Nýtt kvennablað - 01.03.1952, Blaðsíða 11

Því þótt ég ynni áður fyrir gýg
mín ástarheit á góðra vona dögum,
ég trúi að skrefið stóra, sem ég stíg
um stjörnudjúpið, breyti mínum högum.
Eg treysti því, að verkið, sem ég vann
í vildarhug lil allra góðra ragna,
við umbun drottins öðlist hlutinn þann,
sem einum kann ég raunalaust að fagna.
Því hvað er allt mitt æfistunda böl
hjá eilífð þeirri, er veldur slíkum raunum.
Hvort villu, Drottinn, slengja slíkri kvöl
á slysahrakinn þjón að verkalaunum?
Ég treysti þinni mildi og minni dyggð
á metaskálum þinna dómasala,
j)ví aldrei sveik ég aðra sál í tryggð,
og aldrei beitti ég tálsins fagurgala.
Þú leggur aldrei óframkominn draum
á illra verka met í ])ínum dómi.
Ég get j>ó ekki gripið um þann taum.
sem gerður var úr ímyndunarhjómi.
Ég lagði pund míns lífs í dirfskutafl
og leysti J>að með vöxtum, engum háður.
Minn gæfudraumur gekk sem dularall
í gegnum líf mitt, eins og rauður þráður.
Nú vefur dimman láð. Minn lokaþátt
ég leik á þessu dularfulla hveli:
að leiða mína sigra og töp í sátt
við sól og skugga á lífsins hverfiveli.
Og harpan mín, af hári þínu strengd,
frá hendi minni sendir kveðjulögin.
Þar verður aldrei alúð mannsins rengd,
sem allt er sama: ljóð og hjartaslögin.
★
Ég skráði mína sögu á brunasand
með sokkinn gróður undir dökkum feldi.
En slóðin, sem ég gekk, var geislaband
frá gæfudraumsins rauða fórnareldi.
Mig studdi engin hönd á hættuleið,
en harpan mín var öllum fylgdum betri.
Hver fyrirsát og fjanda eftirreið
varð fyrirséð í hennar tónaletri.
Mig hefur aldrei svikið hennar sögn.
Ég sótti þangað styrk á raunadögum.
Ég.léti falt við margra herja mögn
])að meginafl, sem býr í hennar lögum.
Og það, sem varðar mestu mína för
á mörkum lífs og dauða, er það að eygja
við morgunljómann eilíf yndiskjör
í örmum þínum, lokkafagra meyja.
★
í þessu ljósi líður burt mín önd
á litla bátnum. Hörpu mína, góða,
þú finnur þar, sem hafið heilsar strönd.
Ég huldi þar minn ævistundagróða.
En mundu þá að leika kveðjulag
um látinn vin, sem fékk þér gæfu sína
sem erfðahlut. Ég orti lítinn brag,
sem opna mun þér dularheima mína.
Ég skráði j>etta ljóð á lítið blað
og lagði það við yzla hörpustrenginn.
Þú verður, góða, að lesa og læra það,
svo list mín verði þér í hendur fengin.
Því harpan mín er hulið leyndarmál.
sem hyggja Mímis fyrr í Urðarbrunni.
Ég varð að leggja að veði mína sál
að vinna þetta hjarta, sem ég unni.
En j>etta veð ég vann þó enn á ný.
Með vöxtum galt ég allar mínar skuldir.
Minn heiður virðist hulinn fyrir því
í heimsins augum, vegir mínir duldir.
★
Nú verður öllu böli veitt á bug.
Ég bregð mér yfir lágan öldustokkinn.
Við hinztu skynjun kveð ég klökkum hug
j)á konu, sem að átli rauða lokkinn.
24. sept. 1939.
NÝTT KVENNABLAÐ
9