunum
okkar langvarandi sviða, ef þær kæmust að því að þær hefðu
verið hafðar að leikfangi (leiksoppi). Vildu þær ekki athuga
þessa hætu í tíma? Eða er það þegar orðið of seint? — Bretarn-
ir eru taldir að vera piltunum okkar fremri í allri framkomu,
því hættulegri eru þeir, því ytri framkoman er venjulega það,
sem fyrst heillar hugann .
AllstdSar þar, sem gó'ðar konur eru verða karlmenn-
irnir líka hyggnir og góðir.
8
Brjef frá Færeyjum
XJjjpi í teim nörrönu kvinnum í N.K.S., sum í summ-
ar hava ferðast í íslandi — bodnar av íslenskum kvinn-
um — vöru vit 7 úr Föroyum. Bert ein av okkum
hevði verið í íslandi áður, so vit komu við opnum
eygum og oyrum at siggja og lioyra land og fólk, ið
vit eru so nær skyld við, og sum vil hava lisið so nögv
um. Næstan hvör tilkomin föroyskur maður hevur ver-
ið í íslandi; ikki er so við kvinnunum.
Nú ið nakað av tíð er fráliðin, síðan vit kom’u heim
aftur, stendur íslands-ferð okkarra meira klárt myndað
í minninum enn í fyrstuni; og hava vit longu komið
saman og glett okkum yvir hesar frálíku dagar, sum
vit eru so hjartans takksamar fyri at hava upplivað.
’ Ikki er lætt at siga, hvat ið hevur hugtikið okkum
mest: tann hjartaligi hlíðskapur, okkum var vistur frá
fyrst til síðst, hvar vit komu fram bæði av kvinnufe-
lögum og av einstakum fólki — ella landið sjálvt, ið
sýndi okkum sitt allravakrasta andlit, var tað á nátt
ella degi — í bý ella uttanbiggja — við varmakeldur
ella við ístakt fjöll; ella var tað kannska munurin ím-
illum tað ísland, fleiri av okkum væntaðu dt finna, og
tað nútímans ísland, vit funnu? Nei, tað tekur ongan
enda at nevna hvört sær. Ferðin var öll hugtakandi.
Eilt er okkum greilt nú: Einki av teim norrönu fólk-
unum er okkum Förgyingum so líkt sum íslendingar
—- bæði til útsjóndar og í lyndi; og sjálvt um tað gong-
ist ikki væl at skilja málið livört hjá öðrum, so eru tey
to líkt — meira enn hini norðanlandamálini. Tá ið vit
stöðu á Lögbergi við Þingvelir, varð tað so livandi fyri
okkum, tað sum vil vitstu so væl: hvussu meinlík söga
tykkara er okkara — líka frá landnámstíðini — gjögn-
um svörtu tíð — til okkara dagar.
Men eitt sýnast íslendingar nú á dögum at duga
betri enn vit Föroyingar, tað er at virka í felag; tí
hava tit fingið so nógv av skafti í so stutta tíð. Her
sæst nakað eflir ta góðu tíðina: nýgg og góð hús við
öllum hentleikum, góðir skúlar- barna- og ungmanna-,
leikhús, hókasövn myndasövn — virkir av öllum slag
o. s. fr.
Nú eru niðurgangstíðir um mestan heimin; men tær
mugu takast, sum tær koma bæði í íslandi og í Föroy-
um; vit hava roynt tær fyrr; og sum gamla orðtakið
sigur: Bert er hroðurleyst hak. Latið okkum tí ikki
sleppa hondini, ið fann hond í íslandi í summar.
17. september 1951.
Elgerda Jacobsen
Tvöroyri, Föroyar.
NÝTT KVENNABLAÐ