Nýtt kvennablað - 01.02.1952, Blaðsíða 6

EDWABD C. ASM'ELL:

Cliloe frænka, eins og hún var kölluð, var negrakona. Því er
ver, að hjú eins og hún, finnast varla lengur. llún var svört
eins og nóttin og orðin fjörgömul. Góðlyndið skein af feita,
gljáandi andlitinu, og allur stóri, þungi likaminn hristist, þeg-
ar hún hló, og til þess þurfti oft lítið.
En hún var ströng og hikaði aldrei við að láta hvern af
fjölskyldunni sem var standa fyrir máli sínu. Ifún hafði alið
Carterana upp hvern fram af öðrum og kennt þeim að hera
virðingu fyrir sér. Öllu Cartersfólkinu fannst hún vera ein af
fjölskyldunni. En Chloe frænka leit öðru vísi á það — það var
fjölskyldan HENNAR.
Chloe frænka hafði gott kaup, en hvað liún gerði við pen-
ingana, vissi enginn. Ekki vissu menn til, að hún ætti ættingja,
og hún fór sjaldan út. Það litla, sem hún þurfti sér til lífsupp-
eldis, hafði hún á heimilinu.
Dag nokkurn, þegar frú Carter fór upp á háaloft einhverra
erinda, nam hún staðar fyrir framan herbergisdyr Cldoe frænku
og gægðist inn af forvitni. Herhergið var helgidómur Chloe, og
það var orðið þegjandi samþykki fjölskyldunnar, að enginn
stigi þar fæti inn. En þegar unga konan sá, hvað það var óvist-
legt, fátæklegt og þægindasnautt, fékk hún samvizkubit.
Herbergið var undir súð og sýndist því minna en það var í
raun og veru. Veg_girnir voru ómálaðir og farnir víða að
springa, og gömlum dagblöðum troðið í rifurnar. Enginn á-
breiða var á gólfinu. Yfir gömlu skrifborði með brotinni marm-
araplötu hékk spegill, sem var svo skellóttur og máður, að ó-
mögulegt var að sjá sig í honum. Einn stólgarmur var inni og
rúm í einu horninu, en ryðgaðar fjaðrirnar voru fyrir löngu
búnar að gefast upp í hinni ójöfnu baráttu við þungan likama
Chloe og voru næstum komnar niður að gólfi. Dýnan var úr
hálmi, öll götótt og það brakaði í henni, hvað lítið, sem komið
var við hana. í henni miðri var djúp lægð.
Ekki voru önnur húsgögu inni en þetta skran, en af því að
Chloe hafði aldrei kvartað né beðið um neitt fyrir sjálfa sig,
hafði ekkert verið lagfært i herberginu. Jæja, það var sann-
arlega kominn lími til þess að dubba upp á það, hugsaði unga
frúin.
upp bráðlega aðrir hliðstæðir .,Reykjalundar“, sem
feta í fótspor hans; því að hversu margir eru ekki til,
sem ýmsir aðrir sjúkdómar en berklaveikin hefur herj-
að, og sem er því ekki sí3ur þörf á að rétta hönd og
„styðja til sjálfsbjargar.“ Okkar tími er lími félags-
starfs- og samtaka. Reynslan er alltaf að sýna okkur
betur og betur að einstök og sundruð getum við of’t
sáralítið gert okkur til bjargar. — En sameinuð og sam-
taka með hina sönnu þegnskapurlund og mannvirðis-
lmgsjón lifandi í brjóstinu eigum við nógan þjóðar-
auð og styrk til merkilegra afreka og mannsæmandi
lífs fyrir alla.
Ingibjörg Þorgeirsdóttir.
Eftir miklar fortölur var Chloe frænka fengin til þess að
fara í frí. Uin leið og hún var farin, kom fornsali ,en hann
vildi meira að segja ekki kaupa nema lítið af húsgagnaruslinu,
hitt var borið út og brennt. Siðan komu málarar, og máluðu
þeir herbergið hátt og lágt’. Rósótt ábreiða var látin á gólfið,
ljós sirstjöld hengd fyrir gluggann og ný húsgögn fengin, stórt
snyrtiborð með spegli, hægindastóll, borð með leslampa og
útvarpstæki, en þó tók nýja rúmið öllu fram búið fjaðradýnu
af beztu tegund.
Að lokum var allt tilbúið til þess að taka á móti Chloe
frænku. Frú Carter hauð hana velkomna. og sagði henni, að
dálítið óvænt biði hennar. Öll fjölskyldan gekk upp á loft.
Chloe frænka Ijómaði af ánægju. Ifún opnaði herbergið og
ætlaði að ganga inn, en þegar hún sá umskiptin, nam hún
staðar höggdofa.
Allt í einu rak hún upp óp, þaut að nýja rúminu og svipti
burt ábreiðunni. Andartak stóð hún sem negld niður, svo stundi
hún lágt. Loks sncri luin sér að frú Carter, hvessti á hana
augum og heimtaði að fá gamla fletið sitt aftur. Frú Carter
hélt, að gamla konan væri ckki búin að átta sig á hinni óvæntu
breytingu á herberginu, þar sem hún hafði búið svo lengi og
reyndi að sefa hana. En það var árangurslaust. Að síðustu
komst upp, hvernig í öllu lá .
Chloe frænka hafði falið allt, sem hún liafði nurlað saman
um ævina i gömlu hálmdýnunni.
GIJSTAV VIGELAND: DÖBN
r
4
NÝTT KVENNABLAÐ