Nýtt kvennablað - 01.03.1952, Blaðsíða 6

Gömul kynni
Það er haustkvöld fyrir meira en 60 árum. Veður er
heiðskírt og bjart, alstirndur himinn, en tunglskins-
laust. Þetta er snemma á hausti, varla farið að kveikja
ljós, nema brugðið upp á lýsislampa eða steinolíu-
týru, meðan matast er að kvöldi. Ein vinnukonan er
beðin að skre])])a út í fjós og hreyta eina eða tvær kýr.
Hinar kýrnar eru snemmbærar, og farnar að búast til
burðar. Ljós jiefnir enginn, en stúlkan er myrkfælin,
og þykir leiðinlegt að fara einsömul. Hún kallar því á
elzta barnið á bænum, 5—6 ára gamla telpu og biður
hana að koma með sér, og telpan gerir eins og hún
er beðin.
Það er ekki margt, sem stúlka á þrítugsaldii og 5
ára telpa geta talað um sín á milli, og vinnukonan
sezt þegjandi undir kúna og fer að mjólka. En það er
leiðinlegt að þegja lengi, og áður en stúlkan veit er
hún farin að hafa yfir ljóð og láta telpuna hafa eftir
sér. Ljóðelsk er stúlkan og sönghneigð, og kann margt
eins og fleira alþýðufólk, og hennar mesta ánægja er
að fara með það, sem hún kann. Að þessu sinni verð-
ur það sálmur, sem hún les, einn úr nýju sálmabók-
inni, auðskilinn, og vel lagaður til söngs.
Verki stúlkunnar var brátt lokið, og þær gengu út,
hún og telpan. Þegar þær stóðu úti á stéttinni og önd-
uðu að sér hreinu, svölu kvöldloftinu byrjuðu þær
aftur og lásu nú báðar. Þú guð, sem stýrir stjarna her.
Barninu varð litið til lofts. Stjörnurnar tindruðu á
heiðum himni, friður og ró hvíldi yfir öllu, og litlu
stúlkunni fannst sem hún skynjaði örugga handleiðslu
drottins, er öllti stýrði til hins bezta, og stjórnaði jafnt
því stærsta sem því smæsta. Líklega hefur guðshug-
mynd hennar þá runnið saman við myndina af nýlátn-
um föður hennar, en sterkustu áhrifin voru öryggi og
ró, eins og hún hafði svo oft fundið til í návist pabba
síns. Þær gengu til bæjar og allt var sem áður. Stúlk-
an hefur ef til vill sagt sem svo, að telpan mundi vera
fljót að læra, en það er nú löngu gleymt. En öryggis-
tilfinningin og traustið, sem vaknaði á þessu kyrrláta
kvöldi hefur aldrei horfið. Margt hefur brugðizt, sem
þá var talið óyggjandi sannleikur, og margt er nú tal-
ið lítilsvert, sem þá þótti miklu skipla, og eftir því
breytist viðhorfið til lífsins á ýmsan hátt. En ekkert
hefur breytt því trausti, að bak við allt sé sterk hönd,
sem stýri hverju lífsfleygi. Og ennþá geymir litla
stúlkan, sem nú er öldruð orðin, með viðkvæmri þökk
minningu þessa kyrrláta kvölds fyrir 60 árum.
Viktoría GuSmundsdóttir.
fy / lódurást
eftir NÍNU SÆMUNDSSON
Síðan Lækjargatan var breikkuð, sein vitanlega var
þarft verk, er „Móðurást“, hinni fíngerðu, fallegu
höggmynd, ekki búinn eins fagur staður og áður. —
Blómabeðunum hefur fækkað í kringum hana. Væri
ekki rétt að færa styttuna suður í Hljómskálagarð.
Bera hana til blómanna í birtu og yl? Hún á að vera í
námunda við styttu Alberts Thorvaldsens.
Hvenær fáum við „Utilegumanninn,“ hans Einars
Jónssonar, út?
Aldrei gleymum við honurn, síðan hann var í and-
dyri íslandsbanka. Hann er áreiðanlega mesta mynd-
höggvara afrek vorra tíma. Stórbrotið liptaverk, ramm
íslenzkt og efnið sótt beint í okkar eigin sögu. Hvar svo
sem honum yrði valinn staður, fögnum við því að fá
hann út.
„Út vil ek“ er haft eftir Snorra.
Út með Útilegumanninn!
4
NÝTT KVENNABLAÐ